Πέρα απ' αυτό, όμως, θέλουμε να σημειώσουμε και κάτι ακόμη, εξίσου σοβαρό. Το ξεπούλημα της ΟΑ είναι, επίσης, μια χαρακτηριστική περίπτωση και απόδειξη, ταυτόχρονα, των αδιεξόδων της πολιτικής των «ευρω-μονόδρομων», της πολιτικής που πορεύεται στη λεωφόρο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης - είτε στην πράσινη λωρίδα της, είτε στη γαλάζια, είτε στις κεντροαριστεροδεξιού χρώματος.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, τρεις είναι θεωρητικά οι εναλλακτικές λύσεις: 'Η να βάλει λουκέτο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 'Η να παραμείνει υπό κρατική ιδιοκτησία και να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, φορτώνοντας με όλο και μεγαλύτερα ελλείμματα τον κρατικό προϋπολογισμό, αφού το γενικότερο ασφυκτικό φιλομονοπωλιακό πλαίσιο (πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ, «παγκοσμιοποίηση», κλπ., κλπ.) αποκλείει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο να σταθεί στα πόδια της. Χαρακτηριστική απόδειξη αποτελούν τα φιάσκα των αλλεπάλληλων προγραμμάτων «εξυγίανσης» των τελευταίων χρόνων. 'Η να ξεπουληθεί, με όποιους, λιγότερο ή περισσότερο επώδυνους και επαχθείς όρους και προϋποθέσεις. Κι όπως καταλαβαίνετε, από τις τρεις αυτές θεωρητικές εναλλακτικές λύσεις, ουσιαστικά και στην πράξη υπάρχει μόνον η τελευταία.

Η ΟΑ θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της, να αναπτυχθεί η ίδια και, ταυτόχρονα, να αποτελέσει μοχλό γενικότερης ανάπτυξης, μόνο στα πλαίσια μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής, μιας πολιτικής προς όφελος του λαού. Μόνο στα πλαίσια μιας λαϊκής οικονομίας και της αντίστοιχης λαϊκής εξουσίας η ΟΑ μπορεί να βρει το δρόμο της και να λειτουργήσει προς όφελος του λαού, όπως και κάθε άλλη, νυν ή πρώην δημόσια επιχείρηση.