Στην πολύτομη έκδοση που παρουσιάστηκε σήμερα, περιλαμβάνονται σύντομα βιογραφικά στοιχεία δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών, που όπως αναφέρει ο τίτλος της, «Επεσαν για τη Ζωή». Στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή στο σήμερα και το αύριο. Πολλές φορές έπεσαν και για την ίδια τη ζωή καθαυτή, για την επιβίωση του λαού - όπως για παράδειγμα στα χρόνια της Κατοχής. Επεσαν στον αγώνα για να κρατηθεί ζωντανό το όραμα μιας καλύτερης ζωής. Η εργασία αυτή ξεκίνησε πριν 30 και πλέον χρόνια, είναι αποτέλεσμα κοπιαστικής δουλειάς που με ευσυνειδησία έκανε ομάδα ερευνητών, αγωνιστές της Αντίστασης και του ΔΣΕ οι περισσότεροι, ανάμεσά τους ο σύντροφος Τάκης Ψημμένος, ψυχή της ομάδας εργασίας.

Στις σελίδες της έκδοσης «Επεσαν για τη Ζωή», θα δει κανείς χιλιάδες άντρες και γυναίκες. Δεν πρόκειται για μονάδες που ρίσκαραν και έχασαν τη ζωή τους για προσωπικό όφελος, πολλοί ήταν πρωτοπόροι στο χώρο τους, πολλοί ήταν ηγέτες μεγάλων κινημάτων. Στις 7.210 σελίδες της έκδοσης, που αποτελείται από συνολικά 18 βιβλία, καταγράφονται ονομαστικά περίπου 65.000 νεκροί από τους αγώνες του λαού μας, από την ίδρυση του ΚΚΕ και μετά.

Μιλάμε για μια πραγματική στρατιά χιλιάδων συντρόφων μας που έδωσαν τη ζωή τους για την υπόθεση της εργατικής τάξης. Που έδωσαν τη μάχη για έναν κόσμο απαλλαγμένο από εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίπλα σε ακόμη περισσότερους συντρόφους μας οι οποίοι φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, κυνηγήθηκαν, αλλά έμειναν όρθιοι και συνέχισαν τον αγώνα. Που πάλεψαν, άλλοτε με το όπλο και άλλοτε με την προκήρυξη στο χέρι: Δεκάδες χιλιάδες σφυριά που χτυπούσαν - και συνεχίζουν να χτυπούν - για τον ίδιο σκοπό.

Στην έκδοση θα συναντήσει κανείς την αγωνιστική διαδρομή μελών και στελεχών του ΚΚΕ, της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ, που προσωποποιούν τη συνειδητή αντοχή ενάντια σε όλο το μίσος των εκμεταλλευτών. Τις συνθήκες όπου πάλεψαν αταλάντευτοι αγωνιστές ενάντια σε καταδιώξεις, όπου πολλές φορές συνέπραξαν οι διωκτικοί μηχανισμοί μια σειράς αστικών κρατών. Ο Αναγνώστης Δεληγιάννης ήταν στέλεχος του ΚΚΕ, συνδικαλιστής καπνεργάτης που φυλακίστηκε και καταδιώχθηκε πολλές φορές, πήρε μέρος στον ξεσηκωμό των καπνεργατών στο Αγρίνιο, το 1935 δραπέτευσε από την εξορία του Αη Στράτη και πήγε στις Διεθνείς Ταξιαρχίες για να πολεμήσει τους φασίστες του Φράνκο στην Ισπανία, με το ψευδώνυμο Γιάννης Σιγανός, ήταν Διοικητής του ελληνικού λόχου «Νίκος Ζαχαριάδης». Η Χαράμα, το Αλμπαθέτε, το Μπελσίτε, η Καντέσα, η Μαδρίτη, το Μπουρνέτ υπήρξαν τόποι όπου δεκάδες Ελληνες πρωτοπόροι εργάτες - κομμουνιστές έδωσαν τη ζωή τους, εκφράζοντας έμπρακτα τη διεθνιστική τους αλληλεγγύη. Μετά την υποχώρηση των Διεθνών Ταξιαρχιών βρέθηκε στη Γαλλία. Το 1939 η κυβέρνηση της Δημοκρατικής Γαλλίας τον απέλασε στη Μεταξική δικτατορία, για να καταλήξει εκ νέου στον Αη Στράτη. Εκεί, αντιμετώπισε αλύγιστος το μαρτύριο της πείνας, μάλιστα ήταν Γραμματέας της Κομματικής Επιτροπής των εξόριστων. Είναι συγκλονιστική η περίπτωση του Αη Στράτη και αιώνια ντροπή και καταισχύνη για την αστική τάξη και τα πολιτικά κόμματά της. Εκεί, αφού αρπάχτηκαν τα τρόφιμα, οι πολιτικοί κρατούμενοι με τη δύναμη των όπλων της ελληνικής χωροφυλακής οδηγήθηκαν σε έναν παγωμένο θάλαμο ενός ερειπωμένου σχολείου και υποβλήθηκαν στο βασανιστήριο της αναγκαστικής ασιτίας, φυλακίστηκαν δίχως φαγητό με σκοπό να υπογράψουν δήλωση μετανοίας - αποκήρυξης του ΚΚΕ. Αντιμετώπισαν αλύγιστοι το μαρτύριο, όμως 33 σύντροφοι πέθαναν ένας ένας από την πείνα, μέσα σε εφιαλτικές συνθήκες. Από τον Αη Στράτη ο Δεληγιάννης στάλθηκε στο ναζιστικό στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη. Εκεί οι βουλγαρικές αρχές τού πρότειναν να πάρει βουλγαρική υπηκοότητα και να ελευθερωθεί. Αρνήθηκε. Εκτελέστηκε τον Ιούλη του 1943.

