Σε εκδήλωση της Τομεακής Οργάνωσης Α' Αθήνας - Γαλατσίου της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ με θέμα «Οι εξελίξεις στην Εκπαίδευση, η κατάσταση στα σχολεία και οι θέσεις του ΚΚΕ» μίλησε την Κυριακή 17 Μάρτη ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

Στην εκδήλωση παρεμβάσεις έκαναν η εκπαιδευτικός και υποψήφια δημοτική σύμβουλος Βαγγελιώ Βουρλόκα, η επίσης εκπαιδευτικός Ζαχαρούλα Κονιδάκη, ο Βαγγέλης Φιλέρης, πρόεδρος της Ενωσης Γονέων του 2ου Διαμερίσματος και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, και η Στεφανία Καλταμπάνου, μαθήτρια της Β' Λυκείου.

Παραβρέθηκαν επίσης οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι και εκπαιδευτικοί Γιώργος Βιτζηλαίος, Λάμπρος Σακαρέλος και Ελπίδα Νασιοπούλου, καθώς και η Κατερίνα Ροδοπούλου, υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος και πρόεδρος της Ενωσης Γονέων του 6ου Διαμερίσματος.

Στην ομιλία του, ανάμεσα σε άλλα, ο Νίκος Σοφιανός τόνισε:

«Είναι πολιτική επιλογή η μεταφορά αρμοδιοτήτων του κεντρικού κράτους στους δήμους. Το έχουμε δει όλα τα προηγούμενα χρόνια, θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε και σε άλλες πλευρές και λειτουργίες που είναι στην ευθύνη του κεντρικού κράτους. Δεν είναι τυχαίο ότι γίνεται συζήτηση για ευθύνη των δήμων και στο περιεχόμενο της Εκπαίδευσης και όχι μόνο στην κτιριακή υποδομή και στη λειτουργία. Δεν είναι τυχαία η παρέμβαση του Πατούλη ως προέδρου της ΚΕΔΕ (σήμερα υποψήφιος περιφερειάρχης της ΝΔ), να περάσουν στην ευθύνη των δήμων τα νηπιαγωγεία. Ολα αυτά δείχνουν ότι αυτήν την κεντρική κατεύθυνση, τη στηρίζουν και την υλοποιούν οι δήμαρχοι της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ.

Είμαστε κάθετα αντίθετοι σ' αυτήν τη διαδικασία. Είμαστε κάθετα αντίθετοι, δηλαδή, το κράτος να εκχωρεί αρμοδιότητες, εννοείται χωρίς να εκχωρεί πόρους, αλλά μέσα απ' αυτήν τη διαδικασία - το έχουμε δει π.χ. στο θέμα της προστασίας της βρεφικής και παιδικής ηλικίας με τους παιδικούς σταθμούς - διασπάται ο ενιαίος χαρακτήρας και η ευθύνη που πρέπει να έχει το κράτος για την Εκπαίδευση, για την Προσχολική Αγωγή, για την προστασία της τρίτης ηλικίας που δεν υπάρχει, κατηγοριοποιεί με άλλες δυνατότητες την πρόσβαση στον έναν από τον άλλον δήμο, υποβαθμίζει αυτές τις λειτουργίες και ανοίγει το δρόμο για ανταποδοτικά κριτήρια. Αυτές οι εξελίξεις δεν είναι μακρινές.

Ετσι λοιπόν σήμερα έχουμε φτάσει σε ένα καθεστώς οι δήμοι να έχουν την ευθύνη της κτιριακής υποδομής των σχολείων και αυτήν την ευθύνη - σχετικά με το χτίσιμο καινούργιων σχολείων - ουσιαστικά μπορούν να τη λειτουργήσουν μόνο με ΣΔΙΤ. Οσο για να συντηρηθούν παλιά σχολεία (που ειδικά στην Αθήνα από τα 300 περίπου σχολικά συγκροτήματα ένας μεγάλος αριθμός, ίσως και πάνω από 50%, είναι χτισμένα έως τη δεκαετία του '60), η απουσία τεχνικού προσωπικού στερεί τη δυνατότητα οι δήμοι να καλύψουν αυτές τις ανάγκες με αυτεπιστασία, δηλαδή με δική τους ευθύνη, με το προσωπικό που έχουν, άρα και χωρίς μεγάλο κόστος και με αμεσότητα χρόνου από τον εντοπισμό του προβλήματος στην αντιμετώπισή του. Με αποτέλεσμα, με το καθεστώς των εργολαβιών, κυριολεκτικά να κάνει χρόνια για να αποδοθεί ένα έργο, είτε χρωματισμοί είτε συντηρήσεις είτε μονώσεις είτε μια σειρά από πράγματα που ειδικά οι γονείς που βρίσκονται στους συλλόγους και στις ενώσεις τα ξέρουν απ' την ίδια τους την πείρα.

Και φυσικά, όσον αφορά τη λειτουργία των σχολείων, την άλλη πλευρά της ευθύνης που έχουν οι δήμοι, εδώ έχουμε τη γνωστή κατάσταση της μείωσης κατά 50% του ποσού με το οποίο χρηματοδοτούνται από το κεντρικό κράτος οι σχολικές επιτροπές. Τα νούμερα αυτά "παίζουν", με την έννοια ότι είτε έχουμε μια λειτουργία που επιστρέφει λεφτά σχολικών επιτροπών - γιατί δεν τα διέθεσε - προς το κεντρικό κράτος, όπως έγινε πέρσι, είτε προσθέτει λεφτά των δήμων, όπως έγινε φέτος, που μπροστά στις μεγάλες ανάγκες και στην πίεση, προστέθηκαν περίπου 800.000 ευρώ από λεφτά του δήμου Αθήνας για τη λειτουργία των σχολικών επιτροπών (μισά στην Πρωτοβάθμια και μισά στη Δευτεροβάθμια). Μιλώντας λοιπόν για τις σχολικές επιτροπές, αυτή η μεγάλη μείωση στη χρηματοδότηση στο 50% είναι δεδομένη και για την επόμενη χρονιά. Είναι ψηφισμένοι μνημονιακοί νόμοι και μ' αυτά τα νούμερα θα πηγαίνεις από χρονιά σε χρονιά, ανεξάρτητα αν μεγαλώνει ο μαθητικός πληθυσμός ή αν μειώνεται. Και φυσικά, το υπόλοιπο από αυτά τα λεφτά καλύπτεται από την τσέπη των γονιών και το πρόβλημα είναι ότι έχουμε πολλές περιπτώσεις που οι γονείς βάζουν το χέρι στην τσέπη για ζητήματα λειτουργίας σχολείων, για ζητήματα συντήρησης και κτιριακών υποδομών, ενώ αυτό πρέπει να είναι αίτημα διεκδίκησης που πραγματικά υπάρχουν περιθώρια να αντιμετωπιστεί. (...)

Ολα αυτά τα χρόνια βρίσκεται σταθερά στο κέντρο της προσοχής μας η κατάσταση στα σχολεία. Είχαμε πάνω από 40 παρεμβάσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο για σχολικές μονάδες: Νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια, εσπερινά, ειδικά σχολεία. Αρκετές από αυτές συνοδεύτηκαν από κείμενα με υπογραφές γονιών, άλλες από παρεμβάσεις των εκπαιδευτικών. Αλλες τέθηκαν από εμάς στην εκτός ημερήσιας διάταξης συζήτηση, και άλλες συζητήθηκαν πιο αναλυτικά, αφού συμπεριλήφθηκαν στα θέματα του Δημοτικού Συμβουλίου.

Η άσκηση πίεσης έφερε αποτελέσματα στο να αντιμετωπιστούν προβλήματα, τα οποία δεν τα αναδεικνύουμε για να πούμε τι καταφέραμε, αλλά γιατί χρειάζεται να γενικεύεται και να ενισχύεται η πείρα που αποκτάει ένας κόσμος, ότι δηλαδή διεκδικώντας και πιέζοντας, χωρίς παραίτηση, χωρίς να σηκώνουμε τα χεριά ψηλά μπορούν να υπάρξουν αποτελέσματα. Αυτόν το δρόμο πρέπει να ενισχύσουμε και να στηρίξουμε. Οπως αντιμετωπίστηκαν με παρεμβάσεις και με πίεση προβλήματα σε διάφορα δημοτικά σχολεία ή εντάχθηκαν στο πρόγραμμα των 24 απαλλοτριώσεων που θα κάνει ο δήμος Αθήνας για ανέγερση νέων παιδικών σταθμών και σε 2 - 3 περιπτώσεις ανέγερσης σχολείων. Μία από αυτές είναι και το ΚΑΠΑΨ στους Ανω Αμπελόκηπους, που όμως το κτίριο δεν θα είναι τελικά για το 58ο Γυμνάσιο - Λύκειο, όπως αρχικά είχαν πει καθώς μεσολάβησε η συγχώνευση, αλλά για να στεγάσει σχολείο Ειδικής Αγωγής.

