«Η λέξη "χορηγία" δεν υπάρχει στο νομοσχέδιο». «Τι δεν θέλουμε; Δεν θέλουμε - και εκεί είναι και η διαφορά χορηγίας και δωρεάς - να υπάρχει οποιοδήποτε αντάλλαγμα στην προσφορά. Η προσφορά είναι μονομερής. Δεν υπάρχει οποιοδήποτε αντάλλαγμα, το διευκρινίζω. Το νομοσχέδιο μιλάει συγκεκριμένα για δωρεές». Είναι τα λόγια με τα οποία η υπουργός Παιδείας, κατά τη συζήτηση στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, έπαιξε με τις λέξεις για το ζήτημα των εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης στις οποίες το νομοσχέδιο παραπέμπει ουσιαστικά τα σχολεία, προκειμένου να ξεφύγουν από τη μιζέρια της λειψής χρηματοδότησης, που τόσα προβλήματα έχει συσσωρεύσει. Μπορεί να μην υπάρχει αναφορά σε χορηγούς στο άρθρο του νομοσχεδίου, διατυπώνεται όμως στην Ανάλυση των συνεπειών των ρυθμίσεων που το συνοδεύει, σε ό,τι αφορά το άρθρο 99: «Με την αξιολογούμενη ρύθμιση αντιμετωπίζεται το ζήτημα της χρηματοδότησης των σχολικών μονάδων και της διαχείρισης των χορηγιών και των δωρεών». Η σύνδεση της Εκπαίδευσης με τις ανάγκες των επιχειρήσεων, που διαπνέει τα κείμενα φορέων της αγοράς, τα οποία καταλήγουν σε προτάσεις που έρχεται να νομοθετήσει η κυβέρνηση με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο, οδηγεί και σε αναζήτηση χορηγιών, οι οποίες όπως είπε και η υπουργός θέλουν ανταλλάγματα. Ανεξάρτητα από τις διατυπώσεις, το νομοσχέδιο δρομολογεί τέτοιες πρακτικές και η διεθνής πείρα από χώρες που προώθησαν τέτοιες αναδιαρθρώσεις είναι πλούσια. Είναι από τα στοιχεία που οικοδομούν το «νέο σχολείο», ενδεικτικό ως προς το περιεχόμενο της «αναβάθμισης» που διατείνεται η κυβέρνηση ότι φέρνει και έχουν αναδείξει εργαζόμενοι, γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές, δηλώνοντας ότι απορρίπτουν αυτούς τους σχεδιασμούς.