Το μέτρο που σχεδιάζει η κυβέρνηση, πλήττει ταυτόχρονα και ορισμένα επαγγέλματα και κλάδους, τα οποία χαρακτηρίζονται από εποχικότητα ή έντονες διακυμάνσεις στην απασχόληση εξαιτίας των συνθηκών που ασκούνται.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι στον κλάδο της κατασκευής και των οικοδομών, η μέση ετήσια απασχόληση, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ, δεν ξεπερνά τα 120 ένσημα το χρόνο, που σημαίνει ότι ένας οικοδόμος για να συμπληρώσει τα 6.000 ένσημα και να κατοχυρώσει το δικαίωμα στη σύνταξη, απαιτείται να μείνει «ενεργός» στο επάγγελμα 50 ολόκληρα χρόνια!

Αντίστοιχα, ανυπέρβλητο θα είναι το πρόβλημα και σε κλάδους της μεταποίησης, όπως οι εργαζόμενοι στην επεξεργασία φρούτων, των οποίων η απασχόληση δεν ξεπερνά τους 3 με 4 μήνες και άρα ο αριθμός των ενσήμων δεν ξεπερνά τα 100 το χρόνο.

Για να μη μιλήσουμε για τον κλάδο του τουρισμού, όπου τα δίωρα και τα τρίωρα, ή η εργασία μιας μέρας αφορούν κυρίως τους νέους και κάνουν θραύση. Μαζί με τις δεκάδες χιλιάδες «καταρτιζόμενους» από πάσης φύσης σχολές κατάρτισης και μαθητείας, που κάθε χρόνο τους παρέχουν στους μεγαλοξενοδόχους χωρίς ασφάλιση. Μια γενιά δηλαδή, που αν και δουλεύει, δεν εξασφαλίζει ένσημο, όπως γινόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό και για τη γενιά των παππούδων τους.

Οπως και για τον κλάδο του μετάλλου και της ναυπηγικής βιομηχανίας, όπου εξαιτίας της φθίνουσας πορείας τους, ο μέσος αριθμός ημερών ασφάλισης, ακόμα και πριν την κρίση, δεν ξεπερνούσε τις 150, ενώ μετά το 2009 δεν ξεπερνά τα 50 ένσημα το χρόνο, ειδικά σε χώρους όπως η «Ζώνη». Αλλά και σε μια σειρά βιοτεχνίες και μηχανουργεία, τα οποία είχαν συνδέσει τη δουλειά τους με τη λειτουργία των μεγάλων ναυπηγείων που έχουν οδηγηθεί σε κλείσιμο και χρόνια υπολειτουργία.

Με μια κουβέντα, για τους νέους, η υπόθεση της συνταξιοδότησης μετατρέπεται σε ένα μακρόχρονο αγώνα χωρίς τίποτα να θεωρείται δεδομένο και που για να την εξασφαλίσουν, θα οδηγούνται με τη βία να παραμένουν στην παραγωγή, πέραν και του 67ου έτους ηλικίας συνταξιοδότησης.