«

Κερδίσαμε» λένε και γράφουν για την προχτεσινή υπογραφή της νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας οι μεγαλοεργοδότες, τα κόμματα του κεφαλαίου, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ισχυριζόμενοι μάλιστα ότι μιλούν εξ ονόματος και για λογαριασμό των εργατών. Κι είναι το «κέρδος» - λένε - το ότι η νέα συμφωνία προσπέρασε το μνημόνιο που προέβλεπε «πάγωμα» των μισθών.

Οντως, ισχύει το «κερδίσαμε» για όλους αυτούς. Γιατί με τη νέα ΕΓΣΣΕ όχι μόνο «παγώνουν» οι μισθοί, αλλά και μειώνονται, αφού σε πραγματικές τιμές και με βάση την καλπάζουσα ακρίβεια (και τον πληθωρισμό της χώρας σύμφωνα με τον οποίο διαμορφώνονται οι τιμές και το κόστος ζωής) τα μεροκάματα κατρακυλούν. Η νέα ΕΓΣΣΕ είναι εργαλείο για να αλυσοδεθούν οι εργάτες όχι για δύο - όπως γινόταν μέχρι τώρα - αλλά για τρία πλέον χρόνια. Η νέα ΕΓΣΣΕ, με όλη την προπαγάνδα και τις μεθοδεύσεις που χρησιμοποίησε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που έλεγε ότι το θέμα δεν είναι τι σύμβαση θα υπογράψουμε, αλλά αν τελικά θα υπογράψουμε σύμβαση, εμφανίζεται τώρα ως κατάκτηση που απέκρουσε την εργοδοτική αδιαλλαξία. Μόνο που η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν έκανε τίποτα άλλο απ' το να βάλει ξανά την τζίφρα της σε μια συμφωνία προδοσίας της εργατικής τάξης.

Τρίβει τα χέρια της η μεγαλοεργοδοσία και τα κόμματά της, που αυτό το αποτέλεσμα δεν ήρθε ως νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης, όπως ήταν έτοιμο να συμβεί αν δεν κατέληγαν κάπου οι «κοινωνικοί εταίροι». Τρίβουν τα χέρια τους γιατί αυτοί που εμφανίζονται ως εκπρόσωποι των εργαζομένων, απέδειξαν ξανά ότι είναι ένας από τους καλύτερους συμμάχους των βιομηχάνων. Και έτσι πλέκεται από προχτές με κάθε ευκαιρία το εγκώμιο της «υπεύθυνης» και «ώριμης» στάσης τους, λόγω της αποστολής τους να τσακίσουν το εργατικό εισόδημα.

Για το κεφάλαιο και τα κόμματά του, αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες επιβραβεύονται γιατί λένε στους εργάτες πως θα έχουν ακόμα μικρότερο εισόδημα, ακόμα κι αν όλο και περισσότεροι δυσκολεύονται να πληρώσουν και το νοίκι, να πάνε το παιδί τους στο γιατρό, να εξασφαλίσουν τις μηνιάτικες δαπάνες για ρεύμα - νερό - φαγητό. Επιβραβεύονται γιατί μέσα σε περίοδο κρίσης που οι πολυεθνικές δυσκολεύονται να διασφαλίσουν τα προσδοκώμενα κέρδη, αυτές οι ηγεσίες «κατάφεραν» να τους δώσουν ένα χεράκι στο ξεπέρασμα των δυσκολιών τους. Πραγματικά, είναι τέτοια η «υπευθυνότητά» τους, που καμιά έκπληξη δε θα προκαλέσει αν αύριο - μεθαύριο λένε στους εργάτες να 'ναι κι ευχαριστημένοι επειδή δουλεύουν και πληρώνονται.

Αν, όμως, πιστεύει το κεφάλαιο πως η εργατική τάξη θα γονατίσει επειδή οι εκπρόσωποι που έχει μέσα στο εργατικό κίνημα βελτιώνονται στην υπονόμευση των αγώνων, είναι γελασμένο. Γιατί όλο και περισσότεροι δε σιχτιρίζουν απλά τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, αλλά αντιλαμβάνονται, προβληματίζονται γόνιμα για το ποιον εξυπηρετούν, για την ανάγκη κάθε τίμιος εργάτης και συνδικαλιστής να διαχωρίσει οριστικά τη θέση του απ' τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες. Γιατί η ολόπλευρη ενίσχυση του ΠΑΜΕ μέσα από σκληρούς αγώνες και πολύμορφες κινητοποιήσεις, όπως αυτές που εδώ και μήνες αναπτύσσονται, κατευθύνει την κουβέντα και την οργάνωση στην ουσία: Στο ότι τα αιτήματα των εργατών μπορούν και πρέπει να προσαρμόζονται στις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρει ο αυξανόμενος πλούτος που παράγουν. Ηδη τα ταξικά συνδικάτα οργανώνουν τη μάχη για κλαδικές συμβάσεις με βάση τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας.