Το ζήτημα του νέου εξοπλιστικού προγράμματος της Ελλάδας δεν είναι τωρινό. Οι επίσημες σκέψεις και συζητήσεις που πήραν δημοσιότητα χρονολογούνται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Από την αρχή κιόλας είχαν καταλήξει σε ένα συνολικό ποσό μεταξύ 15 και 17 τρισεκατομμυρίων δραχμών. Το ποσό αυτό συναποτελούσαν 1) πάνω από τέσσερα τρισ. η πρώτη ομάδα εξοπλισμών, 2) άλλα τόσα περίπου η δεύτερη ομάδα εξοπλισμών, και 3) δαπάνες για εξόφληση προηγουμένων και τρεχουσών δανείων, τοκοχρεολυσίων κλπ. Το ζήτημα αυτό έμεινε μέχρι τώρα στα ανεκπλήρωτα, είτε λόγω εσωτερικών κι εξωτερικών πολιτικών ανταγωνισμών, είτε λόγω φόβου ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα για την ευθύνη ανάληψης μιας τόσο κολοσσιαίας δαπάνης, είτε λόγω γενικότερης οικονομικής πολιτικής, είτε ακόμη κι εξαιτίας του διεθνούς ανταγωνισμού μεταξύ των ισχυρών πολεμικών βιομηχανιών. Ειδικά αυτό γίνεται αντιληπτό από το μοίρασμα της ελληνικής εξοπλιστικής «πίτας» στις διάφορες πολεμικές βιομηχανίες, ώστε να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι. Ενας λόγος σημαντικής αξίας αυτής της καθυστέρησης συνδέθηκε με την τύχη της αναπτυσσόμενης ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας.

Στη δεκαετία του 1990 έγινε η αποφασιστική στροφή εγκατάλειψής της και μελλοντικής της ενσωμάτωσης σε ξένες βιομηχανίες. Είναι γνωστές οι συζητήσεις και οι αποφάσεις περί ευρω-ενωσιακής πολεμικής συμπαραγωγής, στην οποία η ελληνική κυβέρνηση είναι ευθυγραμμισμένη. Τώρα, το τι σόι θα είναι η ελληνική συμμετοχή... είναι ένα άλλης τάξεως ζήτημα. Στο ζήτημα αυτό εμπλέκεται η αμερικανική πολεμική βιομηχανία σε ένα φάσμα διεθνών ανταγωνισμών κι εξαρτήσεων. Η Ελλάδα είναι παγιδευμένη σε αυτά τα γρανάζια κι υποχρεώνεται να καθορίζει την αμυντική κι εξοπλιστική της πολιτική σύμφωνα με τους μεταλλασσόμενους κι επικίνδυνα ασταθείς ενδοσυμμαχικούς συσχετισμούς. Ομως, ανεξαρτήτως αυτών, η συνεχής κατεύθυνση των ελληνικών κομμάτων εξουσίας και της ουράς τους βρίσκεται στον συνειδητό εναγκαλισμό τους με την ευρω-ατλαντική συμμαχία. Αυτό αγγίζει τα όρια της ερώτησης εάν η Ελλάδα χρειάζεται εξοπλιστικά προγράμματα. Η ουσία της ερώτησης δε βρίσκεται στο εάν τα χρειάζεται, αλλά, στο τι είδους εξοπλιστικά προγράμματα έχει ανάγκη.

Τελευταία παρατηρείται στην Ελλάδα μια προσπάθεια αλλαγής της παραδοσιακής αντίληψης των ενόπλων δυνάμεων. Στο όνομα νατοϊκών συμβατικών υποχρεώσεων με δόλιο ειρηνευτικό μανδύα, συγκροτήθηκαν εκστρατευτικά μισθοφορικά σώματα κι στάλθηκαν στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο και στην Αλβανία. Μελετάται επισήμως η συγκρότηση χιλιάδων μισθοφόρων με άδηλες προθέσεις και «χρυσωμένο χάπι» τη μείωση της στρατιωτικής θητείας. Παρατηρείται μια σύνδεσή τους με τις σύγχρονες ανάγκες χειρισμού πολύπλοκων συστημάτων. Πηγαία προκύπτει η ερώτηση εάν θα περιοριστούν αυστηρά εντός των ελληνικών συνόρων ή θα συμμετάσχουν σε πολυεθνικές δυνάμεις εναντίον εθνών και λαών. Εάν, επίσης, θα βρίσκονται σε ανοιχτό κοινωνικό δημοκρατικό έλεγχο ή θα διαμορφώνονται σε ένα κλειστό κύκλωμα επαγγελματιών δολοφόνων. Συμπερασματικά, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πρόγραμμα αντιστοιχίας οπλικών συστημάτων μαζικής δολοφονίας με εκπαιδευμένους μισθωτούς δολοφόνους. Γίνεται προσπάθεια να εξοβελιστεί η συνείδηση υπεράσπισης της ελευθερίας από ζωώδεις απολαύσεις. Εδώ βρίσκεται και η τεράστια προσπάθεια αλλοτρίωσης των πανάρχαιων ανθρώπινων αξιών. Αυτή τη στιγμή η αντοχή των Ελλήνων δοκιμάζεται από έναν εσμό εσωτερικής κι εξωτερικής ολιγαρχίας.