Για να βγάλουμε σωστά και αντικειμενικά συμπεράσματα για τον απολογισμό δράσης του Κόμματος, καθώς και τα καθήκοντα που μπαίνουν για το επόμενο διάστημα, το κύριο είναι να εξετάσουμε πώς τα πήγαμε στα μεγάλα καθοριστικά ζητήματα που πηγάζουν από το χαρακτήρα και την αποστολή του Κόμματός μας.

Είναι λάθος να κρίνουμε τη δουλειά μας με τα κριτήρια που προσπαθεί να μας επιβάλει ο αντίπαλος, ξένα προς το χαρακτήρα και τους σκοπούς του ΚΚΕ, που στόχο έχει να αλλάξουμε στρατηγική, να αρχίσουμε να παίζουμε και εμείς με σενάρια της αστικής τάξης. Ο ταξικός αντίπαλος μαζί με τον οπορτουνισμό δεν παραιτούνται από μια βασική επιδίωξή τους: Να οδηγήσουν το Κόμμα στην ενσωμάτωση, να μπούμε και εμείς στη λογική της διαχείρισης του συστήματος. Ενα τέτοιο μεταλλαγμένο ΚΚΕ θα ήταν άχρηστο για την εργατική τάξη. Πείρα ως προς τα προηγούμενα υπάρχει και από τη δράση του δικού μας Κόμματος που βρήκε τη δύναμη και άντεξε στην επίθεση της αντεπανάστασης πριν από 22 χρόνια, πείρα υπάρχει και από μεγάλες καπιταλιστικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, όπου τα Κομμουνιστικά Κόμματα μπήκαν στη λογική της διαχείρισης και ουσιαστικά εξαφανίστηκαν, σκόρπισαν.

Ορισμένοι σύντροφοι που πήραν μέρος στον προσυνεδριακό διάλογο μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη», κινούνται με τη λογική ότι η πολιτική του ΚΚΕ είναι «σεχταριστική» και σ' αυτό οφείλονται οι καθυστερήσεις στη δουλειά μας, μαζί και το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα.

Προσωπικά, πιστεύω οι σύντροφοι αυτοί είναι αποσπασμένοι από την πραγματική δράση του Κόμματος και τις εξελίξεις.

Επαναφέρουν για συζήτηση τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Διαφωνούν με τη θέση της ΚΕ ότι: «Στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης η Ελλάδα, με στοιχεία υποχώρησης, παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις απ' τις ΗΠΑ και την ΕΕ».

Στην πραγματικότητα, η διαφωνία αυτή συνδυάζεται με τη διαφωνία για το στρατηγικό στόχο, ότι προβάλλουμε σαν μοναδική λύση την εξουσία της εργατικής τάξης, το σοσιαλισμό.

Η Ελλάδα, έστω και από υποδεέστερη θέση, συμμετέχει στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, παίρνει μέρος με στρατιωτικές δυνάμεις σε επεμβάσεις σε διάφορες χώρες. Η αστική τάξη της χώρας μας μπορεί να εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά ωφελήθηκε, έστω και σε καθεστώς ανισότιμων σχέσεων, από την ένταξη στην ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αυτά παραγνωρίζονται, όπως παραγνωρίζεται το γεγονός ότι στη χώρα μας έχουν αναπτυχθεί μια σειρά μονοπωλιακοί όμιλοι. Τι είναι, ας πούμε, ο όμιλος της «Μαρφίν», του Μυτιληναίου, του Φιλίππου, του Δαυίδ, του Στασινόπουλου κ.λπ.; Σχεδόν σε όλους τους κλάδους υπάρχουν παρόμοιοι όμιλοι, που αυτοί κυριαρχούν και καθορίζουν τις εξελίξεις.

Ακόμα και στις συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης κρίσης, οι όμιλοι αυτοί πραγματοποιούν επενδύσεις σε διάφορες χώρες. Οχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά και σε χώρες της Δ. Ευρώπης και στις ΗΠΑ. Π.χ. ο όμιλος Φιλίππου έχει εργοστάσιο στις ΗΠΑ, εκεί φτιάχνει τώρα εργοστάσιο ο όμιλος Σαράντη («Ολυμπος»). Επειδή οι σύντροφοι επικαλούνται πολύ συχνά τον Λένιν, ξεχνούν ότι ιμπεριαλισμός = μονοπωλιακός καπιταλισμός. Μπορεί λοιπόν να παλεύεις τον ιμπεριαλισμό, την αλληλεξάρτηση, την ανισοτιμία, χωρίς να παλεύεις το μονοπώλιο, τις σχέσεις καπιταλιστικής ιδιοκτησίας;

Το γεγονός ότι στις συνθήκες της κρίσης, του σκληρού ανταγωνισμού θίγονται όχι μόνο μικροεπαγγελματίες, αλλά και μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, κλείνουν επιχειρήσεις, τι σημαίνει αυτό; Μήπως θα 'πρεπε να πάμε μαζί τους; Με τις απόψεις αυτές, αν τις υιοθετούσε το Κόμμα, θα εγκαταλείπαμε το στρατηγικό μας στόχο για τη σοσιαλιστική επανάσταση, θα γυρίζαμε στην ξεπερασμένη θεωρία των μεταβατικών σταδίων.

Στη «σεχταριστική» γραμμή του Κόμματος αποδίδεται και το κακό εκλογικό αποτέλεσμα του περασμένου Ιούνη. Οχι δηλαδή στις «μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις στη δουλειά του Κόμματος και πριν απ' όλα της ΚΕ, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας, την κομματική οικοδόμηση...», που ανάμεσα σε άλλα λένε οι Θέσεις, αλλά στη «στενή» γραμμή.

Πέρα όμως από αυτό, οι περισσότεροι από όσους θεωρούν σεχταριστική τη γραμμή μας, αποφεύγουν να τοποθετηθούν καθαρά στο κύριο ζήτημα που αντιμετώπισε το Κόμμα: Να δεχτεί τη συμμετοχή του σε «κυβέρνηση της αριστεράς» μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΚΕ αρνήθηκε τη συμμετοχή του Κόμματος σε μια τέτοια «κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης». Γιατί δεν παίρνουν θέση; Τι προτείνουν; Θεωρούν θετικό, σημαντικό ότι το Κόμμα άντεξε και δεν έκανε πίσω στην αφόρητη πίεση που ασκήθηκε; Τσιμουδιά! Ορισμένοι περιορίζονται να πουν ότι δεν είχαμε καλό σχέδιο αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή;

Η γνώμη μου είναι ότι όχι χωρίς αδυναμίες η ΚΕ και όλο το Κόμμα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων απέναντι σ' αυτό το θεμελιακό ζήτημα, της συμμετοχής του Κόμματος σε κυβερνήσεις διαχείρισης και αυτό σωστά αναφέρεται ως «σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα». Οι σύντροφοι αυτοί διαφωνούν ακριβώς με αυτό. Στην πραγματικότητα, ασκούν πίεση που στοχεύει στην ανατροπή της στρατηγικής του Κόμματος. Θέλουν να μας τραβήξουν πίσω σε μια γραμμή που δεν είναι καθόλου καινούργια, που δοκιμάστηκε σε διάφορες συνθήκες και οδήγησε σε ολέθρια για το κομμουνιστικό κίνημα αποτελέσματα. Τις συνέπειες τις πληρώνουμε ακόμη.

Στις εκλογές είχαμε μεγάλες απώλειες. Και θα παιδευτούμε πολύ ώσπου να κλείσει το ρήγμα που άνοιξε στη σχέση μας με τα λαϊκά στρώματα, με τμήματα της εργατικής τάξης. Θα αντιμετωπίσουμε μεγάλες δυσκολίες γιατί «οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και η προσμονή φιλολαϊκής διεξόδου από μια αστική διακυβέρνηση παραμένουν κυρίαρχες στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, ισχυρές ακόμη και σ' ένα μέρος των ψηφοφόρων του Κόμματος».

Ομως, αν κάτω από την πίεση βάζαμε έστω και λίγο νερό στο κρασί μας, αν κάναμε κάποιο κόλπο ή ελιγμό, όπως λένε ορισμένοι, θα μας είχε καταπιεί το τσουνάμι των αυταπατών και των ψεύτικων ελπίδων, θα είχαμε διαχυθεί ουσιαστικά μέσα στο τεράστιο ρεύμα του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού. Τώρα υπάρχει ελπίδα. Η σταθερότητα του Κόμματος, πρώτ' απ' όλα της ΚΕ, είναι όρος για την ανάκαμψη του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Στη «σεχταριστική» γραμμή αποδίδονται και οι δυσκολίες για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα. Μιλούν μάλιστα για μείωση του ΠΑΜΕ, πράγμα που διαψεύδεται από τα αποτελέσματα σε αρχαιρεσίες και συνέδρια.

Το ΠΑΜΕ, παρά το ότι βασικοί κλάδοι στους οποίους έχει τη δύναμή του (Οικοδόμοι, ΚΙΔΕ, Μέταλλο) χτυπήθηκαν από την κρίση, συγκρατεί και ενισχύει τις δυνάμεις του, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα.

Ταυτόχρονα, έχουμε συνείδηση των αιτιών για την κακή κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος και των υποκειμενικών αδυναμιών του Κόμματος που σημειώνονται στις Θέσεις, με κυριότερη την οικοδόμηση ΚΟΒ στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις.