Και ξαφνικά άνοιξαν οι κρουνοί... Αρθηκε, μετά από περισσότερο από ένα χρόνο, η συλλογική τιμωρία του παλαιστινιακού λαού με την επιβολή απάνθρωπου οικονομικού εμπάργκο. ΕΕ και ΗΠΑ ανακοίνωσαν τον τερματισμό του σε βάρος της Παλαιστινιακής Αρχής, που αναγνωρίζουν μόνο στο πρόσωπο του Προέδρου Αμπάς και του πρωθυπουργού της κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης, και πρώην στελέχους του ΔΝΤ, Σαλάμ Φαγιάντ. Ακόμη και το Ισραήλ προανήγγειλε αποδέσμευση των περίπου 600 εκατομμυρίων ευρώ που παρακρατήθηκαν από αποδόσεις φόρων.

Παράλληλα, όλοι τώρα, συμπεριλαμβανομένου του Ισραηλινού πρωθυπουργού, δηλώνουν έτοιμοι για «διάλογο» και «ειρήνη». Ισραηλινοί αξιωματούχοι και η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών έσπευσαν να υποστηρίξουν ότι «παραμένει πάντα στόχος το όραμα ενός ανεξάρτητου ενιαίου παλαιστινιακού κράτους»! Για να μην αναφέρει κανείς πως αίφνης η Κοντολίζα Ράις «συνειδητοποίησε» ότι υπάρχει ανάγκη για χορήγηση έκτακτης ανθρωπιστικής βοήθειας, διά του ΟΗΕ, στη Λωρίδα της Γάζας και την ανακοίνωσε! Τη Λωρίδα της Γάζας που αναφερόταν ως «τόπος διάπραξης εγκλημάτων πολέμου από τον ισραηλινό στρατό» και καταγγελλόταν ότι ο πληθυσμός της υπόκειται «σε λιμοκτονία από τον παρατεινόμενο αποκλεισμό» από αξιωματούχους του ΟΗΕ, εδώ και μήνες, χωρίς καμία αντίδραση!

Ο παλαιστινιακός λαός γίνεται, σήμερα, αποδέκτης της προσοχής και της βοήθειας όλων όσοι κωφεύουν επί δεκαετίες, οδηγώντας τον με μαθηματική ακρίβεια στις σκοτεινότερες, ίσως, στιγμές της πορείας του αγώνα του για ανεξαρτησία. Σήμερα, που Λωρίδα της Γάζας και Δυτική Οχθη εμφανίζονται σαν δύο χωριστά κομμάτια. Σήμερα, που τα στρατιωτικά σκέλη των δύο μεγαλύτερων οργανώσεών του, «Φατάχ» και «Χαμάς», αγνόησαν επιδεικτικά (δημιουργώντας πλήθος ερωτημάτων για το ρόλο συγκεκριμένων παραφυάδων τους και τις διασυνδέσεις τους με ξένα κέντρα) τις εκκλήσεις των πολιτικών τους ηγετών, εμπλεκόμενες στις αιματηρότερες ενδο-παλαιστινιακές συγκρούσεις...

Η αντίδραση της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας» σήμερα απέναντι στο Παλαιστινιακό ίσως είναι η μεγαλύτερη απόδειξη τόσο της, διά μεθοδευμένων σχεδίων, συνενοχής της για τη διαμορφωθείσα κατάσταση όσο και για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν αυτές οι εξελίξεις. Σιγοντάροντας επί χρόνια την ισραηλινή περιφρόνηση για τις αποφάσεις του ΟΗΕ, κάνοντας τα στραβά μάτια στις διαρκείς κατάφωρες παραβιάσεις κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, υιοθετώντας ισραηλινή επιχειρηματολογία, αγνοώντας τους χιλιάδες νεκρούς, τα χιλιάδες ισοπεδωμένα σπίτια, τους δεκάδες χιλιάδες τραυματίες και εκτοπισμένους, «διαιρώντας» μέσα από την επιλογή «καλύτερων συνομιλητών» (π.χ. Αμπάς προ εκλογών και σήμερα) και αρνούμενες να δεχτούν τα αποτελέσματα αδιάβλητων εκλογών, επειδή έδωσαν πλειοψηφία στη «Χαμάς», (τα οποία επηρέασαν με τη στάση τους), οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν πέτυχαν τη γονυκλισία των Παλαιστινίων.

Κατάφεραν, όμως, να καλλιεργήσουν το έδαφος για διχόνοια και εξώθησαν μερίδα των ενόπλων στην αδελφοκτόνα αντιπαράθεση. Δε χύνουν καν κροκοδείλια δάκρυα. Αντίθετα, σπεύδουν να εκβιάσουν, πλέον, την παλαιστινιακή υποταγή. Και ο εκβιασμός είναι τόσο ωμός, που, εκτός του παλαιστινιακού λαού, θα πρέπει όλοι οι λαοί να διδαχτούν ότι δεν υπάρχουν λιγότερο κακοί ιμπεριαλιστές. Ο ιμπεριαλισμός είναι ένας και δε γίνεται συνομιλητής: είναι πάντα αντίπαλος και μοναδικός δρόμος είναι ο ολομέτωπος αγώνας εναντίον του χωρίς συμβιβασμούς.