Τελικά, ολόκληρη η θεσμική οργάνωση της ΕΕ λειτουργεί σαν σύστημα παροχής άλλοθι προς τις επιμέρους κυβερνήσεις, ώστε να μπορεί να επικαλείται η καθεμία προς το λαό της χώρας της, σαν δικαιολογία για τα μέτρα που παίρνει σε βάρος του, τις οδηγίες της ΕΕ, σαν να μην είναι όλες μαζί αυτές οι κυβερνήσεις που συναποφασίζουν τα μέτρα αυτά και τα επικυρώνουν μετά στο εσωτερικό των χωρών τους.

Διερωτάται κανείς, γιατί πάντοτε αυτές οι... σκέψεις των υπηρεσιακών παραγόντων είναι διαποτισμένες από αντιλαϊκές αντιλήψεις και ποτέ αυτοί δε σκέφτονται φιλολαϊκά;

Επίσης, μετά την παλλαϊκή αντίδραση στο (αντι)ασφαλιστικό νομοσχέδιο, βρέθηκε τώρα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να δώσει χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση με απόφαση για εξομοίωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών. Κατά περίεργο δε τρόπο, αυτό ερμηνεύεται αυτόματα σαν υποχρέωση αύξησης των ορίων ηλικίας για τις γυναίκες και όχι μείωσης των ορίων των ανδρών.

Ε, λοιπόν όχι. Ο ελληνικός λαός, όπως και οι υπόλοιποι λαοί, δεν είναι πια διατεθειμένος να δεχτεί άλλες κλοτσιές, μαλακές ή σκληρές. Αυτό θα το δουν οι αρμόδιοι σύντομα, όταν εμφανίσουν τα νομοσχέδιά τους.