Σάββατο 14 Απρίλη 2018 - Κυριακή 15 Απρίλη 2018
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 11
ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΜΥΡΙΖΟΥΝ ΜΠΑΡΟΥΤΙ
Πατριδογνωμόνιο
Ελαφρύ το χώμα...

Δεν στήνεται μνημείο, μήτε ηρώο στο «τουίτερ» και το «φέισμπουκ». Ούτε εξοικειώνεσαι με τον πόλεμο και το θάνατο, ούτε τον ξορκίζεις. Δυσκολεύεται έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος να κατανοήσει την αγριότητα του θανάτου, όταν δεν είναι αποτέλεσμα της φυσικής θνητότητας από φθορά του χρόνου κι εκείνο το σοφό παρήγορο «πλήρης ημερών».

Οι μεγαλοστομίες, οι μικρότητες, οι σκοπιμότητες ήρθαν να μαγαρίσουν, εν μέσω κακοήθους προαναγγελίας φριχτού πολέμου, τον άδικο χαμό, πάντα πιθανό στη φύση των καθηκόντων του, του Γιώργου Μπαλταδώρου, πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας. Κι ενώ αναζητούνταν η σορός του παλικαριού, επίσημα, ημιεπίσημα και ανεπίσημα χείλη, απαίδευτα στο διαχωρισμό προσωπικού και δημόσιου πένθους, παρασύρθηκαν στην αισθητική της πομπώδους υπερπροβολής συναισθημάτων, ερμηνειών, αναλύσεων, αναζήτησης ευθυνών. Αυτό το κυνήγι εντυπώσεων - μαγισσών, μια διαδικτυακή τσιρκουλάδα που δεν έχει μάθει να σέβεται μήτε την ενός λεπτού σιγή, ώστε να ανασάνει ο πόνος και να δρομολογηθεί το πένθος αυτών που τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν, απο-ιεροποιεί ακόμα και τη βαρύτητα της συγκυρίας.

Βγήκαν να μιλάνε για ακήρυχτο πόλεμο αυτοί που τον έχουν εργαλείο πλουτισμού. Αυτοί που συνεταιρίζονται στην οικογένεια των ΝΑΤΟικών πολεμοκάπηλων. Αυτοί που συμπηγνύουν συμμαχίες προθύμων για να ρουφάνε τον πλούτο και τα νιάτα και το αίμα των κατάλληλων κατασκευασμένων εχθρών, την κατάλληλη χρηματιστηριακή στιγμή. Αυτοί που τιμώρησαν τον στρατευμένο νέο Αιμίλιο, επειδή στο αντιπολεμικό μας συλλαλητήριο κατήγγειλε τους Ποντίους Πιλάτους που πουλάνε δήθεν «ασφάλεια» στο Αιγαίο, πόρρω απέχουσα απ' την έννοια πατρίδα και λαός, με τίμημα τις ζωές κάθε νέου Γιώργου...

Με άταφο τον πιλότο, εν μέσω ενός θλιβερού σαματά στατιστικής, τιμολογίων, ύβρεων λαϊκισμού κυριολεκτικά (πόσα θα πάρει η χήρα, πόσο κοστίζει ένα «Μιράζ», τι γκαντεμιά για το χωριό και άλλα φριχτότερα ανήκουστα...), ο θανών εντάχτηκε στη μιντιακή καθημερινότητα ενός λαού που εξακολουθεί να τραγουδάει «εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι, κι ένα πεδίο βολής σκληρό, που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι...» χωρίς ν' αντιλαμβάνεται το νόημα των στίχων... Αλλά όταν ο αρμόδιος υπουργός τουιτάρει την απώλεια, πριν από οποιαδήποτε αρμόδια στρατιωτική αρχή, με το ίδιο ύφος κι αισθητική που προγκάρει περί πολέμου την υφήλιο ο Αμερικανός Πρόεδρος και οι όμοιοί του, τότε πώς ν' αντιπαραθέσεις ποίηση, έπος κι αθανασία μνήμης, στο κυρίαρχο ανθρωποβόρο «πλεϊστέισον» των ημερών; Γεμίσαμε ημίθεους Αχιλλείς, μάγκες έτοιμους να σύρουν το πτώμα των Εκτόρων, ο καθείς στο λογαριασμό του, ξενιστές μιας ύβρεως, για τις συνέπειες της οποίας οι αστοί ταγοί σκόπιμα αφήνουν το λαό απροετοίμαστο αλλά δήθεν προειδοποιημένο.

Ο λαός έχει μια έκφραση παρηγορητική απέναντι στο θάνατο, προτρεπτική για την ίδια τη φύση μας: Ας είναι ελαφρύ το χώμα. Στην εποχή που είναι κατανοητή η «κόπωση μετάλλου» και η «αστοχία υλικού», ας μην διαβάζεται λοιπόν η ευχή παρά με το μέτρο που μας αναλογεί στο βάρος της αιδήμονος σιωπής...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