Κάναμε παρεμβάσεις με στόχο να λύνονται προβλήματα, αλλά και προσπαθώντας να γίνει κατανοητή, μέσα από αυτόν το δρόμο, η ανάγκη για συνολικότερες αλλαγές, δουλεύοντας την πείρα που αποκτιέται, διεκδικώντας απέναντι σε μια πολιτική που μένει ίδια, ενώ οι κυβερνήσεις αλλάζουν. Ειδικά για έναν κόσμο που παραμένει εγκλωβισμένος στην πολιτική και στη λογική του ΣΥΡΙΖΑ, στη λογική της επιλογής του "μικρότερου κακού".

Είναι χαρακτηριστικό ότι 4 χρόνια είχαμε μνημόνιο με ΣΥΡΙΖΑ και άλλα 4 με όλες τις υπόλοιπες κυβερνήσεις, Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά - Βενιζέλου, όμως η κατάσταση στα σχολεία, όπως τη βρήκαν έτσι τη συνέχισαν. Είχαμε το κύμα καταργήσεων - συγχωνεύσεων, όπου χάθηκαν περίπου 15 σχολικές μονάδες στην Αθήνα και αυτές τις καταργήσεις - συγχωνεύσεις τις διατήρησε όλες ο ΣΥΡΙΖΑ. Με αποτέλεσμα, για παράδειγμα, στο 39ο Γυμνάσιο - Λύκειο που επισκεφτήκαμε δύο μέρες πριν, να μιλάμε για τη μεγαλύτερη σχολική μονάδα στο δήμο, όπου σε κτίριο με σοβαρά προβλήματα και σε κοινό προαύλιο να στοιβάζονται πάνω από 1.000 μαθητές!

Συγχωνεύσεις, λοιπόν, τις βρήκαν και τις συνέχισαν. Κόψιμο των κονδυλίων των σχολικών επιτροπών, το βρήκαν στα 5.000.000 ευρώ, τώρα το πήγαν στα 3.400.000 ευρώ και όσο πάει μειώνεται. Ομηρία οι καθαρίστριες από τους προηγούμενους, ομηρία συνεχιζόμενη και από τους σημερινούς. Χιλιάδες αναπληρωτές που καλύπτουν μόνιμες ανάγκες των σχολείων από τους προηγούμενους, χιλιάδες αναπληρωτές αντί μόνιμων εργαζομένων και από τους σημερινούς. Και αυτό με τη συζήτηση - θυμηθείτε - που έγινε πρόσφατα στη Βουλή, όταν επιχείρησε να περάσει ο Γαβρόγλου το νομοσχέδιο των απολύσεων σαν νομοσχέδιο προσλήψεων, πώς ακυρώθηκε αυτή η προσπάθεια από την παρέμβαση των εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα των αναπληρωτών και τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις που έκαναν. Σχολεία χωρίς συντήρηση οι μεν, χωρίς συντήρηση και από τους δε.

Εχουμε λοιπόν ένα υλικό να δουλέψουμε και εκλογικά και οι υποψήφιοι πρέπει να αξιοποιήσουν τη συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτια για να διευρύνουν το κάλεσμα και τη δυνατότητα ψήφισης των συνδυασμών μας από ευρύτερο κόσμο που προβληματίζεται, που αντιμετωπίζει θετικά τη δουλειά μας στην Περιφέρεια, στο δήμο, που βλέπει ότι το ΚΚΕ δεν βλέπει απλώς με σκεπτικισμό την ΕΕ, αλλά είναι το Κόμμα που εκφράζει την αντίθεση σε αυτήν τη "συμμαχία των λύκων", σ' αυτό το οικοδόμημα των πολυεθνικών. Ταυτόχρονα όμως δεν θα αφήσουμε για μετά τα προβλήματα που σκοντάφτουμε συνεχώς πάνω τους στα σχολεία. Θα συνεχίσουμε να πιέζουμε τη δημοτική αρχή, θα πρέπει να συνεχιστεί η πίεση και από τις ενώσεις γονέων και από τους συλλόγους και από τους εκπαιδευτικούς».