Μια φωτογραφία βιβλιαρίου ανήλικης εργάτριας, 14 ετών, το 1940, περιλαμβάνεται στις πρώτες σελίδες της έκδοσης της Τομεακής Οργάνωσης Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, με τίτλο: «Από την Ιστορία και τους αγώνες των κλωστοϋφαντουργών στην Αττική. Η συμβολή του ΚΚΕ». Μιας έκδοσης που εντάσσεται στο πλαίσιο των πολύμορφων πρωτοβουλιών της Οργάνωσης για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Κόμματος.

Το παραπάνω χαρακτηριστικό ντοκουμέντο, μαζί με πλήθος ακόμα παρόμοιων στοιχείων της έκδοσης, αναδεικνύει το πού στηρίχτηκε η αλματώδης ανάπτυξη του κλάδου της κλωστοϋφαντουργίας στην Ελλάδα από τις αρχές του περασμένου αιώνα: Στο πραγματικό ξεζούμισμα ολόκληρων εργατικών οικογενειών και στην πολυποίκιλη στήριξη που παρείχε το αστικό κράτος στους βιομηχάνους καπιταλιστές, όπως η δωρεάν γη, οι δασμοί και οι επιδοτήσεις.

Σε ό,τι αφορά την πρώτη πλευρά, είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από τον «Νέο Ριζοσπάστη», το 1927, που περιλαμβάνεται στην έκδοση: «Μέσα στα ταπητουργεία αυτά, μας λέγει μια εργάτρια, δουλεύουμε από το πρωί στις 6.30 μέχρι το βράδυ στις 8 συνεχώς, χωρίς v' αναπαυθούμε καθόλου ούτε ακόμη το μεσημέρι για να μπορέσουμε να φάμε το ξερό μας ψωμί. Οι εργοδότες μας για να μην καθήσουμε ούτε μισή ώρα το μεσημέρι μας αναγκάζουνε και την ώρα του φαγητού ακόμα να δουλεύουμε. Κ' έτσι με το ένα χέρι δουλεύουμε και με το άλλο τρώμε το φτωχικό μας φαγητό».

Σε άλλο απόσπασμα διαβάζουμε: «Στο Α' εργοστάσιο ο (17χρονος) εργάτης Ευάγγελος Λιάσκος έκοψε τρία δάχτυλα του χεριού σε ένα γρανάζι. Τον πήγαν στον "Ευαγγελισμό" (...) Ο Ρετσίνας δεν του δίνει αποζημίωση, ενώ το δυστύχημα έγινε εξαιτίας του. Γιατί έχει την απαίτηση από τους εργάτες να του καθαρίζουν τις μηχανές όταν αυτές βρίσκονται σε κίνηση. Οταν δε τολμήσει κανένας εργάτης να σταματήσει το μηχάνημα για να το καθαρίσει, του κόβει 25 δραχμές πρόστιμο»...

Στην μπροσούρα της ΤΟ Βιομηχανίας καταγράφονται ακόμα οι πρώτοι μεγάλοι ταξικοί αγώνες του κλάδου, οι πρώτες απεργίες, αλλά και όλα τα βήματα της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Μάλιστα, σε ξεχωριστό κεφάλαιο αποτυπώνεται η επίδραση που είχαν στους εργατικούς αγώνες η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και η ίδρυση του ΚΚΕ.

Για την έκδοση μίλησε στον «Ριζοσπάστη» η Ελένη Μενεγάκη, μέλος του Γραφείου της ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής, σημειώνοντας την πολύμηνη προσπάθεια συλλογής στοιχείων για να γίνει η έκδοση και να προετοιμαστεί η εκδήλωση που έγινε πριν από λίγες μέρες στη Ν. Ιωνία.

«Δεν μπορούσαμε και δεν το θέλαμε να γράψουμε ολόκληρη την Ιστορία του κλάδου», σημειώνει, και συνεχίζει: «Αξιοποιήσαμε στοιχεία κυρίως από τον "Ριζοσπάστη", από την αρχή της κυκλοφορίας του μέχρι και σήμερα. Θυμίζουμε μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές, αξιοποιώντας και πολύτιμα ντοκουμέντα που αναδεικνύουν τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των κομμουνιστών απέναντι στην αστική εξουσία. Θέλουμε η έκδοση να προκαλέσει το ενδιαφέρον για καλύτερη μελέτη της πείρας από τους ταξικούς αγώνες, τόσο του κλάδου όσο και γενικότερα. Να αναδείξουμε τον πολύτιμο ρόλο του ΚΚΕ στην ανάπτυξη και τον προσανατολισμό της πάλης του εργατικού κινήματος. Το περιεχόμενο της έκδοσης κάνει φανερό ότι το ΚΚΕ ποτέ δεν σταμάτησε να συγκρούεται με την αστική τάξη, ότι οι δεσμοί του με τους εργαζόμενους είναι ακατάλυτοι».

Στα 13 κεφάλαια και τις 117 σελίδες του βιβλίου υπάρχει πλήθος τέτοιων στοιχείων και ντοκουμέντων. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο της ηρωίδας κομμουνίστριας Ηλέκτρας Αποστόλου, που είχε δημοσιευθεί στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» το 1934, με τίτλο «Για την κατάχτηση των 10.000 υφαντουργών των Ποδαράδων», το οποίο διαφωτίζει τα μέλη του Κόμματος για τις δυσκολίες της πάλης, αλλά και για τα καθήκοντα των πρωτοπόρων εργατών.

Ξεχωριστό κεφάλαιο αφιερώνεται επίσης στην περίοδο της κατοχής, της αντίστασης και του αγώνα του ΔΣΕ, όπου περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων σύντομα βιογραφικά στοιχεία εργατών και εργατριών της υφαντουργίας που έπεσαν στο μεγάλο λαϊκό αγώνα της δεκαετίας του 1940.

Ανάμεσα στα συμπεράσματα του αναγνώστη, διαβάζοντας την έκδοση, είναι ότι το πολιτικό προσωπικό των καπιταλιστών, οι κυβερνήσεις τους, μπροστά στην υπεράσπιση της κερδοφορίας τους ποτέ δεν δίστασαν να επιτεθούν με αγριότητα στην εργατική τάξη. Οτι ο καπιταλισμός, σε όλες τις μορφές του, είτε με το αστικό κοινοβούλιο να λειτουργεί, είτε όχι, με όλες τις κυβερνήσεις του, άσχετα από το πώς ονομάζονται, αποτελεί πάντα δικτατορία της αστικής τάξης.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του αγώνα των εργατών στην κλωστοϋφαντουργία «ΑΙΓΑΙΟ», ιδιοκτησίας Καρέλλα, στο Λαύριο, το 1964, που ήταν μια από τις πιο σκληρές αναμετρήσεις με την εργοδοσία. Στις 22/7/1964 η Αστυνομία επιτέθηκε στους απεργούς χρησιμοποιώντας ακόμα και πυροβόλα όπλα. Οι αστυνομικοί την ώρα που χτυπούσαν τους εργάτες φώναζαν: «Δημοκρατία θέλετε; Πάρτε την!».

Χαρακτηριστικές είναι επίσης οι αναφορές της έκδοσης στο βρώμικο ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ξεχωρίζει ως γεγονός η ίδρυση, το 1951, της Ομοσπονδίας Κλωστοϋφαντουργών Ελλάδος (ΟΚΕ), μια πρωτοβουλία ενταγμένη στην προσπάθεια «αποκομμουνιστικοποίησης» του συνδικαλιστικού κινήματος. Μάλιστα, στην έκδοση καταγράφεται το γεγονός ότι στο ιδρυτικό συνέδριο της ΟΚΕ έδωσαν το «παρών» ο διευθυντής του εργατικού τμήματος της αμερικανικής αποστολής και ο εργατικός ακόλουθος της πρεσβείας των ΗΠΑ (!), ενώ περιέχεται και απόσπασμα από τον χαιρετισμό του τελευταίου.

Μνημείο υποταγής και χαφιεδισμού είναι, μεταξύ άλλων, η επιστολή του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου, το 1965, ένα χρόνο μετά τη μεγάλη απεργία στο εργοστάσιο «ΑΙΓΑΙΟ», όπου διαβάζουμε: «Προς τους κ.κ. ΚΑΡΕΛΛΑ διαβιβάζομεν τα συγχαρητήριά μας διότι συνέτεινον ώστε να λυθεί ευκολότερον το πρόβλημα της κομμουνιστικής διεισδύσεως εις τα εργατικά σωματεία και εις τας συνειδήσεις των εργατών...».

Στην έκδοση, στο κεφάλαιο των μεταπολιτευτικών χρόνων γίνεται αναφορά στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στα εργοστάσια του κλάδου, που έγιναν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και αρχές του '80, όπως στη «ΧΟΥΔΣΟΝ Ελλάς», στην «ΜΠΑΡΚΟ», στην «ΜΠΕΡΚΣΑΪΡ» κ.ά. Χαρακτηριστικό της εποχής είναι ότι οι αγώνες σε επιχειρησιακό επίπεδο δεν είναι πλέον «αυθόρμητοι» και σύντομοι, αλλά καλύτερα οργανωμένοι και πολυήμεροι.

Ξεχωριστό κεφάλαιο αφιερώνεται στην αλλαγή των συσχετισμών στην Ομοσπονδία, η οποία στο 13ο συνέδριό της το 1983 πέρασε στα χέρια των ταξικών δυνάμεων. Στην μπροσούρα σημειώνεται ότι η αλλαγή των συσχετισμών επιτεύχθηκε μετά από μακροχρόνια δουλειά «μυρμηγκιού», με ξεχωριστό στοιχείο την ισχυροποίηση του ΚΚΕ μέσα στα εργοστάσια και το χτίσιμο πολλών εργοστασιακών Κομματικών Οργανώσεων Βάσης.

Επίσης, ξεχωριστό κεφάλαιο στην έκδοση αποτελούν η ίδρυση της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος το 1993 μετά τη συνένωση των τριών κλαδικών οργανώσεων και η ίδρυση του ΠΑΜΕ το 1999. Πρόκειται για τα πρώτα δύσκολα χρόνια της αντεπανάστασης και ταυτόχρονα του μαζικού κλεισίματος των εργοστασίων του κλάδου.

Στο βιβλίο αναδεικνύεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η ίδια η πορεία του κλάδου επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του δρόμου ανάπτυξης που προβάλλει το ΚΚΕ. Οτι σήμερα η κλωστοϋφαντουργία μαραζώνει, τα εργοστάσια ρημάζουν και οι άνεργοι είναι χιλιάδες παρά την υπαρκτή ανάγκη του λαού σε ένδυση, υπόδηση κ.λπ. Η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει ότι εμπόδιο για την ανάπτυξη με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών είναι η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ο έλεγχος από μεγάλα ιδιωτικά μονοπώλια του εμπορίου των αντίστοιχων πρώτων υλών.

Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, «παρά τις αδυναμίες και τα προβλήματα της πρώτης προσπάθειας οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, το σοσιαλιστικό όραμα παραμένει άφθαρτο, δείχνοντας και σήμερα το δρόμο».

Ανάμεσα στα συμπεράσματα με τα οποία κλείνει το βιβλίο σημειώνεται: «Η επαναστατική γραμμή, όχι μόνο σε διακηρυκτικό επίπεδο, αλλά στην πράξη, η δουλειά με τη συγκεκριμένη γραμμή μέσα στην εργατική τάξη και το κίνημά της κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και συσχετισμούς δύναμης, το διαρκές και σταθερό μέτωπο απέναντι στον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό είναι στοιχεία καθοριστικά για το κομμουνιστικό κόμμα και την εξυπηρέτηση του στρατηγικού του στόχου, που ταυτίζεται με την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης».