Με το σχέδιο προγράμματος η ΚΕ θέτει σωστά το θεμελιώδες ζήτημα της εξουσίας. Το σχέδιο προγράμματος είναι προϊόν και εξέλιξη προηγούμενων συλλογικών επεξεργασιών όλου του Κόμματος (σοσιαλισμός, αποφάσεις 18ου Συνεδρίου, Δοκίμιο Ιστορίας).

Οι όποιες αλλαγές σ' αυτό έχουν να κάνουν με αναγκαίες προσαρμογές που αντιστοιχούν στο χαρακτήρα της εποχής, στο επίπεδο ανάπτυξης της καπιταλιστικής κοινωνίας, στην αναγκαιότητα να υπηρετεί η πολιτική του Κόμματος το στρατηγικό στόχο, δηλαδή την αλλαγή τάξης στην εξουσία. Αυτό είναι το βασικό. Πρόγραμμα και Κομμουνιστικό Κόμμα που να απαντάει στο ερώτημα «ποια τάξη στην εξουσία» και όχι Κόμμα που θα υπηρετεί την εναλλαγή στο επίπεδο της διακυβέρνησης, Κόμμα γρανάζι σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης.

Καμία κυβέρνηση, όποιο όνομα κι αν της δώσουν (αριστερή, αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική, πατριωτική, εθνικής ενότητας), στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας δεν μπορεί ούτε να εκφράσει ούτε να υπηρετήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Κι αυτό γιατί εκ των πραγμάτων δεν θα έχει γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο, δεν θα παλεύει να απαλλαγεί η εργατική τάξη και ο λαός από την εξουσία των μονοπωλίων. Με τα μονοπώλια στην εξουσία και κυβέρνηση που να υπηρετεί τα λαϊκά δικαιώματα ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ, και δεν πρόκειται να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα.

Οπου τα Κομμουνιστικά Κόμματα συνθηκολόγησαν με την αστική τάξη και μπήκαν στον πειρασμό να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης - και μάλιστα με το επιχείρημα ότι μπορεί να αποτελέσει μεταβατικό στάδιο προς την εργατική λαϊκή εξουσία - διαψεύστηκαν οικτρότατα. Τα παραδείγματα είναι και πολλά και διδακτικά.

Η συμμετοχή των Κομμουνιστικών Κομμάτων Ισπανίας, Γαλλίας στη δεκαετία του 1930 σε κυβερνήσεις Λαϊκού Μετώπου, στο όνομα της υπεράσπισης της δημοκρατίας και με την ταυτόχρονη παραπομπή της πάλης για το σοσιαλισμό στο απώτερο αύριο μήπως δεν οδήγησε στην ενίσχυση της θέσης της αστικής τάξης αυτών των χωρών;

Ποια τα αποτελέσματα από τη συμμετοχή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης σε κοινή κυβέρνηση με τη σοσιαλδημοκρατία;

Η παγίδευση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου το 1944 πήγε μπροστά ή πίσω το κίνημα;

Η συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και Ζολώτα είχε κάποια θετική συμβολή στη λαϊκή υπόθεση ή καλλιέργησε ένα πλήθος αυταπατών για «κάθαρση» στο πλαίσιο του καπιταλισμού, στο πλαίσιο της κυριαρχίας των Ανώνυμων Εταιρειών, των ανώνυμων μετοχών, του τραπεζικού και επιχειρηματικού απορρήτου;

Η στρατηγική των σταδίων, της «φιλολαϊκής κυβερνητικής διαχείρισης» εντός των τειχών του συστήματος στη βάση ενός «μίνιμουμ - μεταβατικού προγράμματος» προς την εργατική - λαϊκή εξουσία προβάλλεται και σήμερα απ' όλο το φάσμα των οπορτουνιστικών δυνάμεων (αριστερή πλατφόρμα ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέτωπο Αλληλεγγύης).

Η στρατηγική αυτή υιοθετείται και από ένα μικρό αριθμό στελεχών και μελών του Κόμματος που έχουν πάρει «επ' ώμου» τη διαστρέβλωση του σχεδίου προγράμματος και γενικότερα της γραμμής του Κόμματος.

Με μια σειρά άρθρα στον προσυνεδριακό διάλογο συγκεκριμένα στελέχη, που έχουν χρόνιες διαφωνίες με τη γραμμή του Κόμματος, ακόμα και με το 15ο Συνέδριο, επικαλούνται ότι για το αρνητικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών φταίει η γραμμή του Κόμματος, η απόρριψη στην πράξη του κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα του ΑΑΔΜ, το στένεμα της πολιτικής συμμαχιών, η άρνηση συμμαχίας με πολιτικές δυνάμεις, κ.ά. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι πρέπει να πάμε σε μια άλλη πολιτική συμμαχιών, που θα συναντιέται με πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, εννοείται, και σε κυβερνητικό επίπεδο. Αυτό σημαίνει! Το φωτογραφίζουν αλλά δεν το λένε (ακόμα). Κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ λένε οι άνθρωποι, αλλά δεν το φανερώνουν.

Κι αν ακόμη αυτή η κυβέρνηση βάλει το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ, της κατάργησης των μνημονίων, της κρατικοποίησης επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, κι αν ακόμη επιλέξει ένα άλλο μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας κι εξουσίας, δεν πρόκειται να είναι φιλολαϊκή κυβέρνηση. Με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο θα αποδειχθεί «άσος στο μανίκι του συστήματος».

Η επιμονή να χαρακτηριστεί η Ελλάδα εξαρτημένη χώρα (απλώς) και όχι χώρα που «παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις από ΗΠΑ και την ΕΕ» συνδέεται με τη στρατηγική των σταδίων, των ενδιάμεσων πολιτικών στόχων, τη «μεταβατική κυβέρνηση της Αριστεράς». Κι αυτό το φωτογραφίζουν αλλά δεν το λένε (ακόμα).

Η κατηγορία ότι «στενεύουμε τη γραμμή πάλης στο κίνημα», «ταυτίζουμε το ΠΑΜΕ με το Κόμμα», «έχουμε μετατρέψει το ΠΑΜΕ σε φορέα πάλης για το σοσιαλισμό» κ.ά. τι σημαίνει; Θέλουν ένα κίνημα που θα κινείται στο πλαίσιο του «ενδιάμεσου στόχου» και «του μεταβατικού σταδίου». Ενα κίνημα που στην πράξη θα αποκόβει την πάλη του από την προοπτική, το στρατηγικό στόχο και την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης. Η κατηγορία περί σεχταριστικής γραμμής του ΚΚΕ στο κίνημα, ότι δεν δουλεύουμε στα πρωτοβάθμια σωματεία, στα «αντιδραστικά συνδικάτα» συνιστά καθαρή συκοφαντία. Υποδηλώνει πέρα απ' όλα τ' άλλα ότι οι άνθρωποι είναι αποκομμένοι όχι μόνο από τη δράση στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, αλλά και από την ίδια την πραγματικότητα. Υιοθετούν εχθρικές απόψεις για το Κόμμα μόνο και μόνο για να κάνουν τη δουλειά τους. Ισχυρίζονται ότι είναι σεχταρισμός ο προσανατολισμός μας στα κλαδικά συνδικάτα και ότι αυτός συνοδεύεται από την υποτίμηση της δουλειάς στα πρωτοβάθμια - επιχειρησιακά σωματεία. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με υποκειμενισμό αλλά με συνειδητή διαστρέβλωση. Και κλαδική και επιχειρησιακή οργάνωση, κλαδικά συνδικάτα που να μπορούν να παίζουν το ρόλο του συντονισμού στα επιχειρησιακά σωματεία, δουλειά στα επιχειρησιακά σωματεία που να τροφοδοτεί τα κλαδικά και το αντίστροφο. Εδώ η εμπειρία από το κλαδικό Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής είναι χαρακτηριστική.

Λάθη και παραλείψεις στη δουλειά μας στα πρωτοβάθμια σωματεία μπορεί να έχουμε - πάντα είχαμε - αλλά αυτό δε συνιστά γενικότερη γραμμή υποτίμησης ή εγκατάλειψης της δουλειάς μας σε αυτά. Το αντίθετο!

Εφτασαν στο σημείο να αρθρογραφούν και να μιλούν για μείωση της συνδικαλιστικής μας επιρροής - προφανώς γιατί έτσι τους βολεύει - κι ας είναι γνωστό ότι πήγαμε στο πρόσφατο 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ με μικρή, έστω, ενίσχυση των δυνάμεών μας, και ότι οδεύουμε προς το 35ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ με σημαντική αύξηση, αφού στις 14 μεγαλύτερες ομοσπονδίες που έκαναν αρχαιρεσίες μέχρι τώρα καταγράφουμε μια σημαντική άνοδο 4,4%.

Η ενίσχυση του προσανατολισμού και η αναβάθμιση της δουλειάς μας στα πρωτοβάθμια σωματεία αποτελεί κριτήριο για την ανασύνταξη του κινήματος, όρο και προϋπόθεση για την οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας.

Σχέδιο προγράμματος, λοιπόν, που εξοπλίζει το Κόμμα και το κίνημα, που λύνει το ζήτημα ποια τάξη στην εξουσία, που αποσαφηνίζει πως δεν υπάρχει ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος και πως το πέρασμα στο σοσιαλισμό θα γίνει με λαϊκή εξέγερση και επανάσταση. Αυτό χρειαζόταν, αυτό έχουμε!