Τη καθοριστική συμβολή του ΚΚΕ από την ίδρυσή του, στην αποκάλυψη της ουσίας του γυναικείου ζητήματος, δηλαδή στην ανάδειξη της ταξικής προέλευσης της γυναικείας ανισοτιμίας και στην πάλη κατά των σκοταδιστικών αντιλήψεων για τη γυναικεία βιολογική και πνευματική κατωτερότητα, ανέδειξαν χτες από το βήμα της Βουλής οι βουλευτές του Κόμματος, Μανώλης Συντυχάκης και Διαμάντω Μανωλάκου. Αφορμή ήταν η ειδική συνεδρίαση της Ολομέλειας αφιερωμένη στην 8η Μάρτη, με θέμα: «Ισότιμη συμμετοχή των γυναικών στα πολιτικά και κοινωνικά κέντρα λήψης αποφάσεων».

Ο Μ. Συντυχάκης επισήμανε ότι η 8η Μάρτη, εκτός των άλλων, «υπενθυμίζει την ανάγκη της ταξικής αλληλεγγύης στη γυναίκα πρόσφυγα και μετανάστρια από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Αφρική, όπου Γης, στον αγώνα που δίνουν μαζί με τους άνδρες και τα παιδιά τους για ένα καλύτερο μέλλον, δίχως ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σφαγές».

Ανέφερε ότι «για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία η πολιτική ισοτιμία της γυναίκας κατοχυρώθηκε στο πρώτο Σοβιετικό Σύνταγμα το 1918, εποχή που άνοιξε δρόμο για την ανύψωση του ρόλου της γυναίκας», την «αντιμετώπισε ισότιμα με τον άνδρα στο Εργατικό Δίκαιο, στα πολιτικά δικαιώματα, στον τομέα της μόρφωσης και αλλού. Οι γυναίκες έβγαιναν στη σύνταξη πέντε χρόνια νωρίτερα από τους άνδρες».

Αντίθετα, τόνισε, «ο καπιταλισμός και κάθε εκμεταλλευτικός κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός δεν θέλει ούτε μπορεί να δώσει την πραγματική ισοτιμία, γιατί ακριβώς έρχεται σε αντίθεση με τον ίδιο τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα», ενώ σημείωσε πως «η συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα αποφάσεων» έχει κυρίως «στόχο την προσαρμογή της έννοιας ισότητα στις επιδιώξεις του κεφαλαίου». Αλλωστε, όπως σημείωσε δεν μπορεί να γίνεται λόγος για «κοινωνική δικαιοσύνη» όταν «η γυναίκα, είναι το υποζύγιο στον καπιταλισμό» για να «εδραιωθεί το αντεργατικό πλαίσιο».

Η Δ. Μανωλάκου επισήμανε ότι «αποτελεί προπαγανδιστικό επιχείρημα και δόλωμα ενσωμάτωσης και χειραγώγησης» τα περί «ποσοστώσεων και ανάδειξης γυναικών, τόσο στα κυβερνητικά όργανα, όσο και στη διοίκηση των επιχειρήσεων».

«Βρίσκουν ιδανικό έδαφος για να προβάλλουν στις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων πρότυπα που δεν είναι μόνο ξένα, αλλά και εχθρικά στα δικά τους ταξικά συμφέροντα και δεν πρέπει να τρέφουν καμία αυταπάτη για το ρόλο των αστών γυναικών στους πολιτικούς θεσμούς, στα διάφορα αξιώματα και τις διοικητικές θέσεις. Εξάλλου, η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου πραγματοποιείται και με τη συμβολή των γυναικών της αστικής τάξης στις κυβερνητικές και άλλες θεσμικές θέσεις».

Τόνισε, ακόμη, ότι «η ισοτιμία και η πάλη για χειραφέτηση της γυναίκας προϋποθέτει ενεργοποίηση και συμμετοχή των γυναικών στον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα».

«Το εργατικό - λαϊκό κίνημα», υπογράμμισε, «χρειάζεται τη συμμετοχή των γυναικών της εργατικής τάξης, αλλά και οι γυναίκες έχουν απόλυτη ανάγκη από το εργατικό - λαϊκό κίνημα, ριζωμένο σε κάθε χώρο δουλειάς για να διεκδικεί», μέχρι να εκλείψουν οι αιτίες «του γυναικείου ζητήματος ως συστατικού στοιχείου της ταξικής εκμετάλλευσης του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος».