Ολόψυχη η ευχή για όσους μπόρεσαν τελικά να φύγουν έστω για λίγο κι αυτό το καλοκαίρι: Καλό ταξίδι, ξεκουραστείτε και μαζέψτε δυνάμεις για την επιστροφή.

Η επόμενη μέρα δε θα έχει καμιά σχέση μ' ό,τι ως τώρα γνωρίζαμε. Κάτι παράξενα «ρεπορτάζ» απ' τα νοσοκομεία που παραπέμπουν σε σύγχρονο Καιάδα, προμηνύουν πιο δύσκολες καταστάσεις ευρύτερα στην κοινωνία.

Δες πώς συναντιούνται τελικά τα μεγάλα μυαλά. Προχτές στο κύριο άρθρο της εφημερίδας του «εθνικού εργολάβου» αναφερόταν η εκτίμηση πως για τα κακά της μοίρας μας δεν έφταιξε τίποτα άλλο παρά η κυριαρχία του δίκιου του εργάτη! Χτες καταγράφηκε η δήλωση ενός ακόμα κυβερνητικού στελέχους, του Μπεγλίτη, με την ίδια πάνω - κάτω εκτίμηση. Παράλληλα, ήδη ο κυβερνητικός συντονιστής των πολιτικών δυνάμεων της αστικής τάξης, ο Πάγκαλος, αναφέρεται σε «δυαδική εξουσία», καθώς, όπως λέει, πλάι στο κράτος των καπιταλιστών λειτουργεί και η εξουσία των εργατών, δηλαδή του ΚΚΕ!

Δε θέλουν να μας τρελάνουν. Ιδεολογική επένδυση κάνουν. Πασχίζουν με χοντράδες να ενοχοποιήσουν την εργατική τάξη, και μάλιστα εκείνο το τμήμα που μπαίνει μπροστά στον αγώνα, έτσι που να πέσει σαν ώριμο φρούτο αύριο το χτύπημα που ετοιμάζουν. Και ετοιμάζουν χτύπημα γιατί γνωρίζουν πως μόνο έτσι έχουν ελπίδα να αντιμετωπίσουν το οργισμένο ποτάμι που δε θα ξεχυθεί απλά στην κατηφόρα, αλλά οργανωμένα, συντεταγμένα και με σημαία αυτή της λαϊκής εξουσίας θα διεκδικήσει το χώρο και το δρόμο του. Φράγματα έχουν χτιστεί πολλά, το ποτάμι όμως πάντα έχει τον τελευταίο λόγο.

Στα υπόλοιπα, ισχύει η παράφραση της ερώτησης: Γιατί χαίρονται οι καπιταλιστές και χαμογελούν πατέρα;

Γιατί, τέτοιο δώρο, σαν τη νέα εθνική συλλογική σύμβαση, οι καπιταλιστές ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους δεν το περίμεναν. Εκατομμύρια και εκατομμύρια ευρώ αντί για μεροκάματα θα γίνονται αύξηση κερδών, κομψά το λένε «προσφορά των εργατών στην ανάπτυξη», είναι μόνο μια υποταγή στη μηχανή αρπαγής κι άλλου εργατικού ιδρώτα.

Χρόνια και χρόνια επενδύει η αστική τάξη για να έχει μια τέτοια ΓΣΕΕ. Χρόνια επενδύει για να έχει και σαμπρέλα προστασίας γύρω από μια τέτοια ΓΣΕΕ (πού είναι αλήθεια όλοι εκείνοι που έβγαζαν - βγάζουν ακόμα - μπιμπίκια με το ΠΑΜΕ κι έλεγαν - κι επιμένουν - πως το κρισιμότερο είναι η προστασία της ΓΣΕΕ; Λουφάζουν ώσπου να περάσει η μπόρα. Είναι γελασμένοι αν νομίζουν πως θα ξεχαστούν...).

«Ζήτω που κερδίσαμε», πανηγυρίζουν από προχτές διάφοροι. Δεν επαναλαμβάνουν πια ένα κοινό σκονάκι, τη χαρά τους ομολογούν που πηγάζει από το κοινό ταξικό τους συμφέρον.

Τραπεζίτες, βιομήχανοι, άλλοι κεφαλαιοκράτες, εκδότες και οι πολιτικοί τους επαναλαμβάνουν στον ίδιο ρυθμό «ζήτω που κερδίσαμε». Και πράγματι κέρδισαν. Πολλά, πάρα πολλά.

Θα τα μετρήσουμε ένα ένα στα θύματα. Σε κάθε έναν που δε θα μπορεί να πληρώνει ούτε το λογαριασμό της ΔΕΗ, πόσο μάλλον το δάνειο στην τράπεζα, σε καθέναν που ήδη δε βρίσκει θέση στον παιδικό σταθμό, σε καθέναν που - τι τραγωδία - φτάνει στην ακρότητα να πάει και να παρατήσει το γέροντά του σ' ένα νοσοκομείο, σε κάθε έναν που σήμερα ακόμα δεν γνωρίζουμε ποιος ακριβώς είναι ο Γολγοθάς του, αλλά «Κυριακή κοντή γιορτή», πριν να τελειώσει τούτο το - στο όνομα μόνο - «καλοκαίρι», θα έχει κάνει καθαρό από τη θέση που θα πάρει ποιοι είναι οι πρώτοι για τον σύγχρονο Καιάδα.

Θα μετρηθούμε, λοιπόν. Ηδη οι άλλοι μετράνε. Και βλέπουν στην ανεργία τη βόμβα που απειλεί την «ειρήνη» χρόνων. Ειρήνη δεν υπήρξε, υποταγή ναι, αυτή κινδυνεύει, ναι.

Ας είμαστε, λοιπόν, έτοιμοι να μετρηθούμε. Για την ακρίβεια, έτοιμοι να φανούμε αντάξιοι κι εμείς της δικής μας αποστολής. Γιατί οι άλλοι πίνουν ήδη στην υγεία των κορόιδων (το προχτεσινό τραπέζωμα του Πάγκαλου στους φερέλπιδες της παράταξής του είχε και έναν τέτοιο συμβολικό χαρακτήρα).

Για να μετρηθούμε και να μη βγαίνουμε λειψοί, πρέπει να κάνουμε παντού γύρω μας ορισμένα πράγματα ακόμα πιο καθαρά:

Οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένες να γιγαντώνονται. Η εργατική τάξη, όμως, δεν έχει ανάγκη καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένες να βαθαίνουν την εκμετάλλευση. Οι εργάτες, όμως, δεν έχουν ανάγκη αυτές τις επιχειρήσεις. Θέλουν και μπορούν να τις κάνουν κοινωνικές.

Κι εδώ ξανά το «διά ταύτα»: Ολοι περιγράφουν τη δυστυχία είτε ως παιδική εργασία είτε ως σύγχρονο Καιάδα. Μόνο μέσα από τον «Ριζοσπάστη», όμως, μπαίνει θέμα ανατροπής της κυριαρχίας των καπιταλιστών με ανατροπή της πολιτικής εξουσίας τους.

Για να απαλειφθούν και φαινόμενα όπως αυτό της διαστροφής της πραγματικότητας που ενοχοποιεί την εργατική τάξη και το κίνημά της ως ένοχο για την καπιταλιστική κρίση.

Οι καιροί γίνονται όλο και πιο ενδιαφέροντες. Η ταξική πάλη κυοφορεί το καινούριο και οι εργάτες μαζί με όλο το λαό έχουν το λόγο...