Επισήμως, η νόμιμη διάρκεια εργασίας φθάνει τις 35 ώρες ανά βδομάδα, από την 1η Γενάρη 2000 για τις επιχειρήσεις που απασχολούν άνω των 20 εργαζομένων, και από το 2002 για τις υπόλοιπες. Επί της ουσίας, οι επιχειρήσεις και των δύο κατηγοριών θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν, εάν το ζητήσουν, έναν παραπάνω χρόνο «προσαρμογής», κατά τη διάρκεια του οποίου το καθεστώς του ωραρίου θα είναι ιδιαίτερα θολό, όπως επίσης και οι αποδοχές των εργαζομένων: δηλαδή οι επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν 39 ώρες εβδομαδιαίως τους εργαζομένους χωρίς αυτές να καταμετρούνται ως υπερωρίες.

Το σύνολο που αναγνωρίζεται ως νόμιμο μέγιστο όριο επιπλέον ωρών εργασίας παραμένει στις 130 ώρες ανά έτος. Εάν η κυβέρνηση λάμβανε υπόψη της τη μείωση των εργασιακών ωρών ανά βδομάδα σε 35, οι νόμιμες ώρες υπερωρίας θα έπρεπε να έχουν μειωθεί σε 117. Αντίθετα, διατηρώντας τα παλιά δεδομένα, ο εργαζόμενος εμφανίζεται να κάνει λιγότερες, εκτός νόμου, υπερωρίες, με αποτέλεσμα η ανταμοιβή που καλείται να του δώσει ο εργοδότης να είναι πολύ χαμηλότερη.

Ετησίως, οι εργασιακές ώρες δε θα μπορούν να ξεπερνούν τις 1.600, περίπου 35 ώρες ανά βδομάδα, ενώ διατηρούνται οι 5 βδομάδες νόμιμης και επιδοτημένης αδείας καθώς και οι 11 επίσημες κρατικές αργίες. Την ίδια στιγμή, όμως, σχεδόν καταργείται το σύστημα διαμόρφωσης, κατά βούληση, του εβδομαδιαίου ωραρίου, το οποίο πλέον μπορεί, χωρίς να παραβιάζει το νόμο, να φθάνει και τις 48 ώρες ανά βδομάδα. Μοναδικός περιορισμός είναι ότι ο εργοδότης φέρεται υποχρεωμένος να προειδοποιεί για κάθε ωραριακή αλλαγή επτά μέρες νωρίτερα.

Το καθεστώς της μερικής απασχόλησης παραμένει, όπως ακριβώς λειτουργούσε και πριν, χωρίς καμία εξασφάλιση ή περιορισμό. Το μόνο σημείο που διαφοροποιείται είναι ότι, μετά την πάροδο ενός έτους, ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει σε σύναψη συλλογικής σύμβασης, που θα προσδιορίζει τα ωράρια και τις μετατροπές τους και η οποία θα αφήνει το περιθώριο σε εργαζομένους γονείς να διαμορφώνουν το ωράριό τους ανάλογα με τις ανάγκες της ανατροφής των παιδιών (π.χ. περίοδος σχολικών εξετάσεων, σχολικές αργίες κλπ.).

Στο νομοσχέδιο διακρίνονται δύο μορφές εκπαίδευσης: Η αρχική, κατά την πρόσληψη σε μια επιχείρηση, η οποία θα εντάσσεται στις ώρες εργασίας, και η «προσωπική», που μπορεί να επιβάλλεται από τις ανάγκες της εργασίας μετά από κάποιο χρονικό διάστημα απασχόλησης του εργαζομένου, η οποία θα γίνεται εκτός εργασιακού ωραρίου.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, το νέο νομοσχέδιο εκτιμά ότι δεν μπορεί να υπολογιστεί ο ακριβής χρόνος εργασίας τους και κατ' επέκταση τους αφορά η εφαρμογή του 35ωρου αλλά μόνο στη λογική ότι θα εξασφαλίσουν πέντε επιπλέον μέρες αργίας, εκτός και αν υπάρχει ειδική σύμβαση στην εκάστοτε επιχείρηση.

Η κυβέρνηση θα καταβάλει την ορισμένη χρηματική βοήθεια στην εκάστοτε επιχείρηση από τη στιγμή που θα υπογραφτεί συλλογική σύμβαση εφαρμογής του 35ωρου. Υπολογίζεται ότι το συνολικό κόστος θα αγγίξει τα 120 δισεκατομμύρια φράγκα ετησίως, τα οποία η κυβέρνηση Ζοσπέν δηλώνει ότι θα συγκεντρώσει από την ελαφρά (μη προσδιορισμένη ακόμη) αύξηση του φόρου των κερδών, την επιβολή νέου «οικολογικού» φόρου στις επιχειρήσεις και τη συμβολή της Διεπαγγελματικής Ενωσης για την Εργασία στο Εμπόριο και στις Επιχειρήσεις (UNEDIC).

Αξίζει να σημειωθεί ότι η UNEDIC μέχρι σήμερα δεν έχει καταβάλει ούτε την ελάχιστη αποζημίωση στους ανέργους που άπτονται των κλάδων που καλύπτει. Παράλληλα, οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να λαμβάνουν το επίδομα για την πρόσληψη νέων ή την έκτακτη βοήθεια για την παροχή μερικής απασχόλησης, όπως και πολλά άλλα, τα οποία, κατά προσέγγιση, αγγίζουν τα 50 δισεκατομμύρια φράγκα το χρόνο, ήδη, χωρίς, όμως, να είναι δυνατός ο έλεγχος της αξιοποίησής τους.