«Τώρα μπορώ να δω μία διαδικασία για τον τερματισμό της συνεχιζόμενης σύρραξης, αν και στα περισσότερα μέρη του Ατσέι συνεχίζονται οι ένοπλες συγκρούσεις» .

Μ' αυτά τα μάλλον αντιφατικά λόγια, ο σχεδόν τυφλός Ινδονήσιος Πρόεδρος Αμπντουραχμάν Ουαχίντ άφησε άναυδους τους δεκάδες παρευρισκόμενους, στη διάρκεια εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στα μέσα της περασμένης βδομάδας στην πόλη Σαμπάνγκ της πολυτάραχης επαρχίας, όπου δρα και η αυτονομιστική ανταρτική οργάνωση «Κίνημα για ένα Ελεύθερο Ατσέι». Η δήλωση του Προέδρου έμοιαζε πολύ καλή για να είναι αληθινή... Και αυτό γιατί λίγες ώρες πριν και λίγες ώρες μετά την πρώτη επίσκεψή του στην επαρχία Ατσέι τουλάχιστον 20 άτομα (αντάρτες και άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας) έχαναν τη ζωή τους από τις μεταξύ τους συγκρούσεις... Το ανησυχητικό; Πως παρά την αισιοδοξία του Προέδρου Ουαχίντ, ο αριθμός των θυμάτων δεν αυξάνεται καθημερινά μόνον στην επαρχία Ατσέι αλλά και στα νησιά Μολούκα, παρά μερικά, προσωρινά, διαλείμματα τερματισμού της θρησκευτικής βίας. Ομως, «τα νέα από το μέτωπο» είναι ακόμη μελανότερα. Μέσα στις τελευταίες δέκα μέρες, οι θρησκευτικές ταραχές στα νησιά Μολούκα μεταλαμπαδεύτηκαν και στο νησί Λομπόκ, με αποτέλεσμα το θάνατο αρκετών ατόμων, τους εμπρησμούς δεκάδων κτιρίων σ' όλο το νησί, την εκκένωση όλων των ξενοδοχειακών μονάδων από τους ξένους τουρίστες, τη δημιουργία κύματος πολλών χιλιάδων προσφύγων προς το παρακείμενο τουριστικό νησιωτικό θέρετρο, Μπαλί. Ομως, μπροστά στο «φούντωμα» των αυτονομιστικών και θρησκευτικών ταραχών, τα μέτρα που έλαβε η ινδονησιακή κυβέρνηση (κρίνοντας εκ του παρόντος αποτελέσματος) δεν ήταν δυνατόν να αποδώσουν... Πώς, άλλωστε, είναι δυνατόν να κατασβεστούν οι εστίες μίας κρίσης, όπως αυτή στα νησιά Μολούκα, μέσω της αποστολής πολλών χιλιάδων στρατιωτών, όταν τα κατάλοιπα της ολλανδικής αποικιοκρατίας εξακολουθούν να «ποτίζουν» ως «υγρό πυρ» τη διχασμένη και οικονομικά υπανάπτυκτη (σε σχέση με το φυσικό της πλούτο) κοινωνία αυτού του νησιωτικού συμπλέγματος; Πολύ δε περισσότερο, όταν οι ινδονησιακές δυνάμεις ασφαλείας και ο στρατός έχει γίνει αποδέκτης συσσωρευμένων κατηγοριών με γνωστότερες εκείνες της συμμετοχής σε σφαγές, λεηλασίες και άλλα μέσα μαζικής παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων...

