«Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα, ζητάνε θυσίες. Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα 'ρθουν» (Μπρεχτ)

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι στην πριν από τρεις μέρες ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ που σημείωνε πως η κυβέρνηση, σε συνεργασία με την ΕΕ - και έχοντας τη συναίνεση της ΝΔ - «εξαπολύει εσπευσμένα την άγρια προαποφασισμένη αντιλαϊκή θύελλα, επιδιώκοντας να αιφνιδιάσει το λαό, για να ισοπεδώσει και τις τελευταίες εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις πρώτα απ' όλα στο Ασφαλιστικό, στο εργασιακό, στο εισόδημα και στα άλλα δικαιώματα» και ήρθε ένα μπαράζ τίτλων στον αστικό Τύπο να βεβαιώσει πως πράγματι «πρόκειται για την έναρξη μιας νέας σφοδρής και ανελέητης επίθεσης, που δε θα είναι προσωρινή αλλά διαρκείας».

Ο κυνισμός της αστικής προπαγάνδας είναι απύθμενος. Ομολογούν σήμερα πως τα προεκλογικά περί ενίσχυσης των χαμηλών εισοδημάτων «δεν ήταν τίποτα άλλο από αφελής συζήτηση για αφελείς ψηφοφόρους». Και ταυτόχρονα επιμένουν πως το δίκιο θα θριαμβεύσει. Ποιανού δίκιο και πώς; Το δίκιο του κεφαλαίου που ζητά περισσότερα κέρδη και για να αφοπλίσει την αντίσταση επιχειρεί να στρέψει τα μισά από τα θύματά του ενάντια στα άλλα μισά με τη χιλιοδουλεμένη απάτη περί προνομιούχων και μη.

Μόνο που η πραγματικότητα που τα λαϊκά στρώματα βιώνουν και οι προπαγανδιστές της αστικής τάξης δεν μπορούν να συγκαλύψουν βοά: Ολοι μαζί, «προνομιούχοι» και μη, εργάτες, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, πέρα από το άμεσο χτύπημα στο εισόδημα με το πάγωμα στους μισθούς, θα υποστούν και νέο βάρβαρο χαράτσι, γενικά μέσα από την αύξηση στο ΦΠΑ, ειδικά με τον ένα μετά τον άλλο τους φόρους και ενισχύσεις του ταμείου των καπιταλιστών (παράδειγμα: στα ψιλά περνάνε τα ασφάλιστρα στα αυτοκίνητα που εντός του μήνα αυξάνουν κατά 15% και προβλέπεται να ανέβουν κατά 42% έως το τέλος του χρόνου και για τα επόμενα τρία χρόνια).

Αν χτες ίσχυε μια, ισχύει τώρα χίλιες δυο: Ο λαός μπορεί να αποκρούσει τη νέα επίθεση μόνο αν ξεσηκωθεί και χρησιμοποιήσει αποφασιστικά την οργανωμένη του αγωνιστική δύναμη. Μόνο αν περάσει στην αντεπίθεση, αρνούμενος να συμμορφωθεί με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Αν χτες ήταν μια φορά ανάγκη, τώρα έχει αναγορευτεί σε όρο - προϋπόθεση η άμεση ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος για τα σύγχρονα λαϊκά δικαιώματα, το αντιμονοπωλιακό μέτωπο για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Ασχετο: Στο παράπλευρο της οικονομικής πολιτικής, εξελίσσεται μια σχετικά «βουβή» προς το παρόν προσπάθεια να εξασφαλιστεί λαϊκή συναίνεση για να στηριχτεί η περίφημη «πράσινη διέξοδος», πατώντας στις δικαιολογημένα αυξημένες ευαισθησίες των ανθρώπων για τη γη. Τι βάζει, όμως, στην άκρη αυτή η προσπάθεια; Το γεγονός ότι ο πλανήτης δεν κινδυνεύει γενικά επειδή κάτι δεν πάει καλά, ούτε γιατί ατομικά ο καθένας κάνει του κεφαλιού του, αλλά γιατί κυρίαρχη είναι η οικονομία που όπως από την εργατική δύναμη έτσι και από τη γη αντλεί κέρδος. Αυτή η οικονομία είναι καπιταλιστική. Κι όσο το μέτωπο δεν ανοίγεται σ' αυτήν την κατεύθυνση, θα έρπουν μέχρι να γίνουν κυρίαρχες διάφορες αντιλήψεις που ξεκινούν από το «κάρφωσε τον διπλανό σου που ρυπαίνει», για να καταλήξουν στο εκλογικό ταμείο της όποιας Μπιρμπίλη, αφού στο μεσοδιάστημα θα έχουν ταΐσει διάφορους που «αφιλοκερδώς» εργάζονται για να προωθηθούν τα συμφέροντα του «οικολογικού» καπιταλισμού έναντι του «ρυπαίνοντος». Για την εργατική τάξη το περιβάλλον γενικά και οι συνθήκες εργασίας ειδικά είναι αξεχώριστα πράγματα, γιατί έχουν πηγή στην ίδια αιτία. Αυτό που μολύνει αυτή καθαυτή την ανθρωπότητα και τη βάση στην οποία στηρίζεται ο πολιτισμός της στο φυσικό χώρο, είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Οσο αυτό το προσπερνάς, τόσο η μάχη για το περιβάλλον θα είναι σκιαμαχία με έναν κερδισμένο: το ταμείο του καπιταλιστή.