Μία από τις χιλιάδες γνωστές και άγνωστες ιστορίες ηρωισμού, ανιδιοτέλειας, πατριωτισμού και διεθνισμού των κομμουνιστών.

Η ιστορία όσων «Επεσαν για τη Ζωή» παραμένει ζωντανή γιατί το ΚΚΕ αντέχει και προχωρά κόντρα στο ρεύμα της αντεπανάστασης, η μνήμη τους παραμένει ζωντανή γιατί το παράδειγμά τους είναι συστατικό στοιχείο του ΚΚΕ. Η φυσιογνωμία κάθε κόμματος καθορίζεται από το πρόγραμμα και τη δράση του, την ταξική του σύνθεση και την ιστορία του. Η ιστορία των χιλιάδων που έπεσαν στη σύγκρουση με τους αστικούς μηχανισμούς, εγχώριους και ξένους, μαρτυρά τους ακατάλυτους δεσμούς του ΚΚΕ με χιλιάδες λαού σε όλη την Ελλάδα, μαρτυρά πως και σήμερα το ΚΚΕ δήλωση μετανοίας στον ιμπεριαλισμό δεν υπογράφει. Χωρίς τέτοιους πρωτοπόρους αγωνιστές είναι βέβαιο ότι το ΚΚΕ δεν θα άντεχε όχι 100 χρόνια, αλλά ούτε 100 μέρες.

Οσοι σήμερα προσπαθούν να μειώσουν το μέγεθος της θυσίας των αγωνιστών, να λοιδορήσουν την ανιδιοτέλειά τους, δεν στοχεύουν το παρελθόν αλλά το παρόν και το μέλλον. Γιατί τρέμουν το παράδειγμα του λαού που όταν συνειδητοποιήσει τη δύναμή του δεν λογαριάζει τίποτα. Στο μέλλον στοχεύουν και όσοι προσπαθούν - όπως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - να παρουσιάσουν τους κομμουνιστές επαναστάτες, τους αγωνιστές, ως «αβλαβές εικόνισμα», να καπηλευθεί τη φήμη τους, ως μέρος της πολιτικής εξαπάτησης, ως αριστερό άλλοθι στην αντιλαϊκή πολιτική της, που ξεπλένει τους δολοφόνους του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, του Ισραήλ.

Η καταστολή κάθε είδους έχει ως σκοπό την προάσπιση των κερδών του κεφαλαίου, την ασφάλεια του καθεστώτος. Τον ίδιο σκοπό έχει και η χειραγώγηση, η ενσωμάτωση. Αξίζει να πούμε πως πολύ πριν ιδρυθεί το ΚΚΕ, πριν ακόμα η ελληνική εργατική τάξη μάθει τι είναι κομμουνισμός, οι αστοί επιδόθηκαν στον αντικομμουνισμό μέσα από λιβελογραφήματα. Αλλά και μέτρα καταστολής πήραν, ακόμα και στο πρώτο μαζικό εργατικό σκίρτημα, στο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς του 1894, έχουμε τον πρώτο νεκρό, τον νεαρό σοσιαλιστή Διονύσιο Μάργαρη, που πέθανε από βασανιστήρια της χωροφυλακής στις φυλακές της παλαιάς στρατώνας. Την ίδια χρονιά, ακόμα και πολεμικά καράβια έστειλαν ενάντια στους ξεσηκωμένους εργάτες του Λαυρίου.

Οι πλούσιοι αστοί, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, δεν δίστασαν καθόλου να αφήσουν στην άκρη ακόμα και τις όποιες μισές ή κουτσουρεμένες αστικές ελευθερίες και να αναλάβουν δράση τα αναγκαστικά διατάγματα ενάντια στις ιδέες που μιλούσαν για αλλαγή της κοινωνίας και για καλυτέρευση της θέσης του λαού.

Ειδικά μετά την εποχή που η ανθρωπότητα, η εργατιά σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης είδε με τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση πώς ο λαός μπορεί να πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε... όπως λέει και το τραγούδι.

Στις σελίδες της έκδοσης μια κόκκινη κλωστή συνδέει τον ναυτεργάτη που στην απεργία του 1923 έπεφτε νεκρός στο Πασαλιμάνι, από τις σφαίρες των αστικών δυνάμεων καταστολής, με τον συνάδελφό του που το 1949, έχοντας ταξιδέψει από την άλλη άκρη της Γης για να ενταχθεί στον Δημοκρατικό Στρατό, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του Κόμματος, έπεφτε νεκρός στο Βίτσι και στον Γράμμο από τα βόλια made in USA του αστικού κυβερνητικού στρατού.

Συνδέει τον οικοδόμο ο οποίος το 1932 δολοφονήθηκε από φασίστες της ΕΕΕ (Εθνική Ενωσις Ελλάς), στη διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων στη Θεσσαλονίκη, με τον συνάδελφό του που το 1944 βρέθηκε ανάμεσα στους 200 της Καισαριανής.

Εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχοι, αγόρια και κορίτσια: Κάθε μετερίζι των ανθρώπων του μόχθου έχει τη δική του, ιδιαίτερη θέση εδώ, στο πάνθεον των ηρώων του κινήματός μας. Δεν είναι λίγες οι οικογένειες, τα χωριά, ακόμα και ολόκληρες περιοχές που εντάχθηκαν σύσσωμες και κυριολεκτικά έδωσαν τα πάντα στον κοινό αγώνα.

Στους τόμους καταγράφονται ομαδικά εγκλήματα, ομαδικές εκτελέσεις και καταστροφές χωριών, κωμοπόλεων, τα μπλόκα και οι δολοφονικές επιδρομές στις εργατογειτονιές της Αθήνας και άλλων πόλεων των Γερμανών ναζί με τους Ελληνες συνεργάτες τους, ταγματασφαλίτες γερμανοτσολιάδες.

Είναι δεκάδες τα μαρτυρικά χωριά που καταστράφηκαν και οι κάτοικοί τους εκτελέστηκαν μαζικά. Χορτιάτης, Υπάτη, Τυμφρηστός, Τυμπάκι, Καμάρες, Μαγαρικάρι, Δαμάστα, Ερυμάνθεια, Σέρβια, Δομένικο, Δροσοπηγή, Λιγκιάδες, Επτάλοφος, Παραμυθιά, Μαλάθυρος, Σκινές, Λιδωρίκι, Λέχοβο, Βλαχέρνα, Σακτούρια, Κρύα Βρύση, Σάρχος, Λοχριά, Κομμένο, Ασπράγγελοι, Ελάτη, Μανασής, Καλουτάς, Μεσοβούνι, Ριζόμυλος, Κερασιά, Καλάβρυτα, Ρογοί, Κερπινή, Ανω και Κάτω Ζαχλωρού, Σκεπαστό, Πριόλιθος, Ι. Μ. Αγίας Λαύρας, Ι. Μ. Μεγάλου Σπηλαίου, Ρίζα, Γδόχια, Μουρνιές, Μύθοι, Μύρτος, Αγιοι Ανάργυροι, Ζούπαινα, Βορίζια, Αγρίνια, Δοξάτο, Δίστομο, Καλοσκοπή, Βουνιχώρα, Κακόπετρος, Αγιος Βασίλειος, Αμιρά, Ανω και Κάτω Βιάννος, Βάχος, Εμπαρος, Καλάμι, Κάτω Σύμη, Κεφαλοβρύσι, Πεύκος, Συκολόγος, Χονδρός, Μεσόβουνο και Πύργοι, Ανώγεια, Σούγια, Μονή, Λιβαδάς και Κουστογέρακο, Προσήλιο και Αγία Ευθυμία, Κερδύλλια, Φτέρη, Αετός, Νέα Αγχίαλος, Δράκεια, Μουσιωτίτσα, Γιαννιτσά κ.α.