Απορίας άξιον, μετά από όλα αυτά, ο προβληματισμός που προκάλεσε η παραπάνω «πρόβλεψη» Ουαχίντ, όχι μόνον σε δεκάδες δημοσιογραφικά γραφεία στην Τζακάρτα, αλλά και στους κύκλους των κομμάτων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης: Μήπως ο Πρόεδρος Ουαχίντ γνωρίζει κάτι που εμείς αγνοούμε; Μήπως έχει τεθεί σε εφαρμογή κάποιο σχέδιο «μυστικής, τρόπον τινά ...εσωτερικής διπλωματίας», που δε γνωρίζουμε;

Αν ο αρθρογράφος της ημερήσιας εφημερίδας «Τζακάρτα Ποστ» συνέδεε την απάντηση σ' αυτό το ερώτημα με τη «φυσική αισιοδοξία του Προέδρου Ουαχίντ», ορισμένοι εκ των πολιτικών αντιπάλων του Προέδρου σχολίαζαν στους διαδρόμους, αλλά και εντός της κεντρικής αίθουσας της Βουλής των Αντιπροσώπων, πως η «πρόβλεψη» Ουαχίντ δεν είναι παρά ελιγμός, που αντανακλά την ανυπαρξία οποιουδήποτε σοβαρού σχεδίου για την αναχαίτιση των σοβαρών θρησκευτικών συγκρούσεων στα νησιά Μολούκα και τον τερματισμό των επίσης βίαιων αναζωπυρώσεων των μαχών ανάμεσα σε δυνάμεις ασφαλείας και αυτονομιστές αντάρτες στο Ατσέι.

Ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων (και ηγέτης του κόμματος Γκολκάρ, που ίδρυσε ο πρώην δικτάτορας Σουχάρτο), Ακμπάρ Ταντζούνγκ, με την αφορμή της συμπλήρωσης των πρώτων 100 ημερών ζωής της κυβέρνησης του Προέδρου Ουαχίντ, ήταν ιδιαίτερα επικριτικός. Κατηγόρησε την κυβέρνηση για έλλειψη συντονισμού, για ρηξικέλευθο χειρισμό της κρίσης, που πλήττει την περιφέρεια, αλλά και πίεσε τον Ινδονήσιο ηγέτη να προετοιμάσει και να παρουσιάσει λεπτομερές περίγραμμα των πρωτοβουλιών που σκέφτεται να αναλάβει κάθε μέλος της κυβέρνησής του.

Την ίδια στιγμή στελέχη του κόμματος Ενωμένης Ανάπτυξης (του οποίου στέλεχος είχε παραιτηθεί από τη θέση του υπουργού Πρόνοιας και Λαϊκών Υποθέσεων ένα μήνα μετά το διορισμό του)εκτόξευαν τα επικριτικά τους βέλη κατά του Προέδρου Ουαχίντ, λέγοντας: «Η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι παρά το σόου ενός μόνον ανθρώπου, του Προέδρου, ο οποίος φαίνεται να είναι ο μόνος που έχει ιδέα για το τι πραγματικά συμβαίνει. Οσο για τις πρώτες 100 μέρες της κυβέρνησης; Πολύτιμος χρόνος αναλώθηκε σε προγραμματικές διακηρύξεις, αλλά ελάχιστος στην κατάστρωση συγκεκριμένων προγραμμάτων πολιτικής»... Κατά τους Φάτμα και Χαρτόνο (στελέχη του Κόμματος Ενωμένης Ανάπτυξης, αντιπρόεδροι της Βουλής των Αντιπροσώπων) αυτό συμβαίνει λόγω των «εύθραυστων σχέσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση και ορισμένες φράξιες εντός των ενόπλων δυνάμεων».

Αμερικανικά «σεμινάρια» για τον τερματισμότης κρίσης...

Την ώρα που ο Πρόεδρος Ουαχίντ ευχαριστούσε, στη διάρκεια της πρώτης του επίσκεψης στο Ατσέι, τον Σαουδάραβα μονάρχη για τις αποστολές τροφίμων και φαρμάκων στην περιοχή, το ίδιο ακριβώς 24ωρο, στο Ινστιτούτο Ειρήνης των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον πρωτοκλασάτα και δευτεροκλασάτα στελέχη της ινδονησιακής κυβέρνησης συναντιόνταν με την Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου «σεμιναρίου εκδημοκρατικοποίησης». Αν και δεν έγιναν στο σύνολό τους γνωστές οι «νουθεσίες», που θα έδωσε η Αμερικανίδα υπουργός στους Ινδονήσιους αξιωματούχους, εντούτοις, πολλά χρήσιμα συμπεράσματα προέκυψαν από ένα σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Ουάσιγκτον Ποστ», σε σχέση με το λεγόμενο «σεμινάριο εκδημοκρατικοποίησης», το οποίο διοργανώθηκε από κοινού από τοΙνστιτούτο Ειρήνης των ΗΠΑ και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ(!).

Ο στόχος αυτού του σεμιναρίου φαίνεται πως ήταν διττός. Αφ' ενός, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι επιχείρησαν τη «διαφώτιση» των Ινδονήσιων αξιωματούχων πάνω σε εναλλακτικά σχέδια αντιμετώπισης της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης, τα οποία ωστόσο δεν παρουσίασαν οι ίδιοι, αλλά έμπειροι αξιωματούχοι χωρών, που γνώρισαν δικτατορικά ή ρατσιστικά καθεστώτα (Ελ Σαλβαδόρ, Νότια Αφρική, Χιλή κ.λπ.). Αφ' ετέρου, όμως, επιλέγοντας τη συγκεκριμένη «οδό» (δηλαδή το «σεμινάριο»), επιχείρησαν κατά κάποιο τρόπο να απεμπλακούν ή, καλύτερα, να «απενοχοποιηθούν» από το - μάλλον μεγάλο... - μερίδιο ευθύνης που έχουν οι Αμερικανοί στη διαμόρφωση και μακρά επιβίωση της δικτατορίας Σουχάρτο, αλλά και στο πολύ πρόσφατο αιματοκύλισμα του Ανατολικού Τιμόρ, μετά το δημοψήφισμα της 30ής Αυγούστου (1999) για την ανεξαρτησία. Οπως εύστοχα παρατήρησε ένας εκπρόσωπος του Ινστιτούτου Ειρήνης των ΗΠΑ που παρέστη στις εργασίες του «σεμιναρίου», είναι πολύ δύσκολο για την Ουάσιγκτον να παίξει το ρόλο του συμβουλάτορα στην Ινδονησία, από τη στιγμή που οι ίδιοι άνδρες του ινδονησιακού στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας που είχαν εκπαιδευτεί από Αμερικανούς... συμμετείχαν στο αιματοκύλισμα του Α. Τιμόρ! Σ' αυτό το σημείο (σύμφωνα με το σχετικό δημοσίευμα της «Ουάσιγκτον Ποστ»), ένας «ανώνυμος» αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξηγούσε γιατί ήταν προτιμότερο να διαφωτίσουν το κλιμάκιο των Ινδονήσιων κυβερνητικών και στρατιωτικών αξιωματούχοι από τη Ν. Αφρική ή το Ελ Σαλβαδόρ: «Οι ΗΠΑ μοιάζουν με έναν γορίλα 800 κιλών, που έχει την τάση να υπαγορεύει στον κόσμο διάφορα... Δε θα μπορούσε λοιπόν να γίνει κάτι διαφορετικό». Ιδιαίτερα, συμπληρώνουμε εμείς, μετά και από τις έντονες αντιδράσεις, που προκάλεσε η προ ενός μήνα ανακοίνωση του Προέδρου Ουαχίντ πως θα «συμβουλευτεί» Αμερικανούς αξιωματούχους, σχετικά με την εξεύρεση τρόπων που θα εμποδίσουν τη σημερινή κρίση να οδηγήσει στο χειρότερο: Τον κατακερματισμό της Ινδονησίας... Μήπως, όμως, πλέον είναι δύσκολο να κλείσουν οι ασκοί του Αιόλου;