Πέμπτη 29 Γενάρη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στο σημερινό 4σέλιδο για τη ΝΕΟΛΑΙΑ μπορούμε να βρούμε:

-- Αρθρο: Η αστική προπαγάνδα που επιχειρείται μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια του μαθήματος «Πολιτική Παιδεία».

-- Ρεπορτάζ, με αφορμή τη συγκλονιστική καταγγελία μιας μάνας που το παιδί της είναι σε πρόγραμμα χορήγησης μεθαδόνης και ταυτόχρονα κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών. Οι επιπτώσεις της προώθησης, συντήρησης και αναπαραγωγής της εξάρτησης ως τρόπου ζωής.

-- Συνέντευξη με την ομάδα «Αντίχειρας», με αφορμή την πρεμιέρα της θεατρικής τους παράστασης «5 1/2 Ιστορίες για την κρίση», στο θέατρο «Τζένη Καρέζη».

-- Σε τραγική κατάσταση οι αθλητικές εγκαταστάσεις της χώρας. Διαχρονικές οι ευθύνες των κυβερνήσεων.

-- Προτάσεις και εκπτωτικά κουπόνια για θεατρικές παραστάσεις.

ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΗΣ Β' ΛΥΚΕΙΟΥ
Προσπαθούν να «φυτέψουν» σάπιες αξίες στα μυαλά των μαθητών

Χυδαία και ξεδιάντροπη αστική προπαγάνδα και διαστρέβλωση σε ένα σχολικό βιβλίο που διδάσκεται σε μαθητές της Β' Λυκείου

Eurokinissi

«

Κάθε εκπαιδευτικό σύστημα μεταδίδει γνώσεις, δεξιότητες, στάσεις. Αλλά, συγχρόνως, θέλει να μεταδώσει και τις αρχές και αξίες του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος, και έτσι λειτουργεί ως παράγοντας αναπαραγωγής του».

Τα παραπάνω αναφέρονται στο βιβλίο «Πολιτική Παιδεία» Β' Λυκείου, στο κεφάλαιο που αφορά τους φορείς κοινωνικοποίησης και ειδικότερα το σχολείο. Και όπως φαίνεται, αυτό το ρόλο επιτελεί πιστά και απροκάλυπτα το συγκεκριμένο σχολικό εγχειρίδιο το οποίο εισάγει τους μαθητές στο μάθημα της Πολιτικής Παιδείας.

Τη «χυδαία και ξεδιάντροπη αστική προπαγάνδα» που επιχειρείται να ντυθεί με επιστημονικό λόγο στα νέα σχολικά εγχειρίδια «Πολιτικής Παιδείας» Α' και Β' είχε αποκαλύψει το Τμήμα Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ, καλώντας το εργατικό - λαϊκό κίνημα, το κίνημα των εκπαιδευτικών, τη νεολαία, «να υψώσουν μέτωπο αντιπαράθεσης με το αντιδραστικό περιεχόμενο αυτών των βιβλίων και να απαιτήσουν την απόσυρσή τους».

Ξεφυλλίζοντας τα συγκεκριμένα βιβλία, ειδικότερα εκείνο της Β' Λυκείου, παρατηρεί κανείς ότι ξεφεύγουν κατά πολύ από την παράθεση κανονιστικών διατάξεων και θεσμών. Θα συναντήσουμε ύμνους για την Ευρωπαϊκή Ενωση, να παρουσιάζονται σαν «συμφέροντα» που επιβάλλουν τη θέλησή τους τα σωματεία, να προτείνεται σαν ιδανική η μείξη κρατικού παρεμβατισμού και αγοράς, να βαφτίζεται αυτολεξεί «εφιάλτης» ο σοσιαλισμός του 20ού αιώνα κ.ο.κ.

Παρακάτω, παρατίθενται κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα του.

Εγκλωβισμός στις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης

Το βιβλίο της Β' Λυκείου βρίθει από προσπάθειες να καλλιεργηθούν στις συνειδήσεις της νεολαίας σάπιες αξίες, μάλιστα με το κύρος και την εγκυρότητα που αντικειμενικά αποπνέει και μόνο το γεγονός ότι πρόκειται για σχολικό μάθημα.

Γραμμένο στα χρόνια της κρίσης και απευθυνόμενο σε μια γενιά που ένα μεγάλο μέρος της ζωής της - τα τελευταία έξι σχεδόν χρόνια - ζει με αυτή, προβάλλει σαν διέξοδο από αυτήν το δρόμο που επιλέγουν τα μονοπώλια. Αυστηρά μέσα στο πλαίσιο των στρατηγικών επιλογών τους, τις οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζει σαν αξίες.

Συγκεκριμένα:

1. Αμεσες αναφορές στην κρίση η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ αποδίδεται στη «νοοτροπία των Ελλήνων» συναντώνται π.χ. στην σελίδα 117: «Η αλλαγή της νοοτροπίας που οδήγησε στην κρίση, η ανάδειξη των θετικών στοιχείων του Ελληνα, η καλλιέργεια του επιχειρείν και η εφαρμογή της καινοτομίας σε κάθε δραστηριότητα, η διαρκής προσαρμογή στις εξελίξεις, όλα αυτά και άλλα πολλά, μπορούν να μετατρέψουν την οικονομία κατανάλωσης σε οικονομία παραγωγής και να την απογειώσουν. Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε ένα νέο Ελληνικό οικονομικό θαύμα, όπως τη δεκαετία του 1960». Πρόκειται για ενδεικτικό παράδειγμα μίας προσπάθειας τα παιδιά να πιστέψουν πως η ανάπτυξη όπως την εννοούν στο σημερινό βάρβαρο σύστημα θα σημάνει και καλυτέρευση της ζωής τους. Φτάνει να επικαλείται το οικονομικό θαύμα του '60, μιας εποχής ανελέητης επίθεσης σε δικαιώματα, εποχή ανάπτυξης του καπιταλισμού στη χώρα σε βάρος των λαϊκών αναγκών, συσσώρευσης πλούτου σε χέρια λίγων, με ρεύμα μετανάστευσης και με τη χώρα να καταλήγει στο «γύψο» της χούντας!