Απάντηση στο μαύρο του φασισμού είναι μόνο το κόκκινο! Και στις εκλογές που έχουμε μπροστά, πρώτη απάντηση είναι μόνο η ισχυροποίηση του ΚΚΕ και να πετάξουμε από την τρίτη θέση τους μαχαιροβγάλτες εγκληματίες φασίστες της Χρυσής Αυγής! Οσο πιο δυνατό το ΚΚΕ, τόσο πιο μεγάλο το χτύπημα στο φασισμό και το καπιταλιστικό σύστημα που τον γεννά και τον ταΐζει!

Στις σελίδες αυτές, μέσα από τις χιλιάδες μικρές ιστορίες αυτών των ανθρώπων, που συνενώνονται και συνθέτουν τη μεγάλη ιστορία του Κόμματος και του κινήματός μας, αναδεικνύεται το πώς κατακτήθηκαν δικαιώματα και ελευθερίες.

Οι κομμουνιστές συνδικαλιστές - εργατικοί ηγέτες υπήρξαν κέρβεροι για τα δικαιώματα των εργαζομένων, συγκέντρωσαν το μίσος των αστικών μηχανισμών, και όταν έπεσαν στα χέρια τους δεν δίστασαν να τους βγάλουν από τη μέση: Ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Δημήτρης Τατάκης, ο Τάκης Γαργαλιάνος, ο Γιώργος Βουτυράς, ο Στρατής Περγαλίδης είναι κομμουνιστές πρόεδροι Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών οι οποίοι δολοφονήθηκαν από το αστικό κράτος στα χρόνια 1946 - 1949.

Η ιστορία των απεργιακών αγώνων του περασμένου και του προπερασμένου αιώνα δείχνει ακόμα πως τίποτα δεν χαρίστηκε, αλλά και πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο ότι θα διατηρηθεί χωρίς πάλη. Χρειάστηκε πολύς αγώνας και ταξική οργάνωση για να επιβληθεί στους καπιταλιστές το να μη δουλεύουν οι εργαζόμενοι ατέλειωτες ώρες για ένα κομμάτι ψωμί. Γι' αυτό πρέπει να συνειδητοποιηθεί πόσο επικίνδυνη είναι η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οχι μόνο για τα μέτρα που αφαίρεσαν ακόμα περισσότερα από τους εργαζόμενους και τα έδωσαν στους καπιταλιστές, αλλά και γιατί περιστέλλει το δικαίωμα στην απεργία, με το μανδύα του ψευτοπροοδευτισμού και του δήθεν αριστερού. Δικαίωμα που για να κατακτηθεί χύθηκε αίμα.

Μέσα σ' αυτές τις σελίδες «δένεται» η πάλη για το 8ωρο, την Κοινωνική Ασφάλιση, την Υγεία, την Παιδεία, την ειρήνη, τα δικαιώματα των γυναικών κ.λπ., με την πάλη για την απελευθέρωση από ξένους και ντόπιους δυνάστες, με τη σύγκρουση με τα μαντρόσκυλα του συστήματος, τους φασίστες, και τον συνολικότερο αγώνα ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση, έως την πλήρη κατάργησή της.

