Αλλο τόσο ...εμβληματικά όμως είναι και τα αποτελέσματα της «δίκαιης ανάπτυξης» για τους εργαζόμενους του λιμανιού, όπως και συνολικά για τους Πειραιώτες. Μπορεί η διοίκηση του λιμανιού να απολαμβάνει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, όμως οι εργαζόμενοι στις προβλήτες δίνουν ακόμα σκληρή μάχη για να υπογράψουν Συλλογική Σύμβαση, να μπει ένα φρένο στα τσακισμένα εργατικά δικαιώματά τους, να κατοχυρωθούν τα στοιχειώδη, όπως η ένταξή τους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα. Μπορεί όλος ο Πειραιάς να μετατρέπεται σε κρίσιμο «κόμβο», ο πλούτος που παράγεται από τις δραστηριότητες να είναι τεράστιος, αλλά για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων: Επαναλειτουργία των καζανιών πετρελαιοειδών στο Πέραμα, σε απόσταση αναπνοής από τις αυλές των σπιτιών, νέες άδειες για λειτουργία καζανιών στη Δραπετσώνα, με τους κατοίκους να μην μπορούν να πάρουν ανάσα από τη βρώμα και παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία. Ο Πειραιάς, που αποτελεί «μοντέλο καπιταλιστικής ανάκαμψης», μόλις πέρσι έζησε ένα από τα πιο σοβαρά ατυχήματα μεγάλης έκτασης, με το μαζούτ από το σαπάκι «Αγία Ζώνη» να μαυρίζει τις ακτές του Σαρωνικού, της Σαλαμίνας και όλο το παραλιακό μέτωπο. Η ανάπτυξη λοιπόν είναι ήδη εδώ, όπως και η επόμενη μέρα, και ο Πειραιάς είναι μια μικρογραφία για το τι έχουν να αναμένουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα από αυτήν.