2. Σε ανάλογο πνεύμα, στη σελίδα 118 διαβάζουμε: «Βέβαια, ήδη έχουν γίνει ή γίνονται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σε αρκετούς τομείς, όπως: η δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για επενδύσεις, η ενίσχυση της καινοτομίας και της ανταγωνιστικότητας, η μείωση της γραφειοκρατίας, η μείωση της φορολογίας, η καταπολέμηση της διαφθοράς και η ενίσχυση της αξιοπιστίας και της διαφάνειας κτλ. Χρειάζεται όμως και κάτι άλλο επιπλέον. Χρειάζεται μια νέα νοοτροπία και κουλτούρα επιχειρηματικότητας. Ο επιχειρηματίας είναι μια δημιουργική προσωπικότητα. Το επιχειρείν σημαίνει τόλμη, φαντασία, δημιουργία. Σημαίνει επιστημονικές γνώσεις και έξυπνες ιδέες που γίνονται πράξεις. Οι Ελληνες έχουν μια μεγάλη και λαμπρή ιστορία στο επιχειρείν. Είναι καιρός να διδαχτούμε από αυτή. Η Ελλάδα, λόγω θέσης και κλίματος, είναι μοναδικός τόπος για το επιχειρείν».

Αυτά υποδεικνύονται στους σημερινούς εφήβους σαν ο δρόμος προς την προκοπή. Πλήρης αποδοχή του σημερινού συστήματος, υιοθέτηση σαν να πρόκειται για αξίωμα των αξόνων «ανάπτυξης» και συνθημάτων που θέτουν οι καπιταλιστές, για να ξεπεράσουν την κρίση τους και να αυξήσουν κι άλλο τα κέρδη τους αλλά και προσπάθεια από μέρους του καθένα ξεχωριστά για την επίτευξη αυτών των στόχων.

3. Και τη στιγμή που τα συμφέροντα των καπιταλιστών βαφτίζονται «αξίες» και οι επιχειρηματίες πρότυπα, αντίστοιχα συκοφαντούνται ανοιχτά οι συλλογικές διαδικασίες του κινήματος. Η λαϊκή πάλη απαξιώνεται και στρεβλώνεται, τα συνδικάτα συκοφαντούνται με αναφορές σε «τυραννία της μειοψηφίας»! Επίσης στοχοποιούνται ανοιχτά όταν στη σελίδα 78 διαβάζουμε: «Γιατί η δημόσια διοίκηση δεν λειτουργεί ορθολογικά; Διότι υπάρχουν συμφέροντα (π.χ. σωματεία συνδικαλιστών), που δεν επιθυμούν τις μεταρρυθμίσεις και είναι ισχυρότερα από τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται από τις μεταρρυθμίσεις»!

4. Σε άλλο σημείο (σελίδα 48) διαβάζουμε: «Πραγματικό παράδειγμα κυριαρχίας της μειοψηφίας: σε σωματείο 1.000 ατόμων, ψηφίζουν 80, αποφασίζουν 41 (απόλυτη πλειοψηφία). Επισημαίνεται ότι η υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία και πολύ περισσότερο ο εξαναγκασμός της πραγματικής πλειοψηφίας στην τυπική μειοψηφία, είναι αντίθετα σε κάθε έννοια δημοκρατίας».

5. Υμνοι για την Ευρωπαϊκή Ενωση συνοδεύουν σχεδόν κάθε αναφορά στην ιμπεριαλιστική ένωση, που παρουσιάζεται σαν κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι πραγματικά είναι. Σαν κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνουμε!!!

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τη σελίδα 133: «Η Ε.Ε. έχει πολλά κοινά στοιχεία, όπως: ο γεωγραφικός χώρος, ο πολιτισμός, οι πολιτικοί θεσμοί, τα σύμβολα. Η κοινή πορεία θέλει κοινό όραμα, κοινά ιδανικά, κοινές αξίες. Γι' αυτά αξίζει καθένας να αγωνίζεται, να δίνει ακόμη και τη ζωή του. Η "Ευρώπη" είναι για τους Ευρωπαίους η κοινή πατρίδα, η κοινή αξία, που αξίζει να αγωνίζεται γι' αυτή κάθε Ευρωπαίος». Επίσης, στη σελίδα 128 αναφέρεται: «Το οικοδόμημα της Ε.Ε. συνεχίζεται. Ο Ευρωπαίος πολίτης ήδη απολαμβάνει πολλά πλεονεκτήματα: περισσότερες επιλογές, ενίσχυση και διασφάλιση των δικαιωμάτων και ελευθεριών του, υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, ελεύθερη διακίνηση κτλ. Η ιδέα της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης γίνεται πράξη, αλλά να μην μας διαφεύγει ότι οι άνθρωποι μετουσιώνουν τις ιδέες σε πραγματικότητα. Επομένως, ο Ευρωπαίος πολίτης έχει χρέος να συμβάλει προσωπικά στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας, να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Η Ευρώπη χρειάζεται την υποστήριξη των πολιτών της για να ολοκληρωθεί η πολιτική ένωση. Η Ε.Ε. είναι μια ένωση κρατών αλλά και μια ένωση λαών».

6. Εξίσωση του φασισμού με το σοσιαλισμό, εφιαλτικές περιγραφές του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε έχουν τη δική τους θέση στο συγκεκριμένο εγχειρίδιο: Να τι καλούνται να μάθουν οι μαθητές στη σελίδα 44: «Τον 20ό αιώνα εμφανίστηκαν και δύο νέες κατηγορίες πολιτευμάτων, το κομμουνιστικό και το φασιστικό. Πρόκειται για πολιτεύματα που πρεσβεύουν καινούργιες κοσμοθεωρίες, οι οποίες θέλουν να επικρατήσουν σ' όλο τον κόσμο, να γίνουν κοσμοκρατορίες. Είναι πολιτεύματα ολοκληρωτικά. Ο ολοκληρωτισμός επιβάλλεται είτε με τη βία (ψυχική ή σωματική) είτε με άλλους τρόπους (π.χ. προπαγάνδα, διαφήμιση). Επιβάλλει ίδιους τρόπους σκέψης και κρίσης σε όλους. Στόχος του είναι ο περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου και η μαζοποίησή του. Επίσης, είναι πολιτεύματα μονοκομματικά, δέχονται την ύπαρξη ενός μόνο κόμματος, με αυστηρή οργάνωση και πειθαρχία, το οποίο κατέχει όλη την εξουσία».

7. Επίσης, διαβάζουμε στη σελίδα 45 του βιβλίου: «Οι χώρες όπου επικράτησε το κομμουνιστικό ή σοσιαλιστικό σύστημα χαρακτηρίστηκαν κομμουνιστικές ή σοσιαλιστικές αντίστοιχα. Βέβαια, υπάρχει διαφορά μεταξύ κομμουνισμού και σοσιαλισμού (ο σοσιαλισμός είναι το προηγούμενο στάδιο του κομμουνισμού), όπως υπάρχει διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης. Πολλοί (Πλάτων, ουτοπιστές σοσιαλιστές, Μαρξ κτλ.) οραματίστηκαν μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.

Πολλοί κατά καιρούς διακήρυξαν ότι θα εφαρμόσουν αυτά τα οράματα. Ομως, τα οράματα αποδείχτηκαν στην πράξη εφιάλτες. Χαρακτηρίστηκαν σοσιαλιστικά και δημοκρατικά τα πιο δικτατορικά και καταπιεστικά καθεστώτα...».

Η ξεδιάντροπη προπαγάνδα υπέρ του συστήματος θα ήταν... ελλιπής αν δεν συνοδευόταν με την κατασυκοφάντηση και τα ψέματα για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, με την εμφάνισή του σαν ένα σύστημα αποκρουστικό, καλλιεργώντας ανοιχτά αντικομμουνιστικά αισθήματα στους μαθητές. Βέβαια, από την άλλη, δεν θα περίμενε κανείς από μία προσπάθεια εγκλωβισμού της νεολαίας στη σημερινή βαρβαρότητα, να αναφέρεται στη στέγη, δουλειά, πρόνοια και περίθαλψη, δικαιώματα στην άθληση και τον πολιτισμό, όλα εκείνα που σήμερα στερεί από τους μαθητές και τις οικογένειές τους το σύστημα που εξυμνεί το βιβλίο.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΜΕΙΩΣΗΣ ΤΗΣ ΒΛΑΒΗΣ» ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Υπονόμευση της απεξάρτησης και της πρόληψης

Με αφορμή την πρόσφατη δημοσίευση (22/1/2015) της καταγγελίας που έκανε στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» η Καλλιόπη Αλευρά, μια μητέρα της οποίας το παιδί βρίσκεται εδώ κι ένα χρόνο σε πρόγραμμα χορήγησης μεθαδόνης του ΟΚΑΝΑ και κάνει παράλληλη χρήση με μεγάλους κινδύνους για τη ζωή του, καθώς δεν πραγματοποιούνται οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, επανέρχεται το ζήτημα της «μείωσης της βλάβης», όπως αυτό επιτάσσεται από την ευρωενωσιακή πολιτική και στρατηγική για τα ναρκωτικά.

Στην πραγματικότητα, στο συγκεκριμένο ορισμό αποτυπώνεται η πρόθεση διαχείρισης του προβλήματος των ναρκωτικών και την ίδια στιγμή τέτοιου είδους προγράμματα αξιοποιούνται σαν «Δούρειος Ιππος» για την υπονόμευση κάθε προσπάθειας απεξάρτησης και πρόληψης.

Στη χώρα μας, ο πυρήνας της ευρωενωσιακής πολιτικής για τα ναρκωτικά, δηλαδή της «μείωσης της βλάβης» (μείωση των συνεπειών του προβλήματος των ναρκωτικών αντί του περιορισμού του ίδιου του προβλήματος), εφαρμόζεται από τα προγράμματα του Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών. Το κύριο γνώρισμα των προγραμμάτων υποκατάστασης του ΟΚΑΝΑ είναι η χορήγηση οπιοειδών ουσιών, οι οποίες επιδρούν στο κεντρικό νευρικό σύστημα και προκαλούν εξάρτηση, όπως και τα υπόλοιπα ναρκωτικά. Οι ουσίες που χορηγούνται είναι η μεθαδόνη και η βουπρενορφίνη.

«Η μεθαδόνη χαρακτηρίζεται από παρόμοια χημική δομή και δράση με τη μορφίνη και η δράση της διαρκεί πολύ περισσότερο από της ηρωίνης. Η βουπρενορφίνη χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο ως υποκατάστατο της ηρωίνης, αλλά και για τη σωματική αποτοξίνωση από τη μεθαδόνη. Η χρήση κατασταλτικών ουσιών, όπως είναι το αλκοόλ ή τα υπνωτικά χάπια, μαζί με βουπρενορφίνη ή μεθαδόνη μπορεί να οδηγήσει σε υπερδοσολογία (overdose) και να επιφέρει το θάνατο» (επίσημη ιστοσελίδα του ΟΚΑΝΑ το 2011).

Τα ερωτήματα που μπαίνουν αφορούν τη φύση αλλά και τη λειτουργία των προγραμμάτων υποκατάστασης. Πόσο μεγάλες είναι οι πιθανότητες υπερδοσολογίας για έναν άνθρωπο που τα παρακολουθεί; Είναι πολύ μεγάλη για τους εξής λόγους: Η «εξασφαλισμένη» από το κράτος «νόμιμη» δόση του χρήστη δεν τον καλύπτει και αναζητά μαζί με αυτήν και τη συμπληρωματική «παράνομη». Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Η περιοχή γύρω από τις μονάδες υποκατάστασης του ΟΚΑΝΑ μετατρέπεται σε πιάτσα διακίνησης.

Αν όλα τα υποκατάστατα έχουν δράση μόνο απέναντι στη χρήση ηρωίνης τότε ποιος είναι ο λόγος που σήμερα παρουσιάζονται ως πανάκεια; Καθώς το πρόβλημα είναι η πολυτοξικομανία, η παράλληλη, δηλαδή, χρήση διάφορων ουσιών (κοκαΐνης, χασίς, «έκσταση», αλκοόλ, ηρεμιστικών κ.ά.). Σήμερα, πάνω από το 70% των χρηστών κάνει παράλληλη χρήση ουσιών (σύμφωνα με στοιχεία του ΚΕΘΕΑ και του 18 ΑΝΩ) και μόνο αυτό το γεγονός καταρρίπτει τις αντιεπιστημονικές θεωρίες για το λόγο ύπαρξης των προγραμμάτων αυτών. Πόσα υποκατάστατα θα χορηγούνται; Για πόσες ουσίες; Κάθε προσπάθεια αποτοξίνωσης, απεξάρτησης με υποκατάστατο που είναι ενεργό μόνο απέναντι στην ηρωίνη, όχι μόνο είναι εξαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία, αλλά θέτει και σε κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων νέων ανθρώπων. Τα προγράμματα υποκατάστασης ενδείκνυνται για συγκεκριμένες πληθυσμιακές μονάδες, όπως φορείς του Εϊτζ.

Οι εργαζόμενοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου

Αυτό που δυσχεραίνει και δημιουργεί επιπλέον ερωτηματικά στη χώρα μας είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν τα περίπου 70 προγράμματα υποκατάστασης που υπάρχουν. Απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας τα προγράμματα έχουν διολισθήσει στη λειτουργία με χαμηλές προδιαγραφές. Ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο οι εργαζόμενοι σε αυτά κρούουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τον κώδωνα του κινδύνου για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα προγράμματα ως αποτέλεσμα της πενιχρής χρηματοδότησης, με τεράστιες ελλείψεις σε αναλώσιμα, αντιδραστήρια, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. «Είναι σε κίνδυνο όχι μόνο η επαγγελματική και επιστημονική μας υπόσταση, όχι μόνο η ασφάλεια των χορηγούμενων αλλά και η δημόσια Υγεία» (Σύλλογος Εργαζομένων του ΟΚΑΝΑ 7/10/2014).

Υπενθυμίζουμε ότι τον περασμένο Ιούλη, ο Σύλλογος Εργαζομένων στον ΟΚΑΝΑ είχε ζητήσει με επιστολή του την πολιτική και νομική κάλυψη του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, με αφορμή την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα στον Οργανισμό. «Μας υποχρεώνουν σε επιλογές αντίθετες με τους κανόνες ορθής ιατρικής πρακτικής και δεοντολογίας: Κάλυψη δομών με εκατοντάδες εξυπηρετούμενους εξ αποστάσεως (από το τηλέφωνο), κλινική παρακολούθηση χωρίς παρακλινικούς ελέγχους λόγω ελλείψεως αντιδραστηρίων, υποδοσολόγηση λόγω ελλείψεως φαρμάκων», είχε καταγγείλει η Επιστημονική Επιτροπή του Συλλόγου.

Σήμερα, τα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ στη χώρα μας τα παρακολουθούν εκατοντάδες νέοι άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από ναρκωτικά και τη συγκεκριμένη πολιτική έχουν υπερασπιστεί όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ. Το επιστέγασμα όλων των παραπάνω είναι η ιατρικοποίηση του προβλήματος των ναρκωτικών, δηλαδή η απογύμνωσή του από τα κοινωνικοοικονομικά αίτιά του, η συσκότιση των αιτιών που παράγουν και αναπαράγουν το πρόβλημα της εξάρτησης. Η ιατρικοποίηση και η μείωση της βλάβης, δηλαδή η διαχείριση του προβλήματος μέσω των προγραμμάτων υποκατάστασης, αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της πολιτικής της ΕΕ.

Από εκεί απορρέει και το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής 2006 που ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ:

«Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι "αυτοπροκαλούμενη χρόνια υποτροπιάζουσα νόσος», ένας ορισμός διόλου τυχαίος και αθώος. «Αυτοπροκαλούμενη», άρα ευθύνεται ο ίδιος ο χρήστης. «Χρόνια», άρα δεν υπάρχει λόγος για απεξάρτηση, πάρε υποκατάστατα. «Υποτροπιάζουσα», οπότε γιατί να μεριμνήσει το κράτος για την κοινωνική επανένταξη των απεξαρτημένων, γιατί να έχουν δικαίωμα στη δουλειά, αφού ανά πάσα στιγμή θα «ξανακυλήσουν».

Πρόκειται για ένα αντιδραστικό ιδεολόγημα που απενοχοποιεί το αστικό σύστημα, το απαλλάσσει από κάθε ευθύνη και υποχρέωση, το θύμα γίνεται θύτης του εαυτού του και ακούγεται ως «λογική» η συντήρησή του στη ζωή.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
«9:05» - Μουσικοθεατρική παράσταση

Η πρωτότυπη μουσικοθεατρική παράσταση, με τίτλο «9:05», που ετοίμασαν οι Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Θηβαίος και Οδυσσέας Ιωάννου, σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη, ανεβαίνει στο θέατρο «Διάνα» (Ιπποκράτους 7, Αθήνα).

Ενα τρένο που καθυστερεί. Μια μπάντα οκτώ μουσικών και ένας παραγωγός ραδιοφώνου περιμένουν στο σταθμό. Ετσι ξεκινά η μουσική και αφηγηματική παράσταση, με έντονα προσωπικά στοιχεία, αναδρομή σε γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότερη Ιστορία της Ελλάδας. Μελωδίες, σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα, προσδοκίες συναντιούνται επί σκηνής και γεμίζουν τους θεατές. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Χρήστος Θηβαίος ενώνουν το δυναμισμό τους και τη ροκ διάθεση, μαζί με λυρισμό σε τραγούδια δικά τους, αλλά και σε τραγούδια που έχουν μελοποιηθεί απ' όλους τους μεγάλους συνθέτες μας. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Λοΐζος, Μικρούτσικος και Ξαρχάκος.

Παίζουν οι μουσικοί: Ανδρέας Αποστόλου, Μάξιμος Δράκος (πιάνο), Στέφανος Δημητρίου (κρουστά και ντραμς), Βαγγέλης Πατεράκης (μπάσο), Μαίρη Μπρόζη (βιολί - φωνή), Γιάννης Αυγέρης (κιθάρες, πνευστά, φωνητικά). Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Σκηνογραφία: Αντώνης Δαγκλίδης. Ηχοληψία: Αλέκος Μπίτος.

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη - Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.00 (λαϊκή - απογευματινή) και 21.30 και Κυριακή στις 19.00.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
«Ο Ερωτόκριτος» σε κουκλοθέατρο

Στο «Εργαστήρι Μαιρηβή», Σαχτούρη 4 & Σαρρή, Ψυρρή, παρουσιάζονται παραστάσεις θεάτρου κούκλας, από Ελληνες κουκλοπαίκτες και για ενήλικο κοινό.

Η αρχή γίνεται από τους «Arima Puppet Theater», που παρουσιάζουν το έργο «Ο Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου.

Οπως αναφέρουν, «Ο Ερωτόκριτος» συνδυάζει τη μαγεία του παραμυθιού με τη γνώση της ζωής. Η παράσταση έχει τιμηθεί με την πρώτη διάκριση στην 6η Συνάντηση Νέων Κουκλοπαιχτών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου Κιλκίς.

Το πρόγραμμα των παραστάσεων είναι την Παρασκευή και το Σάββατο 30 και 31 Γενάρη στις 21.00 και την Κυριακή 1 Φλεβάρη στις 18.00. Η παράσταση απευθύνεται σε ενήλικες και παιδιά άνω των 7 ετών. Η διάρκειά της είναι 45 λεπτά. Απαραίτητη η κράτηση θέσης στα τηλέφωνα 6942.420.062, 210.5222.181.

Σκηνοθεσία - διασκευή: Κωστής Ζαϊμάκης, σκηνικά - κατασκευές: Κ. Ζαϊμάκης, Ν. Οικονομέας και εικαστική επιμέλεια: Νίκος Οικονομέας.

Η παράσταση «ανεβαίνει» από την Πέμπτη 5 Φλεβάρη και κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στο θέατρο «Τζένη Καρέζη». Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ και 5 ευρώ για ανέργους (με την κάρτα του ΟΑΕΔ) και φοιτητές. Παίζουν: Αντώνης Γουγής, Ελίνα Καπετάνου, Ηρα Ρόκκου, Νίκος Τσαγκαράκης. Σκηνοθεσία: Θαλασσιά Αντωνοπούλου, Σύλληψη - κείμενο: Ομάδα ΑντίχειραΣ. Μουσική: Βιβή Φιλιππίδου. Επιμέλεια κίνησης/χορογραφίες: Ολγα Σπυράκη. Σκηνικά: Αλέξης Γκούμας, Βαγγελιώ Νικολάου. Κουστούμια: Ματίνα Μπουκουβάλα. Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου.

5 ½ Ιστορίες για την κρίση

Συνέντευξη με την ομάδα «ΑντίχειραΣ» με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης την Πέμπτη 5 Φλεβάρη στο θέατρο «Τζένη Καρέζη»

Κάποτε οι άνθρωποι θα αφηγούνται ιστορίες...

Κάπου ή κάποτε...

Υπήρχε ένας μάγος που τα μαγικά του κόλπα, δεν ήταν ούτε μαγικά ούτε κόλπα. Και κάποιες μυστηριώδεις καλοντυμένες γυναίκες που κοίταζαν ένα κομμάτι κρέας να σαπίζει. Και μια πολυκατοικία που βυθίστηκε στο σκοτάδι. Και τέσσερα ζώα που δούλευαν σαν άνθρωποι. Και ένας άστεγος έμενε σε νεκροταφείο που δε θα φύτρωναν ποτέ λουλούδια. Σε μια αποβάθρα ακούστηκε μια ανακοίνωση που έλεγε...

Ολα τα παραπάνω θα ξετυλιχθούν στη θεατρική παράσταση «5 ½ Ιστορίες για την κρίση», που ανεβάζει η ομάδα ΑντίχειραΣ. Εχει προηγηθεί η δεύτερη θέση που έλαβαν, παρουσιάζοντας απόσπασμα του έργου, σε διαγωνισμό για νεοσύστατες ομάδες στο Scratch night Bob Theatre Festival.

Με αφορμή την πρεμιέρα του έργου στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» την Πέμπτη 5 Φλεβάρη, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με την ομάδα ΑντίχειραΣ (Θαλασσιά Αντωνοπούλου, Αντώνης Γουγής, Ελίνα Καπετάνου, Ηρα Ρόκκου, Νίκος Τσαγκαράκης και Βιβή Φιλιππίδου).

-- Είναι το πρώτο έργο που ανεβάζετε ως ομάδα;

-- Αυτή είναι η πρώτη μας δουλειά. Κατά την πορεία της δημιουργίας βρήκαμε διάφορες δυσκολίες, καθώς πρώτη φορά καταπιανόμασταν με ένα αποκλειστικά δικό μας έργο. Το κείμενο, η μουσική, η σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα κοστούμια δουλεύτηκαν τόσο συνολικά από την ομάδα και τους συντελεστές, όσο και ξεχωριστά, αφού ο καθένας είχε αναλάβει και κάτι διαφορετικό. Το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο είναι συλλογικό. Συναντήσαμε όμως και δυσκολίες που αφορούσαν τις ίδιες τις ζωές μας, αφού όλοι αναγκαζόμαστε να κάνουμε κι άλλες δουλειές προκειμένου να ζήσουμε.


clairy moustafellou

-- Πώς σκέφτεστε να συνεχίσετε;

-- Σκοπός μας είναι να δώσουμε συνέχεια και να επεκτείνουμε αυτήν την προσπάθεια και μάλιστα ξεφεύγοντας από τα στενά όρια της πρωτεύουσας, χωρίς βέβαια να υποτιμάμε και τις «ακριτικές» περιοχές της Αθήνας. Να φτάσουμε το θέατρο όσο πιο μακριά μπορούμε, σε ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν μια παράσταση, να έρθουν σε επαφή με την «αληθινή» τέχνη. Για εμάς η δημιουργία αυτής της παράστασης δεν ήταν αυτοσκοπός. Οπως βρεθήκαμε εμείς και πειραματιζόμενοι ψάχνουμε να ανακαλύψουμε τον τρόπο δουλειάς που μας ταιριάζει, αντίστοιχα θέλουμε να συμπράξουμε και με άλλες ομάδες και καλλιτέχνες που ψάχνουν ή έχουν βρει το δρόμο τους.

-- Τι πραγματεύεται το έργο;

-- Η δημιουργία του έργου αυτού ξεκίνησε όταν προσπαθήσαμε να δούμε τι μας απασχολεί, για τι πράγμα θέλουμε ή χρειάζεται να μιλήσουμε εμείς σήμερα. Ξεκινώντας από την οικονομική κρίση, που σαν φαινόμενο έχει επηρεάσει τις ζωές μας τα τελευταία χρόνια, προσπαθήσαμε να διερευνήσουμε τα φαινόμενα που παρουσιάζονται ανεξήγητα στη σημερινή κοινωνία. Πώς δηλαδή ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει τρεις δουλειές και πάλι να μην μπορεί να επιβιώσει, πώς υπάρχουν άνθρωποι που ζουν χωρίς ρεύμα, όταν αυτό παρέχεται δωρεάν στις βιομηχανίες. Προσπαθήσαμε η σύνδεση αυτών των ιστοριών να δείχνει και τη σύνδεση της κρίσης με την υπερπαραγωγή, τον πόλεμο, το φασισμό και εν τέλει με την «ανάπτυξη» που θα ακολουθήσει κάποια στιγμή, ανάπτυξη για τους λίγους που θα γεννήσει πάλι κρίσεις.

-- 5 ½ φανταστικές ιστορίες βασισμένες σε πραγματικά δημοσιεύματα εφημερίδων την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Γιατί 5 ½;

-- Είναι αλήθεια πως οι ιστορίες που περιλαμβάνονται στην παράσταση θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερες, καθώς καθ' όλη τη διάρκεια που φτιάχναμε το έργο συνέβαιναν διάφορα πράγματα με τα οποία θέλαμε να ασχοληθούμε. Για παράδειγμα, η δεύτερη ιστορία προέκυψε πέρσι το Πάσχα, όταν έκαναν την εμφάνισή τους στην κρεαταγορά της Αθήνας κάποιες «μυστηριώδεις» γυναίκες και αγόραζαν κρέας σε όσους δεν μπορούσαν να το πληρώσουν. Μας κίνησε το ενδιαφέρον σαν ιστορία, με την προοπτική που θα μπορούσε να έχει και έτσι αντικαταστήσαμε την ιστορία που δουλεύαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Υπάρχει όμως και μια ιστορία μισή, μια ιστορία που αρκετοί από μας μπορεί να έχουν υπάρξει μάρτυρές της, μια ιστορία που μένει ανολοκλήρωτη και αυτό γιατί δεν εξαρτάται από την παράσταση το τέλος της. Θα μείνει και θα είναι μισή, ανολοκλήρωτη ή καλύτερα θα είναι σταματημένη η εξέλιξη αυτής της ιστορίας μέχρι ο κόσμος να αλλάξει, δηλαδή μέχρι και η ίδια η ιστορία της ανθρωπότητας να κάνει το άλμα προς τα μπρος για έναν άλλο, ανώτερο κόσμο. Μέχρι τότε αυτή η ιστορία θα παίζεται μισή σαν ένα παλιό δίσκο που κολλάει και παίζει ξανά και ξανά το ίδιο κομμάτι μέχρι τη μέση.

-- Πώς επιλέξατε αυτές τις ιστορίες;

-- Οι ιστορίες μάς παίδεψαν αρκετά είναι η αλήθεια. Τις ψάχναμε και τις δουλεύαμε καιρό. Οπως είπαμε, δοκιμάσαμε και άλλες, τις οποίες αν και δουλέψαμε τελικά τις απορρίψαμε. Οχι γιατί και αυτές δεν είχαν ενδιαφέρον, αλλά γιατί σκοπός ήταν να βρούμε αρκετά «παράξενες» ιστορίες, ιστορίες που τις ακούς και σκέφτεσαι «δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο», έτσι ώστε να γίνεται όσο το δυνατό φανερό το παράλογο του κόσμου στον οποίο ζούμε, το παράλογο αυτού του συστήματος. Κι όμως, μέσα σε αυτό το φαινομενικά «παράλογο» κρύβεται η «λογική» του καπιταλισμού. Η κρίση είναι μονάχα ένα φαινόμενο των αντιθέσεων του καπιταλισμού που πλέον σαπίζει και μέσα στις ίδιες τις αντιφάσεις αναγνωρίζει κανείς και τη δυνατότητα ανατροπής του.

-- Αναφέρετε στο δελτίο Τύπου, «όλα αυτά κάπου ή κάποτε, σ' έναν παράξενο κόσμο που δεν μπορεί παρά κάποτε να αλλάξει».

-- Πέρα από τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, αυτό που μας ένωσε σαν ομάδα είναι η πίστη και η πάλη για την αλλαγή αυτής της κοινωνίας. Μια πάλη που δε διεξάγεται μέσα στην πλατεία ενός θεάτρου, αν και σίγουρα η τέχνη, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν, μπορεί να εμπνεύσει και να υμνήσει τους αγώνες του λαού. Μια πάλη που διεξάγεται στους τόπους δουλειάς, στους δρόμους, με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Οπως έλεγε ο Μπρεχτ, ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, αλλά ότι παραμένει σταθερός...

ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Διαχρονικές πολιτικές ευθύνες για την τραγική κατάσταση

Οπου το σχέδιο δεν προβλέπει ξήλωμα (π.χ. η περίπτωση του Αγ. Κοσμά) τα Αθλητικά Κέντρα λειτουργούν με κριτήριο το πόσα έσοδα θα έχει το κράτος από την επιχειρηματική αξιοποίηση
Οπου το σχέδιο δεν προβλέπει ξήλωμα (π.χ. η περίπτωση του Αγ. Κοσμά) τα Αθλητικά Κέντρα λειτουργούν με κριτήριο το πόσα έσοδα θα έχει το κράτος από την επιχειρηματική αξιοποίηση
Πριν από λίγες μέρες, δύο διαφορετικές ειδήσεις ανέδειξαν δύο διαφορετικές πλευρές, που σχετίζονται με το διαχρονικό πρόβλημα των αθλητικών εγκαταστάσεων στη χώρα. Από τη μια, υπήρξε η απόφαση του Δήμου Πάτρας να πάρει το Παμπελοποννησιακό Στάδιο στα χέρια του, καλώντας την «ΠΑΕ Παναχαϊκή» να αποχωρήσει και να το παραδώσει για τις ανάγκες άθλησης των λαϊκών οικογενειών και των ερασιτεχνικών σωματείων της περιοχής. Μάλιστα, λίγες μέρες μετά, έγινε γνωστή η αντίστοιχη πρόθεση του Δήμου Καισαριανής να πραγματοποιήσει κάτι ανάλογο με το Δημοτικό Στάδιο της περιοχής. Και οι δύο περιπτώσεις αποτελούν την καλύτερη απόδειξη ότι οι κομμουνιστές δήμαρχοι των δύο περιοχών, εκλεγμένοι με τους συνδυασμούς της «Λαϊκής Συσπείρωσης» κάνουν πράξη και στον τομέα της Αθλησης και της Φυσικής Αγωγής το στόχο τους, που είναι να σταθούν δίπλα στις ανάγκες των εργαζομένων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Οπως φυσικά έχουν κάνει μέχρι σήμερα και σε άλλους τομείς, που αφορούν την εκπαίδευση, τις δημοτικές υπηρεσίες κ.τ.λ.

Η σημερινή πραγματικότητα και οι διαχρονικές ευθύνες

Την ίδια ώρα, γίναμε μάρτυρες μιας άλλης πλευράς. Με επιστολή της, η κολυμβητική ομοσπονδία (ΚΟΕ) προειδοποιούσε ότι μετά την 8η Φλεβάρη, μόλις 9 κολυμβητήρια σε όλη την Ελλάδα θα είναι αυτά που θα έχουν άδεια λειτουργίας για χρήση από σωματεία, αθλούμενους και κοινό. Κι αυτό γιατί μια μέρα νωρίτερα, στις 8 Φλεβάρη, λήγει και τυπικά η προθεσμία που είχε δοθεί από πλευράς υφυπουργείου Αθλητισμού, προκειμένου να κάνουν τις απαραίτητες ενέργειες, για να εξασφαλίσουν την άδεια. Μάλιστα, το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί ένα επιπρόσθετο πρόβλημα στην ήδη προβληματική λειτουργία των περισσότερων αθλητικών εγκαταστάσεων στη χώρα είτε των λεγόμενων Ολυμπιακών είτε των Εθνικών Αθλητικών Κέντρων.

Με γνώμονα το δικαίωμα στην Αθληση για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα λειτούργησε o Δήμος Πάτρας στην περίπτωση του Παμπελοποννησιακού Σταδίου
Με γνώμονα το δικαίωμα στην Αθληση για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα λειτούργησε o Δήμος Πάτρας στην περίπτωση του Παμπελοποννησιακού Σταδίου
Αλλωστε, είναι γνωστό ότι ακόμα και να υπήρχε μέχρι τώρα (ή να υπάρξει στο άμεσο μέλλον) λύση στο θέμα των αδειών λειτουργίας, δε σημαίνει ότι λύθηκαν και τα προβλήματα των εγκαταστάσεων. Με την κατάσταση να μοιάζει με «λερναία ύδρα» τα αντίστοιχα (προβλήματα) που υπάρχουν σε άλλους βασικούς τομείς, όπως η έλλειψη προσωπικού, η έλλειψη πόρων για τη λειτουργία τους ή ακόμα και για τη συντήρησή τους, καθιστούν ρευστή τη λειτουργία τους. Για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστικό ότι όσον αφορά τα κολυμβητήρια, μπορεί τώρα να βρίσκεται στο προσκήνιο το θέμα των αδειών λειτουργίας, πέρσι την ίδια εποχή - σε πολλά μάλιστα ισχύει και για τη φετινή χρονιά - η ανυπαρξία πόρων για θέρμανση ή συντήρηση είχε οδηγήσει σε αρκετά λουκέτα όπως συνέβη σε Χανιά, Θεσσαλονίκη, Ορεστιάδα και αλλού.

Η κατάσταση στις αθλητικές εγκαταστάσεις δεν είναι πρόβλημα των τελευταίων ετών ούτε δημιουργήθηκε συμπτωματικά. Αντίθετα, είναι το αποτέλεσμα των διαχρονικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που ως βασικό στόχο είχαν την απαλλαγή του κράτους από τις ευθύνες του για το λαϊκό δικαίωμα στην άθληση και την παράδοση του Αθλητισμού στα ιδιωτικά συμφέροντα και τη μετατροπή του ως μέσου για κέρδος. Σημαντικός τομέας σε αυτό το εγχείρημα υπήρξαν και οι αθλητικές εγκαταστάσεις.

Αξιοποιούνται από το μεγάλο κεφάλαιο

Η περίπτωση του Παμπελοποννησιακού Σταδίου και της απόφασης του Δήμου Πάτρας είναι το πρώτο παράδειγμα χρήσης Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων στην κατεύθυνση της κάλυψης λαϊκών αναγκών. Μια δεκαετία και κάτι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, τα περίφημα Ολυμπιακά Εργα όχι μόνο δεν παραδόθηκαν για τις ανάγκες του ίδιου του λαού, με χρήματα του οποίου κατασκευάστηκαν και μάλιστα με υπέρογκο κόστος, αλλά αποτέλεσαν μέχρι σήμερα το κλασικότερο παράδειγμα εφαρμογής των πολιτικών ιδιωτικοποίησης στον τομέα του Αθλητισμού.

Σε όσα απ' αυτά δεν μπήκε λουκέτο, με πρόφαση τα έξοδα λειτουργίας και δεν παραδόθηκαν στη μοίρα τους, επιχειρήθηκε η ολική ή μερική ιδιωτικοποίησή τους και η μετατροπή τους σε επιχειρήσεις με σκοπό το κέρδος μέσω του ΤΑΙΠΕΔ. Πιο πρόσφατο παράδειγμα γι' αυτό αποτελούν οι εγκαταστάσεις του Ελληνικού, συμπεριλαμβανομένου και του Αθλητικού Κέντρου του Αγ. Κοσμά, οι οποίες σταδιακά την τελευταία διετία μετατράπηκαν σε μαρίνες για πολυτελή σκάφη, εκθεσιακά κέντρα, πολυτελείς χώρους διασκέδασης κ.τ.λ. Οπως έχει συμβεί στις περιπτώσεις των εγκαταστάσεων του Μπιτς - Βόλεϊ, στο Φάληρο, του Σόφτμπολ, του Κανόε - Καγιάκ, του Σχινιά. Τα στάδια (Παμπελοποννησιακό, Παγκρήτιο, Πανθεσσαλικό), που συμπεριλάμβαναν και στίβο όπως και εσωτερικές εγκαταστάσεις για άλλα αθλήματα, παραδόθηκαν για χρήση από ποδοσφαιρικές ΠΑΕ, οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις δεν κατέβαλλαν ούτε καν το χρηματικό αντίτιμο που αναλογούσε.

Εθνικά Αθλητικά Κέντρα

Η περίπτωση των Εθνικών Αθλητικών Κέντρων έχουν αποτελέσει μέχρι σήμερα, και ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία, την αιχμή του δόρατος των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στον Αθλητισμό, με προφανή στόχο την παράδοση του Αθλητισμού στα ιδιωτικά συμφέροντα. Αφού έγιναν μπαλάκι μεταξύ Πολιτείας και Δήμων, τελικά παραδόθηκαν στους δεύτερους, χωρίς να υπάρχει καν οργανωμένο σχέδιο, αλλά ούτε και οι πόροι για τη συντήρηση και τη λειτουργία τους.

Ετσι, στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι Δήμοι επέλεξαν το δρόμο της μετατροπής τους ουσιαστικά σε επιχειρήσεις, επιβάλλοντας χαράτσι για τη χρήση τους από σωματεία και αθλούμενους. Φυσικά, αυτό, στην περίπτωση των σωματείων, είχε ως συνέπεια σε αρκετές περιπτώσεις τη μετακύλιση των χαρατσιών στα μέλη τους ή στις οικογένειές τους. Την ίδια ώρα, τραγική είναι η κατάσταση και στις συνθήκες λειτουργίας, λόγω έλλειψης προσωπικού, αφού αυτή επιδεινώθηκε μετά τις τελευταίες μετατάξεις υπαλλήλων, φθάνοντας πλέον στην πραγματικότητα που θέλει ακόμα και έναν υπάλληλο να είναι υπεύθυνος για δυο και τρεις εγκαταστάσεις ή κάποιον αντίστοιχο να εκτελεί χρέη φύλακα, ηλεκτρολόγου, συντηρητή κ.τ.λ.

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στο θέμα της ύπαρξης πόρων για τη συντήρηση των ΕΑΚ, αλλά και τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας τους. Η έλλειψη ενός οργανωμένου πλαισίου λειτουργίας από την πλευρά της πολιτείας, η προχειρότητα του σχεδίου παράδοσής τους στους δήμους, η παραπομπή των χρηματοδοτήσεων σε προγράμματα του ΕΣΠΑ, δημιουργεί μια ασφυκτική κατάσταση, με αποτέλεσμα σε αρκετές περιπτώσεις το λουκέτο. Τελευταία... θηλιά αποτελεί και το ζήτημα των αδειών λειτουργίας, όπου και εδώ παραμένει ανοιχτό το θέμα τού ποιος (περιφέρεια ή υπουργείο) είναι αρμόδιος να εκδώσει την άδεια.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