Μερικών ανθρώπων τη ζωή δεν τη συλλαμβάνει και η πλέον αχαλίνωτη συγγραφική φαντασία. Οποιος, ιδιαίτερα στη «νεο-μεταμοντέρνα» εποχή μας, θα μυθιστορούσε ένα βίο αδιάκοπων, πολύμορφων αγώνων, αμέτρητων περιπετειών, αβάσταχτων βασάνων, αλλεπάλληλων δραμάτων, πόνων ψυχής, θα επικρινόταν για παλιομοδίτικη, εξωπραγματική μυθοπλαστική «υπερβολή», παντελή έλλειψη δραματικού «μέτρου», κλπ. Κι όμως, μερικών ανθρώπων η ζωή «μιμείται», στο έπακρο μάλιστα, την Τέχνη. Την πιο ευφάνταστη λογοτεχνική μυθοπλασία. Τέτοια, ασύλληπτη, είναι η «επική» ζωή της Ελένης Παλαιολόγου από τα Δεμέστιχα Αχαΐας (πέρασε τα ογδόντα). Μιας γυναίκας- ζωντανό «μνημείο» της αγωνίστριας Ελληνίδας μάνας- της οποίας τη ζωή, αλλά και του δολοφονημένου στον εμφύλιο άντρα της, «καπετάν Μπακρόζου» (Ανδρέα Παλαιολόγου) και των παιδιών της, μυθ-ιστορεί το βιβλίο του Γιάννη Πριόβολου «Ο δρόμος ως το Θιάκι» («Σύγχρονη Εποχή»). Η Ελένη Παλαιολόγου αφηγήθηκε τη ζωή της και ο Γιάννης Πριόβολος τη λογοτέχνησε, σεβόμενος τη γλώσσα της αφηγήτριας, προτάσσοντας ένα συντομότατο πρόλογο και επίλογο, για το πώς άρχισε και πώς τέλειωσε αυτή η συναρπαστική αφήγηση.

Στη ζωή της Ε. Παλαιολόγου συμπυκνώνονται οι ζωές πολλών ανθρώπων του λαού. Αμέτρητων ανθρώπων δράματα, πολλών μανάδων και παιδιών βάσανα. Και βέβαια, η «τοιχογραφία» των αγώνων και οραμάτων της Εθνικής Αντίστασης, των διώξεων και ηρωικών θυσιών των αγωνιστών του ΕΑΜ και του ΔΣΕ. Ηρωας, «βράχος ακλόνητος» μέχρι τέλους, ήταν ο κομμουνιστής Ανδρέας Παλαιολόγου. Τέτοιον τον αγάπησε και κλέφτηκε μαζί του η συγχωριανή του Ελένη. «Βράχος ακλόνητος», πλάι του, κι εκείνη όσο ζούσε. Περισσότερο μετά τη δολοφονία του από συγχωριανούς χίτες. Βαριά «κληρονομιά» της άφησε. Την άντεξε και την τίμησε περήφανα. «Προμηθεϊκά», παρά τα μύρια, απίστευτα δράματα που πέρασε. Διώξεις. Φυλακές (της ίδια και μιας αδελφής της). Να θρέψει τα παιδιά της (σαν αγρότισσα στο χωριό και σαν παραδουλεύτρα από τη δεκαετία του '50 στην Αθήνα). Το πρωτότοκο, τον Αντώνη της, που πέθανε από λευχαιμία. Το δεύτερο, τη Νάντια της, που παντρεύτηκε στην Αμερική αλλά ευτυχώς ξαναγύρισε, χαρίζοντας κι εγγόνια στην Ελένη. Το τέταρτο, τον Αντρέα της, που γεννήθηκε μετά τη δολοφονία του πατέρα του και πήρε το όνομά του. Το τρίτο της παιδί «πέθανε» στο βρεφοκομείο Πάτρας, όπου η διωκόμενη Ελένη το άφησε νεογέννητο και άρρωστο, με ψευδώνυμο. «Πέθανε» της είπαν, όταν πρωτοπήγε να το πάρει. Ηλικιωμένη πια, ξαναμπήκε σε νέα «οδύσσεια» για το 'βρει. Τι απέγινε; Διαβάστε το «Δρόμο ως το Θιάκι».