Σε πλήρη εξέλιξη είναι οι πολεμικές προετοιμασίες για νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία από ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία κ.ά., και τις κρίσιμες αυτές ώρες αυτό που μετράει είναι η ένταση της λαϊκής επαγρύπνησης και πάλης ενάντια στα βρώμικα σχέδια στην περιοχή.

Μια πάλη που πρέπει να βρεθεί στο επίκεντρο σωματείων, συλλόγων και κάθε μαζικού φορέα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Να «ταρακουνήσει» εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που για χρόνια πέρασαν στην αδράνεια, κάτω από το βάρος των αρνητικών συσχετισμών και της υποχώρησης του κινήματος. Οι εξελίξεις αυτές πρέπει να βρουν το λαό «ανασκουμπωμένο» και κάθε χώρο δουλειάς μετερίζι ζύμωσης και πάλης ενάντια στις πολεμικές προετοιμασίες.

Κυρίως, πρέπει οι εργαζόμενοι να χρεώσουν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τις σοβαρές ευθύνες που της αναλογούν, καθώς δεν είναι «αθώα του αίματος» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κλιμακώνεται. Οσο κι αν παριστάνουν οι υπουργοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και των άλλων αστικών κομμάτων τους «έκπληκτους» για το μακελειό και για την «αναλγησία» των «ισχυρών», η πραγματικότητα δείχνει ότι είχαν και έχουν άμεση εμπλοκή στο έγκλημα διαρκείας.

Οι χιλιάδες ανεφοδιασμοί αμερικανικών πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών σε ελληνικό έδαφος, στη βάση της Σούδας κ.α., η στάθμευση των drones των ΗΠΑ στη Λάρισα, η στήριξη με υποδομές αλλά και έμψυχο υλικό που παρέχουν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις στις αποστολές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, το διαρκές «αλώνισμα» της ΝΑΤΟικής αρμάδας στο Αιγαίο δεν είναι απλά «συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας». Είναι καραμπινάτη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις, που σήμερα περνάνε σε νέα φάση, με πιθανότητα γενίκευσης. Γι' αυτό είναι τουλάχιστον υποκριτικές οι «διαπιστώσεις» του ΣΥΡΙΖΑ περί «πυραύλων που δεν φέρνουν την ειρήνη». Γιατί πρόκειται για πυραύλους στους οποίους η κυβέρνηση έχει δώσει το «πράσινο φως», μετά τις συμφωνίες με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, να φορτώνονται από ελληνικά λιμάνια και αεροδρόμια στις πολεμικές μηχανές των ΗΠΑ.

Αλλωστε, μόλις την περασμένη Τετάρτη, 11/4, στο πλαίσιο της πολεμικής προπαρασκευής, η κυβέρνηση συμφώνησε με τις ΗΠΑ (στη συνεδρίαση της «Συμβουλευτικής Επιτροπής Υψηλού Επιπέδου Ελλάδας - ΗΠΑ») για «αναβάθμιση» των εγκαταστάσεων της Σούδας. Εκεί, επιπλέον, τέθηκε η βάση για συμφωνία κατασκευής προβλήτας και λιμενικών εγκαταστάσεων για τις αμερικανοΝΑΤΟικές ανάγκες, καθώς και για ανάπτυξη αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι με τους αναβαθμισμένους ρόλους που αναλαμβάνει εντός του ΝΑΤΟ εξασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας, παίρνει «ανταλλάγματα» και αποτρέπει τις τουρκικές βλέψεις στο Αιγαίο. Τα στελέχη της, στο γνώριμο ντορό του «μικρότερου κακού», λένε ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα χωρίς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ότι τώρα τα σύνορα προστατεύονται γιατί είναι και «σύνορα της Ευρώπης». Τα παραμύθια αυτά πρέπει να στραπατσαριστούν από το εργατικό κίνημα και να επιστραφούν από το λαό ως απαράδεκτα. Γιατί η ίδια η πείρα των εργαζομένων δείχνει το αντίθετο. Δείχνει ότι τα σύνορα της Ελλάδας έχουν γίνει «σουρωτήρι» και ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα αμφισβητούνται όλο και περισσότερο, μαζί με τις Συνθήκες που τα κατοχυρώνουν.

Η πραγματικότητα, την οποία αντιστρέφει η κυβέρνηση, είναι ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δεν προστατεύει ούτε τον ελληνικό ούτε και κανέναν άλλο λαό. Γιατί, τι είδους «προστασία» μπορεί να προσφέρει ένας οργανισμός που είναι σε φάση πολεμικής προετοιμασίας, που εδώ και χρόνια εξοπλίζεται και έχει καταστρώσει επιθετικό επιχειρησιακό σχεδιασμό για να αντιμετωπίσει ανταγωνιστικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία; Τι προστασία μπορεί να παράσχει στο λαό το ΝΑΤΟ, που η κυβέρνηση ανεμίζει με πάθος τη σημαία του, όταν είναι γνωστό ότι πρόκειται για οργανισμό που δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο, δηλαδή μεταξύ των «συμμάχων» Τουρκίας - Ελλάδας; Αυτήν την «προστασία» την έχουν δοκιμάσει επανειλημμένα κι άλλοι λαοί, όπως στα Βαλκάνια, στην Κύπρο, αλλά και ο ελληνικός, με το γκριζάρισμα του Αιγαίου, που φέρει τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, την ένταση της τουρκικής προκλητικότητας, με αποτέλεσμα ακόμα και δυστυχήματα, όπως ο χαμός του Ελληνα πιλότου την περασμένη Πέμπτη.

