Το «όραμά του» για ενδυνάμωση του ιμπεριαλιστικού κέντρου των Βρυξελλών με τρόπο που δε θα έχει να «ζηλέψει» τίποτα από το ιμπεριαλιστικό κέντρο των ΗΠΑ, τη θέση του ότι το εθνικό κράτος πρέπει να καταγγελθεί ως ιστορικό μίασμα (!) και να πάρει τη θέση... κουκκίδας σε ένα νέο «παγκοσμιοποιημένο» χάρτη, που τα σύνορα τα καθορίζουν οι πολυεθνικές, σε συνδυασμό με την απεγνωσμένη του προσπάθεια να εμφανιστεί σαν διαφημιστής του ανύπαρκτου «κοινωνικού προσώπου» της ΕΕ, παρουσίασε χτες ο Κ. Σημίτης, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο Ζάππειο, στην ημερίδα με θέμα «Το μέλλον της Ευρώπης και η Ελλάδα».

Ο πρωθυπουργός τάχθηκε χωρίς περιστροφές υπέρ της «μετεξέλιξης της ΕΕ σε πολιτική ένωση με ομοσπονδιακό χαρακτήρα». Αφού, δε, τάχθηκε υπέρ της «δυνατότητας» των κρατών - μελών «να παραχωρήσουν ένα μεγαλύτερο ποσοστό κυριαρχικών επιλογών τους» στην ΕΕ (!), επιφύλαξε για όσους αρνούνται αυτή την προοπτική της πλήρους υποτέλειας, την... κατηγορία ότι επιζητούν την «επιστροφή του εθνικού κράτους». «Είμαστε αντίθετοι σε οποιαδήποτε ιδέα επανεθνικοποίησης πολιτικών», συμπλήρωσε. Δίνοντας, παράλληλα, τα σαφή διαπιστευτήρια του... υπερεθνικού ραγιαδισμού του (από τον οποίο διαπνέεται το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας μας στην προσπάθειά του να γευτεί μεγαλύτερο μερίδιο από τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό με αποτέλεσμα να γίνεται όλο και πιο επιθετικό), ο Κ. Σημίτης δήλωσε με έμφαση ότι «η ανάπτυξη της κοινής εξωτερικής πολιτικής και ειδικότερα της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας αποτελούν τους κύριους συντελεστές για την ενίσχυση του διεθνούς ρόλου της Ενωσης», ώστε να «λειτουργήσει συμπληρωματικά και προς την Ατλαντική Συμμαχία». Παραπέρα ο πρωθυπουργός τάχθηκε υπέρ της ανάδειξης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε «κυβερνητικό όργανο», το οποίο μάλιστα, εκτός από τις εκτελεστικές «θα διατηρήσει συγχρόνως και τις νομοθετικές πρωτοβουλίες»!

Σε αυτή την εκτός ελέγχου «ευρω-τροχιά» του, ο Κ. Σημίτης δήλωσε ότι «χρειάζεται ένας "ενιαίος δικαστικός χώρος" καθώς και ένας "ενιαίος αστυνομικός χώρος"» στην ΕΕ ώστε, όπως ισχυρίστηκε, «η ιθαγένεια της Ενωσης να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο»... Περιττό να αναφερθεί ότι τάχθηκε υπέρ και της «φορολογικής εναρμόνισης» εντός της ΕΕ.

Σημειωτέον, ότι υπερκεράζοντας σε σαφήνεια ακόμα και τον... Σρέντερ, δεν παρέλειψε να ταχθεί υπέρ της εμβάθυνσης των ανισοτήτων και των πολλαπλών ταχυτήτων εντός της ΕΕ, στο όνομα μιας «ευελιξίας» που θα επιτρέπει, όπως είπε, με αφορμή την επερχόμενη διεύρυνση, «να μην καθορίζει τους ρυθμούς της ΕΕ το τελευταίο πλοίο της νηοπομπής»! Μάλιστα, όπως τόνισε, οι ρυθμίσεις που λήφτηκαν στη Σύνοδο της Νίκαιας και με τις οποίες οριοθετήθηκε το μοντέλο των πολλαπλών ταχυτήτων δεν ήταν παρά... ένα βήμα που πρέπει να «ολοκληρωθεί» στη Διακυβερνητική του 2004, ώστε να επιβληθεί ένα θεσμικό μοντέλο που «θα επιτρέπει διαφορετικούς βαθμούς ολοκλήρωσης»!

Εκείνο που επίσης πρέπει να τονιστεί, είναι ότι ο πρωθυπουργός κατέβαλε προσπάθειες, ώστε το ανωτέρω «όραμά του» να διανθιστεί και από τις απαραίτητες πομφόλυγες περί του «κοινωνικού προσώπου» της ΕΕ, του ρόλου της ως δύναμης «σταθερότητας, δημοκρατίας και ευημερίας»... Φυσικά οι αναφορές του, όπως ότι η ΕΕ «υπάρχει για την κοινωνία και τους πολίτες της» (!), ή ότι απαιτείται να υπάρξει «πραγματική σύγκλιση», ειδικά σε μια στιγμή που κανείς δεν κρύβει ότι το αντι-ασφαλιστικό μοντέλο που προωθείται και στην Ελλάδα έχει πανευρω-ενωσιακή διάσταση, μόνο γέλωτα προκαλούν στο άκουσμά τους.