Η ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ: «Την Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου θα υπογραφεί η διακυβερνητική συμφωνία για την πολιτική στήριξη στην κατασκευή του αγωγού TAP (...) επιβεβαιώνοντας πλήρως το ρεπορτάζ (...) ότι η συνάντηση Σαμαρά - Ερντογάν στο Κατάρ επικεντρώθηκε στην ενεργειακή συνεργασία με την Τουρκία στο πλαίσιο των αγωγών (...) Στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης είναι η αναγκαία αναβάθμιση του γεωπολιτικού ρόλου της Ελλάδας μέσω του ΤΑP με τη στήριξη τόσο της ΕΕ όσο και των ΗΠΑ προτιμώντας επί του παρόντος να "συμμορφωθεί" με την απαίτηση για "διαφοροποίηση των πηγών προμήθειας ενέργειας", δηλαδή περιορίζοντας όσο γίνεται τον ρόλο της Ρωσίας» (στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ).

Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΦΙΛΕΤΑ: «Οι αποκρατικοποιήσεις αποτελούν βασικό στόχο (...) Το βασικότερο κριτήριο πρέπει ασφαλώς να είναι το ποιος καταβάλλει το μεγαλύτερο τίμημα (...) Οσοι, άλλωστε, έχουν γεωπολιτικές προσδοκίες ή απαιτήσεις από την Ελλάδα δεν έχουν παρά να υποβάλουν ανταγωνιστικές και αξιόπιστες προσφορές. Η μάχη των εγχωρίων και ξένων συμφερόντων για ορισμένα "φιλέτα" των αποκρατικοποιήσεων θα είναι πολύ σκληρή (...) Ο χρυσός κανόνας είναι και πρέπει να συνεχίσει να είναι: "Απόλυτη διαφάνεια και όποιος δίνει τα περισσότερα κερδίζει τους διαγωνισμούς"» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΤΟ ΞΕΣΑΛΩΜΑ: «Η τρομοκρατία (...) "συνδιαλέγεται" ιδεολογικά, κοινωνικά και ψυχολογικά με την επίσημη Αριστερά, τις ιδέες, τις αξίες και τις παραδόσεις της. Τράφηκε από τους μύθους της εποποιίας του αντάρτικου και του Αρη Βελουχιώτη (...) Μια ολόκληρη γενιά (...) αντιμετώπισε την επαναστατική βία ως φυσική προέκταση του πολιτικού ανταγωνισμού (...) Χρειαζόμαστε να κοινωνικοποιηθούμε εκ νέου στις αξίες της ανοικτής κοινωνίας και της φιλελεύθερης δημοκρατίας, μακριά από τις επαναστατικές χίμαιρες που οδήγησαν κοινωνίες ολόκληρες στον όλεθρο του ολοκληρωτισμού» (ο Ν. Μαρατζίδης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΕΞΟΥΣΙΑ: «Μεταπολίτευση (...) δεν είναι μόνο το 1974 (...) Αξίζει να εξεταστούν (...) ημερομηνίες-κλειδιά που συνέβαλαν στη δημιουργία της πραγματικότητας που μας απασχολεί σήμερα. Η πρώτη είναι το 1967 (...) Η συμβολή της χούντας (...) υπονόμευσε την έννοια της ιεραρχίας (...) Οι απριλιανοί πραξικοπηματίες δεν εξεγέρθηκαν μόνο ενάντια στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα, αλλά και κατά των ιεραρχικά ανωτέρων τους. Η συμβολή αυτή υπήρξε θεμελιώδης, στον βαθμό που η απαξίωση της ιεραρχίας οδήγησε τελικά στη διάλυση του κράτους (...) Εξέθρεψε έναν εξισωτικό ισοπεδωτισμό, συστατικό στοιχείο του λαϊκισμού (...) Υπονόμευσε μια σειρά παραδοσιακών αξιών (π.χ., τάξη, νόμος, καθήκον κ.λπ.)» (ο Σ. Καλύβας στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).