Οι εργαζόμενοι, παρά τη θολούρα που καλλιεργεί η κυβέρνηση, πρέπει να επιμένουν να βλέπουν τη «μεγάλη εικόνα». Αυτή που περιλαμβάνει τις κινήσεις όλων των καπιταλιστικών κρατών και των συμμαχιών τους στην περιοχή. Που περιλαμβάνει τη συγκρότηση αξόνων και αντιαξόνων, στο φόντο ανταγωνισμών που βάζουν στο επίκεντρο τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πηγών, αγωγών και δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων. Οι αντιθέσεις αυτές δεν είναι πρόσκαιρες, αλλά γίνονται μόνιμες, δείχνοντας ότι το σύστημα βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη. Αυτή η «μεγάλη εικόνα» περιλαμβάνει και τον ανταγωνισμό της ελληνικής με την τουρκική αστική τάξη για το ρόλο που θα παίξει η καθεμία τους σε μια περιοχή με πλούσιο ενεργειακό πλούτο, με παλιούς και νέους αγωγούς και δρόμους μεταφοράς. Εδώ εντάσσεται και η όξυνση της τουρκικής προκλητικότητας, αφού η τουρκική αστική τάξη διεξάγει ένα πολύπλευρο παζάρι σε μια τεράστια περιοχή, από τη Μ. Ανατολή μέχρι τα Βαλκάνια.

Κανένας, λοιπόν, δεν μπορεί να πιστεύει ότι μέσα σε αυτό το σκηνικό, που όλο και πιο πολύ μυρίζει μπαρούτι, είναι δυνατόν να είναι εξασφαλισμένος από την παρουσία της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Γι' αυτό δεν πρέπει να μένει ο λαός θεατής «διπλωματικών κινήσεων» και ΝΑΤΟικών διευθετήσεων, παζαριών, όπως η επιδιωκόμενη επίλυση του ονοματολογικού της ΠΓΔΜ, που αποτελεί έναν ακόμα κρίκο ισχυροποίησης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια.

Αντίθετα, ο λαός πρέπει να βγει στο προσκήνιο, να στείλει το μήνυμα ότι δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στους χειρισμούς της κυβέρνησης, αφού το μόνο που φέρνουν είναι η βαθύτερη εμπλοκή στο σπιράλ των ανταγωνισμών.

Αυτό το κουβάρι δεν είναι κάτι «επιπλέον» σε όσα ζουν οι εργαζόμενοι, αλλά αποτελεί μέρος της αντιλαϊκής πολιτικής που δοκιμάζουν εδώ και χρόνια για να ανακάμψουν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι κομμάτι της «αναπτυξιακής στρατηγικής» της κυβέρνησης, η οποία εκτός από τα δεκάδες προαπαιτούμενα και τα μνημόνια διαρκείας περιλαμβάνει και το όραμα της αστικής τάξης για «γεωστρατηγική αναβάθμιση», που όλες οι κυβερνήσεις υπηρετούν. Αυτό το όραμα φέρνει μαζί με όλα τα άλλα τη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους και είναι η άλλη όψη των βάρβαρων μέτρων, της έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας, οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις λαϊκής περιουσίας, οι περικοπές σε Υγεία - Πρόνοια και Παιδεία, η απληρωσιά είναι ο οικονομικός «πόλεμος» που βιώνουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα για να φτιαχτεί «φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον», για να αυγαταίνουν δηλαδή τα κέρδη των καπιταλιστών. Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και η μετατροπή της Ελλάδας σε κόμβο εμπορευμάτων και Ενέργειας, και όσα συνοδεύουν αυτήν τη στρατηγική, μεταξύ άλλων η ανάδειξή της σε πρωταγωνίστρια χώρα των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή.

Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει μαζί με τον αγώνα τους για το μεροκάματο, για την ανάκτηση των απωλειών τους, για τις Συλλογικές Συμβάσεις, να δώσουν τη μάχη ενάντια στην εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Να απαντήσουν επιθετικά στην προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι αυτή η εμπλοκή είναι μονόδρομος και ότι διαφορετικά η χώρα θα «απομονωθεί». Η αλήθεια είναι ότι η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς είναι αυτή που απομονώνει τους λαούς, που υποδαυλίζει τους εθνικισμούς, τους αλυτρωτισμούς και τις αλλαγές στα σύνορα. Στην πραγματικότητα, όσο ενισχύεται η δράση των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, τόσο περισσότερο οι λαοί είναι «μόνοι τους», τόσο υπονομεύεται η αλληλεγγύη ανάμεσά τους, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ δεν μπορούν να υπάρξουν «σχέσεις καλής γειτονίας».

Αντίθετα, οι λαοί μπορούν να αναπτύξουν τέτοιες σχέσεις, μόνο όταν συγκρουστούν με τις συμμαχίες των αντιπάλων τους, των αστικών τάξεων, όταν επιλέξουν το δρόμο της ικανοποίησης των αναγκών τους, κάνοντας κουμάντο οι ίδιοι στον πλούτο που παράγουν. Σε αυτόν το δρόμο κανένας λαός δεν θα είναι «μόνος του», όπως συμβαίνει σήμερα, με πόλεμο ή με ειρήνη με το «πιστόλι στον κρόταφο». Αντίθετα, θα αναπτυχθεί η διεθνιστική αλληλεγγύη, θα πάψουν οι αμφισβητήσεις συνόρων και των Συνθηκών που τα κατοχυρώνουν.

Οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος σε κάθε χώρο δουλειάς μπαίνουν στην πρώτη γραμμή της οργάνωσης της πάλης. Οι μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις που γίνονται σε όλη την Ελλάδα για να πάψει η χώρα να είναι ορμητήριο των ιμπεριαλιστών πρέπει να κλιμακωθούν, να αγκαλιαστούν από ευρύτερα τμήματα εργαζομένων.