Κάπου ή κάποτε...

Υπήρχε ένας μάγος που τα μαγικά του κόλπα, δεν ήταν ούτε μαγικά ούτε κόλπα. Και κάποιες μυστηριώδεις καλοντυμένες γυναίκες που κοίταζαν ένα κομμάτι κρέας να σαπίζει. Και μια πολυκατοικία που βυθίστηκε στο σκοτάδι. Και τέσσερα ζώα που δούλευαν σαν άνθρωποι. Και ένας άστεγος έμενε σε νεκροταφείο που δε θα φύτρωναν ποτέ λουλούδια. Σε μια αποβάθρα ακούστηκε μια ανακοίνωση που έλεγε...

Ολα τα παραπάνω θα ξετυλιχθούν στη θεατρική παράσταση «5 ½ Ιστορίες για την κρίση», που ανεβάζει η ομάδα ΑντίχειραΣ. Εχει προηγηθεί η δεύτερη θέση που έλαβαν, παρουσιάζοντας απόσπασμα του έργου, σε διαγωνισμό για νεοσύστατες ομάδες στο Scratch night Bob Theatre Festival.

Με αφορμή την πρεμιέρα του έργου στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» την Πέμπτη 5 Φλεβάρη, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με την ομάδα ΑντίχειραΣ (Θαλασσιά Αντωνοπούλου, Αντώνης Γουγής, Ελίνα Καπετάνου, Ηρα Ρόκκου, Νίκος Τσαγκαράκης και Βιβή Φιλιππίδου).

-- Είναι το πρώτο έργο που ανεβάζετε ως ομάδα;

-- Αυτή είναι η πρώτη μας δουλειά. Κατά την πορεία της δημιουργίας βρήκαμε διάφορες δυσκολίες, καθώς πρώτη φορά καταπιανόμασταν με ένα αποκλειστικά δικό μας έργο. Το κείμενο, η μουσική, η σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα κοστούμια δουλεύτηκαν τόσο συνολικά από την ομάδα και τους συντελεστές, όσο και ξεχωριστά, αφού ο καθένας είχε αναλάβει και κάτι διαφορετικό. Το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο είναι συλλογικό. Συναντήσαμε όμως και δυσκολίες που αφορούσαν τις ίδιες τις ζωές μας, αφού όλοι αναγκαζόμαστε να κάνουμε κι άλλες δουλειές προκειμένου να ζήσουμε.

clairy moustafellou

-- Σκοπός μας είναι να δώσουμε συνέχεια και να επεκτείνουμε αυτήν την προσπάθεια και μάλιστα ξεφεύγοντας από τα στενά όρια της πρωτεύουσας, χωρίς βέβαια να υποτιμάμε και τις «ακριτικές» περιοχές της Αθήνας. Να φτάσουμε το θέατρο όσο πιο μακριά μπορούμε, σε ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν μια παράσταση, να έρθουν σε επαφή με την «αληθινή» τέχνη. Για εμάς η δημιουργία αυτής της παράστασης δεν ήταν αυτοσκοπός. Οπως βρεθήκαμε εμείς και πειραματιζόμενοι ψάχνουμε να ανακαλύψουμε τον τρόπο δουλειάς που μας ταιριάζει, αντίστοιχα θέλουμε να συμπράξουμε και με άλλες ομάδες και καλλιτέχνες που ψάχνουν ή έχουν βρει το δρόμο τους.

-- Τι πραγματεύεται το έργο;

-- Η δημιουργία του έργου αυτού ξεκίνησε όταν προσπαθήσαμε να δούμε τι μας απασχολεί, για τι πράγμα θέλουμε ή χρειάζεται να μιλήσουμε εμείς σήμερα. Ξεκινώντας από την οικονομική κρίση, που σαν φαινόμενο έχει επηρεάσει τις ζωές μας τα τελευταία χρόνια, προσπαθήσαμε να διερευνήσουμε τα φαινόμενα που παρουσιάζονται ανεξήγητα στη σημερινή κοινωνία. Πώς δηλαδή ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει τρεις δουλειές και πάλι να μην μπορεί να επιβιώσει, πώς υπάρχουν άνθρωποι που ζουν χωρίς ρεύμα, όταν αυτό παρέχεται δωρεάν στις βιομηχανίες. Προσπαθήσαμε η σύνδεση αυτών των ιστοριών να δείχνει και τη σύνδεση της κρίσης με την υπερπαραγωγή, τον πόλεμο, το φασισμό και εν τέλει με την «ανάπτυξη» που θα ακολουθήσει κάποια στιγμή, ανάπτυξη για τους λίγους που θα γεννήσει πάλι κρίσεις.

-- 5 ½ φανταστικές ιστορίες βασισμένες σε πραγματικά δημοσιεύματα εφημερίδων την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Γιατί 5 ½;

-- Είναι αλήθεια πως οι ιστορίες που περιλαμβάνονται στην παράσταση θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερες, καθώς καθ' όλη τη διάρκεια που φτιάχναμε το έργο συνέβαιναν διάφορα πράγματα με τα οποία θέλαμε να ασχοληθούμε. Για παράδειγμα, η δεύτερη ιστορία προέκυψε πέρσι το Πάσχα, όταν έκαναν την εμφάνισή τους στην κρεαταγορά της Αθήνας κάποιες «μυστηριώδεις» γυναίκες και αγόραζαν κρέας σε όσους δεν μπορούσαν να το πληρώσουν. Μας κίνησε το ενδιαφέρον σαν ιστορία, με την προοπτική που θα μπορούσε να έχει και έτσι αντικαταστήσαμε την ιστορία που δουλεύαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Υπάρχει όμως και μια ιστορία μισή, μια ιστορία που αρκετοί από μας μπορεί να έχουν υπάρξει μάρτυρές της, μια ιστορία που μένει ανολοκλήρωτη και αυτό γιατί δεν εξαρτάται από την παράσταση το τέλος της. Θα μείνει και θα είναι μισή, ανολοκλήρωτη ή καλύτερα θα είναι σταματημένη η εξέλιξη αυτής της ιστορίας μέχρι ο κόσμος να αλλάξει, δηλαδή μέχρι και η ίδια η ιστορία της ανθρωπότητας να κάνει το άλμα προς τα μπρος για έναν άλλο, ανώτερο κόσμο. Μέχρι τότε αυτή η ιστορία θα παίζεται μισή σαν ένα παλιό δίσκο που κολλάει και παίζει ξανά και ξανά το ίδιο κομμάτι μέχρι τη μέση.

-- Πώς επιλέξατε αυτές τις ιστορίες;

-- Οι ιστορίες μάς παίδεψαν αρκετά είναι η αλήθεια. Τις ψάχναμε και τις δουλεύαμε καιρό. Οπως είπαμε, δοκιμάσαμε και άλλες, τις οποίες αν και δουλέψαμε τελικά τις απορρίψαμε. Οχι γιατί και αυτές δεν είχαν ενδιαφέρον, αλλά γιατί σκοπός ήταν να βρούμε αρκετά «παράξενες» ιστορίες, ιστορίες που τις ακούς και σκέφτεσαι «δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο», έτσι ώστε να γίνεται όσο το δυνατό φανερό το παράλογο του κόσμου στον οποίο ζούμε, το παράλογο αυτού του συστήματος. Κι όμως, μέσα σε αυτό το φαινομενικά «παράλογο» κρύβεται η «λογική» του καπιταλισμού. Η κρίση είναι μονάχα ένα φαινόμενο των αντιθέσεων του καπιταλισμού που πλέον σαπίζει και μέσα στις ίδιες τις αντιφάσεις αναγνωρίζει κανείς και τη δυνατότητα ανατροπής του.

-- Αναφέρετε στο δελτίο Τύπου, «όλα αυτά κάπου ή κάποτε, σ' έναν παράξενο κόσμο που δεν μπορεί παρά κάποτε να αλλάξει».

-- Πέρα από τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, αυτό που μας ένωσε σαν ομάδα είναι η πίστη και η πάλη για την αλλαγή αυτής της κοινωνίας. Μια πάλη που δε διεξάγεται μέσα στην πλατεία ενός θεάτρου, αν και σίγουρα η τέχνη, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν, μπορεί να εμπνεύσει και να υμνήσει τους αγώνες του λαού. Μια πάλη που διεξάγεται στους τόπους δουλειάς, στους δρόμους, με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Οπως έλεγε ο Μπρεχτ, ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, αλλά ότι παραμένει σταθερός...