Αποτελεί ύβρι η προσπάθεια από μερίδα αστών ιστορικών και από διάφορους φιλολογούντες στον αστικό Τύπο να παρουσιάσουν τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές, που στάθηκαν αγέρωχοι στα στρατοδικεία και τα εκτελεστικά αποσπάσματα ως εγκληματίες που δικαίως τιμωρήθηκαν. Για τον σκοπό αυτό τυπώνουν και μοιράζουν αβέρτα ξανά και ξανά όλα τα πονήματα των σχολών της ΚΥΠ και της αστυνομίας που γράφτηκαν στις δεκαετίες του '50 και του '60. Είναι υποκριτές, γιατί οι ίδιοι οι διώκτες ήταν έτοιμοι όχι μόνο να χαρίσουν τη ζωή μα και να προσφέρουν πλήθος ανταλλάγματα σε όποιον άλλαζε στρατόπεδο. Αποτελεί αισχρή συκοφαντία η προσπάθεια ιστορικών όπως ο Καλύβας και ο Μαραντζίδης, τωρινός πολιτικός φίλος του ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπιστής της ΝΑΤΟικής συμφωνίας των Πρεσπών και άλλων να παρουσιάσουν ως κόκκινους κατασκόπους και πράκτορες, πρωτοπόρους αγωνιστές, μαχητές του ΔΣΕ, κομμουνιστές σαν τον Μπελογιάννη, τον Ερυθριάδη, τον Καρανταή, τον Φλωράκη, τον Λουλέ, τον Μωραΐτη, που πάλεψαν στην παρανομία, γιατί το αστικό κράτος είχε θέσει εκτός νόμου το ΚΚΕ, επί 27 χρόνια. Ολοι τους και αρκετοί άλλοι καταδικάστηκαν σε θάνατο ή ισόβια στη δεκαετία του 1950 με την αισχρή συκοφαντία της κατασκοπείας (εκτός από τον Κανάκη που τον εξαφάνισαν). Σήμερα είναι ακόμα πιο αισχροί όσοι με επιστημονικοφάνεια και δήθεν ερευνητική εμβρίθεια - χρηματοδοτούμενη από το Γέιλ των ΗΠΑ επαναλαμβάνουν τη μετεμφυλιακή συκοφαντία της κατασκοπείας. Οι κατάσκοποι δεν ζούσαν πεινασμένοι στα ρουμάνια και τις κρύπτες μα στα σαλόνια της πλουτοκρατίας.

Χαρακτηριστική είναι η απάντηση του Γιώργη Ερυθριάδη, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στους στρατοδίκες, την άνοιξη του 1960, που, συντρίβοντας το κατηγορητήριο με την αισιοδοξία του κομμουνιστή, είπε: «Πώς δικαιολογείται, με μια δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ, να αίρεται μια τόσο βαριά κατηγορία;». Συμπλήρωσε: «Η δήλωση αποκήρυξης είναι πολιτική πράξη και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1933 από την κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη για πολιτική πίεση. Σήμερα χρησιμοποιείται ως μέσο για να απαλλαγεί κανείς από το έγκλημα της κατασκοπείας». Ο Γιώργης Ερυθριάδης τελικά καταδικάστηκε σε ισόβια, για «προσφορά σε κατασκοπεία» πέθανε φυλακισμένος με στέρηση γιατρού παρότι ήταν βαριά άρρωστος. Ο σ. Ερυθριάδης με τη σύζυγό του Ελλη ήταν καταδικασμένοι ερήμην σε θάνατο και από στρατοδικείο του βουλγάρικου στρατού κατοχής για την αντιστασιακή τους δράση στις σκληρές συνθήκες της βουλγαροκρατούμενης ζώνης.

Αποτελεί όμως ύβρι και η στάση άλλης μερίδας ιστορικών, οι οποίοι οπορτουνιστικά επισημαίνουν μεν το άδικο των διώξεων απέναντι στους αγωνιστές της Αντίστασης, δίχως όμως να αναδεικνύουν την ταξική αιτία αυτών των διώξεων και εγκλημάτων. Την ίδια στιγμή, παρουσιάζουν την αντίσταση στις δηλώσεις μετανοίας - αποκήρυξης του ΚΚΕ, όχι ως υπέρτατη πράξη ηρωισμού και προσφοράς στη συνέχιση του αγώνα, αλλά λοιδορούν αυτήν την αταλάντευτη στάση, μειώνουν το μέγεθός της και παρουσιάζουν το ΚΚΕ ως έναν παράγοντα που επίσης καταπίεζε τους δεσμώτες αγωνιστές, που δήθεν εμμονικά δεν τους άφηνε να το αποκηρύξουν, να χαρούν τη ζωή και τα θέλγητρα της αστικής δημοκρατίας.

Την ουσία της αντίστασης στις δηλώσεις μετανοίας δίνει ο ΕΠΟΝίτης, ο κομμουνιστής Κώστας Γιαννόπουλος. Στο τελευταίο του γράμμα πριν εκτελεστεί αφήνει ύστατη παρακαταθήκη στους άλλους, φυλακισμένους και μελλοθάνατους συντρόφους του, να μείνουν όρθιοι, να μη λυγίσουν, «πεθαίνουμε με την ατράνταχτη πεποίθηση πως κανένας δηλωσίας δεν θα βγει απ' τις γραμμές σας. Τ' αδάμαστα νιάτα θα πάνε μπροστά...». Το ίδιο και στους γονείς του «Μη λυπηθείτε. Ψηλά τη σημαία του Αγώνα. Ψηλά όσο μπορείτε. Θα νικήσουμε. Θα νικήσουμε. Θα νικήσουμε».

Ο Κώστας Γιαννόπουλος εκτελέστηκε 24 χρόνων τέτοιες μέρες, 7 Μάη του 1948, μαζί με άλλους 16 αγωνιστές, όλοι καταδικασμένοι σε θάνατο από το 1945 ακόμα, με βάση ανυπόστατες κατηγορίες για την αντιστασιακή τους δράση. Πρωθυπουργός ήταν ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, υπουργός Δημόσιας Τάξης ο Κωνσταντίνος Ρεντής και υπουργός Δικαιοσύνης ο Χρήστος Λαδάς, όλοι κεντρώοι πολιτικοί, στελέχη του Κόμματος των Φιλελευθέρων, συγκυβερνούσαν μαζί με τους δεξιούς, τους μοναρχικούς αστούς πολιτικούς όπως ο ναύρχος Σακελαρίου, ο Τσαλδάρης κ.ά.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο αστικός πολιτικός κόσμος συνενώθηκε για να προασπιστεί τα εκμεταλλευτικά του προνόμια, να αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα: Χαρακτηριστικό είναι πώς βλέπει ένας βέρος εκπρόσωπος του κεφαλαίου, ο εφοπλιστής Νομικός τα πράγματα τον Ιούλη 1944: «Τώρα γίνεται συνειδητό πόσο ηρωικός ήταν ο κ. Ράλλης αναλαμβάνοντας την κυβέρνηση. Αν δεν ήταν αυτός, η δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας θα ήταν αδύνατη. Αυτές είναι οι μόνες εγγυήσεις εναντίον του κομμουνισμού και η μόνη δύναμη που θα κρατήσει την τάξη μέχρι οι Σύμμαχοι να μπορέσουν αναλάβουν». Αυτά δεν τα γράφει στον κατοχικό Τύπο, αλλά στην επικοινωνία του με πράκτορες των ΗΠΑ, της OSS, προδρόμου της σημερινής CIA. Τη στιγμή που τα Τάγματα Ασφαλείας δολοφονούσαν τον λαό της Αθήνας, πολεμούσαν στο πλευρό των ναζί, κατακρεουργούσαν τους αγωνιστές.

Και οι πιο κρίσιμες στιγμές στην Ιστορία αναδεικνύουν πόσο απατηλά είναι τα συνθήματα των αστικών κομμάτων για συμμαχίες και πόσο ψεύτικα είναι τα ονόματα που εφευρίσκουν για τον εγκλωβισμό του λαού όπως αυτά που βλέπουμε στις μέρες μας, «προοδευτική συμμαχία», «νέο κοινωνικό συμβόλαιο», «προοδευτικό μέτωπο ενάντια στην ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό» κ.ά. Στόχο έχουν την υποταγή των εργαζομένων, τη συνέχιση της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ο αστικός πολιτικός κόσμος είναι δεμένος με χίλια νήματα με το κεφάλαιο, τόσο που, σε κρίσιμες στιγμές όπως οι σημερινές, αναλαμβάνει χωρίς μεσάζοντες το ίδιο το κεφάλαιο να εκπροσωπήσει τα συμφέροντά του και στην πολιτική σκηνή.

Σήμερα, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ζούμε σε μια αντιηρωική εποχή, η αποδοχή των θεσμών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, της αιωνιότητας του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας γενικότερα ως συστήματος διαχείρισής του φέρνουν την ευημερία σε όλους.

