Copyright 2017 The Associated

Από την 5η Συνάντηση της CELAC στη Δομινικανή Δημοκρατία

Στην πόλη Πούντα Κάνα της Δομινικανής Δημοκρατίας πραγματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε προχτές η 5η Σύνοδος της Κοινότητας Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC), όπου συμμετείχαν οι ηγέτες και αντιπρόσωποι από 33 χώρες της περιοχής.

Η CELAC ιδρύθηκε το 2011 και είναι μια διακρατική καπιταλιστική ένωση, παρά τις διακηρύξεις ότι αποτελεί «εναλλακτική στον καπιταλισμό» και στην κυριαρχία των ΗΠΑ, αφού ουσιαστικά αποτελεί φορέα που προωθεί τα συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων των ξεχωριστών χωρών στον ανταγωνισμό και σε συνεργασία με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Το ότι αυτή η Ενωση «ντύνεται» με διατυπώσεις περί «κοινότητας ίσων», ή ότι ενδιαφέρεται για την ευημερία των λαών της, δεν αλλάζει το χαρακτήρα της και το ότι αυτό που κυριαρχεί είναι η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη και τα ιδιαίτερα συμφέροντα. Και σε αυτή τη Σύνοδο, παρότι έγινε προσπάθεια να εκφραστεί ένας μίνιμουμ συμβιβασμός στην τελική διακήρυξη, είναι εμφανές ότι υπάρχουν σημαντικά αντιτιθέμενα συμφέροντα, γι' αυτό και δεν υπάρχουν πρακτικά βήματα σε παλιότερες προτάσεις για κοινές τράπεζες ή κοινά προγράμματα. Τα σχέδια αυτά έχουν παγώσει ιδιαίτερα μετά το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας από τις σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης κυβερνήσεις σε Βραζιλία και Αργεντινή (Λούλα - Ρουσέφ και Κίρσνερ, αντίστοιχα, που είναι και οι ισχυρότερες χώρες) σε αυτές της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης των Τεμέρ και Μάκρι (οι οποίοι και δεν παραβρέθηκαν στη Σύνοδο).

Η διακήρυξη είναι γενικόλογη, με διατυπώσεις όπως «ενότητα της Ενωσης μέσα από τη διαφορετικότητα και τις ιδιομορφίες της κάθε χώρας», ενώ εκφράζεται η συμφωνία με τα σχέδια του ΟΗΕ για τη «βιώσιμη, οικολογική και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη», τη λεγόμενη Ατζέντα 2030, όπως και στις δεσμεύσεις για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής χαιρετίζεται η συνεργασία με την ΕΕ, την Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία, τη Νότια Κορέα.

Απασχολεί, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό, το μη ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης, η μη ανάκαμψη των τιμών των πρώτων υλών, τα ζητήματα της φτώχειας και των ανισοτήτων, της έλλειψης υποδομών, όπως και της ανάπτυξης εκπαιδευτικών προγραμμάτων, της προώθησης καινοτόμων μεθόδων στην παραγωγή, ενώ γίνονται και εκκλήσεις για «δίκαιο εμπόριο». Ακόμα, γίνονται γενικές διακηρύξεις για τη Λατινική Αμερική ως «ζώνη ειρήνης, απαλλαγμένη από πυρηνικά όπλα», αλλά δεν γίνεται καμία αναφορά για τις κινήσεις που κάνει η κυβέρνηση της Κολομβίας για μεγαλύτερη σύνδεση με το ΝΑΤΟ, ούτε για τις ξένες βάσεις των ΗΠΑ που βρίσκονται σε αυτή και άλλες χώρες της Ενωσης.

Οπως γίνεται παραδοσιακά σε όλες τις Συνόδους, ζητείται ο τερματισμός του πάνω από 50 χρόνια πολύμορφου αποκλεισμού της Κούβας από τις ΗΠΑ, όπως και η επιστροφή της βάσης του Γκουαντάναμο, που κατέχουν παράνομα. Επίσης, χαιρετίζεται η προσέγγιση των ΗΠΑ με την Κούβα και γίνεται προτροπή να συνεχιστεί με τη νέα κυβέρνηση, γίνεται έκκληση «να τερματιστεί το νεοαποικιακό καθεστώς του Πουέρτο Ρίκο», που ανήκει στις ΗΠΑ. Υποστηρίζονται, επίσης, ο πολιτικός διάλογος στη Βενεζουέλα και η Αργεντινή, στη διένεξή της με τη Μεγάλη Βρετανία για τα νησιά Μαλβίνας.

Τέλος, στη Σύνοδο αποφασίστηκε την κυκλική προεδρία της Κοινότητας για το 2017 να πάρει το Σαλβαδόρ.