Αυτή είναι η ταξική και υποκριτική ματιά των κυρίαρχων στην πραγματικότητα. Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν αλλάζουν, δεν μπορούν να γίνουν φιλολαϊκές ενώσεις, γιατί είναι ενώσεις καπιταλιστών. Είναι δυνατόν ενώσεις που δημιουργήθηκαν για να αντιμετωπίσουν τον σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα με όλους τους τρόπους, και με ιμπεριαλιστικούς πολέμους κι επεμβάσεις να φέρουν τη λαϊκή ευημερία και την ειρήνη;

Το ζήσαμε την περίοδο της ιλιγγιώδους καπιταλιστικής ανάπτυξης, τότε που έλεγαν για την ΕΕ με τα «χρυσά κουτάλια». Το ζήσαμε με την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, με την εκτίναξη της ανεργίας, το κομμένο ρεύμα και νερό, τα παγωμένα σπίτια, τα συσσίτια. Το ζούμε και σήμερα. Ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για να ζούμε ανθρώπινα κι ευτυχισμένα, το επιτρέπει η ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, της παραγωγής, κι όμως τα ίδια τα αποτελέσματα της επιστημονικής γνώσης και έρευνας, πολλές φορές όχι μόνο δεν εφαρμόζονται αλλά στο βωμό του κέρδους, παραποιούνται, αγνοούνται.

Στην Αττική πνιγόμαστε και καιγόμαστε όχι γιατί δεν είναι επιστημονικά γνωστό πώς γίνεται η αντιπλημμυρική και αντιπυρική προστασία, αλλά γιατί το κριτήριο είναι το καπιταλιστικό κέρδος με όλες τις παράπλευρες στρεβλώσεις που επιφέρει. Σήμερα η ιατρική επιστήμη έχει τεράστιες δυνατότητες, όμως είναι πανάκριβο εμπόρευμα τα αποτελέσματά της. Η ίδια η συζήτηση αυτών των ημερών για τη μετανάστευση κατά χιλιάδες του επιστημονικά καταρτισμένου δυναμικού στο εξωτερικό, είναι συζήτηση υποκριτική, καθώς αφορά κυρίως το πώς οι εγχώριοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα τους κρατήσουν εδώ για να τους ξεζουμίσουν. Ταυτόχρονα, κρύβουν πως η πραγματικά προοδευτική λύση είναι η εργασία με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, με ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ώστε να ικανοποιούνται όλες οι σύγχρονες ανάγκες στην υγεία, στη μόρφωση, στον ελεύθερο δημιουργικό χρόνο, στη στέγαση και τη συνολικότερη ποιότητα ζωής σε ανθρώπινες πόλεις. Οι σημερινοί κυρίαρχοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τη θεωρία για τις τάξεις και την ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική κομμουνιστική προοπτική ως μια θεωρία «μίσους», «διχαστική». Ως μια θεωρία πεπαλαιωμένη, δογματική, μια ιδεοληψία όπως λένε.

Σε όλες τις εποχές η ανθρωπότητα προχώρησε μπροστά όχι μόνο γιατί εξελίχθηκε η ικανότητα του ανθρώπου να παράγει αλλά και γιατί άλλαξαν οι κοινωνικές σχέσεις. Είναι όμως γεγονός πως καμιά προνομιούχα τάξη δεν αφήνει τα εκμεταλλευτικά της προνόμια προκειμένου να εξυπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο. Μα ούτε και να τα μειώσει κατ' ελάχιστο δέχεται οικειοθελώς. Ετσι και η ιδέα πως μπορεί να αμφισβητηθούν βρίσκεται υπό διωγμό ιδεολογικό κατ' αρχάς αλλά και ωμό διωγμό όταν σκληραίνει η ταξική πάλη, στις κρίσιμες καμπές της Ιστορίας. Οι σελίδες της έκδοσης «Επεσαν για τη ζωή» καταγράφουν για πρώτη φορά αυτήν τη μεγάλη αλήθεια. Είναι μεγάλη τιμή για μας και μεγάλη τιμή για τις οικογένειες των αγωνιστών κι αγωνιστριών.

Είμαστε σήμερα εδώ γιατί το ΚΚΕ μαζί με τον λαό αντιμετώπισε πολύ ισχυρότερους αντίπαλους από τους σημερινούς, την καταστολή που πήρε πιο άγριες διαστάσεις, αλλά και αναμετρήθηκε με τη διαβρωτική επίδραση του οπορτουνισμού που δείχνει πάντα εμπιστοσύνη στην αστική τάξη και μίσος στην εργατική. Συνεχίζουμε, έχοντας χαραγμένους στο μυαλό μας τους στίχους του Γ. Ρίτσου «Ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς του».

Το ΚΚΕ δεν γονατίζει παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς του.