Γίνεται συζήτηση και μέσα από τον προσυνεδριακό διάλογο για το πώς θα φτάσουμε στο στρατηγικό στόχο του Κόμματος, την κατάληψη της εξουσίας, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Ορισμένα ζητήματα:

1. Η συγκέντρωση δυνάμεων είναι ένα ζήτημα κρίσιμο κατά τη γνώμη μου. Ενα βασικό που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι το πού απευθυνόμαστε. Απευθυνόμαστε σε λαϊκό κόσμο που βιώνει, απ' τη μια, τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και, απ' την άλλη, αναζητά μια λύση χωρίς απαραίτητα να θεωρεί ο ίδιος τον εαυτό του μέρος της λύσης. Η Λαϊκή Συμμαχία απαντά σε αυτά τα πιεστικά ερωτήματα: Πώς θα οργανωθεί ο αγώνας απόκρουσης των βάρβαρων ταξικών αντιλαϊκών μέτρων, αγώνας αντεπίθεσης, ποιος είναι ο δρόμος πάλης και ρήξης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Οι πλατιές, ανώριμες, λαϊκές μάζες θα προσέρχονται στη Λαϊκή Συμμαχία αναζητώντας απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα που τα ακούμε καθημερινά, όχι απαραίτητα συμφωνώντας εξαρχής στο σύνολο του πλαισίου πάλης. Η δράση των κομμουνιστών μέσα σ' αυτή είναι που θα εξασφαλίζει σταθερή πορεία στο ζήτημα της εξουσίας.

Οσοι «ξιφουλκούν» για το ΑΑΔΜ, πιθανά θα περίμεναν να συγκροτηθεί μια ομοιογενής κινηματική και πολιτική δομή που θα παλεύει τους στόχους του Μετώπου. Αρα θα έπρεπε να υιοθετήσει στο κίνημα το Κόμμα μια λογική που να χωράει όσο το δυνατόν περισσότερους, ακόμα και τμήματα του λαού που έχουν επηρεαστεί από τις αντιλήψεις της αστικής τάξης και σ' αυτή τη βάση ο καθένας μπορεί, πλέον, να κάνει ό,τι υποχώρηση νομίζει. Πόσο μάλλον τώρα στον καιρό της κρίσης που οι απαιτήσεις του λαού στο πεδίο της οικονομικής πάλης είναι μειωμένες. Τότε όμως, μαθηματικά, καταλήγουμε στη διαχείριση του καπιταλισμού, στη σταδιοποίηση της επαναστατικής διαδικασίας, όλα αυτά τα βαρίδια που ταλανίζουν το κομμουνιστικό κίνημα εδώ και πολλά χρόνια. Επομένως, η κατάληξη θα ήταν το ΚΚΕ να γίνει «χυλός» και ουσιαστικά να διαλυθεί στα πλαίσια του «μετώπου».

Εδώ μπαίνει και η συζήτηση για την πλειοψηφία, της εργατικής τάξης και των συμμάχων, που πρέπει να κερδηθεί. Το ζήτημα της πλειοψηφίας είναι ζήτημα πολιτικό. Για την κατάληψη της εξουσίας δεν έχει σχέση με το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ και θα παλέψει γι' αυτή, ή έστω της Λαϊκής Συμμαχίας. Την αριθμητική πλειοψηφία η εργατική τάξη θα την κερδίσει όταν πάρει στα χέρια της την κρατική εξουσία. Οπως άλλωστε κάνουν και οι αστοί σήμερα. Καταφέρνουν να χειραγωγούν τη μεγάλη μάζα του λαού έχοντας στα χέρια τους την εξουσία και δεν αναφέρομαι μόνο στην κυβέρνηση και την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, αλλά κυρίως στους μηχανισμούς καταστολής και τους άλλους μηχανισμούς του κράτους. Πολύ περισσότερο μπερδεύει το ζήτημα της πλειοψηφίας στα εργατικά συνδικάτα σε σχέση με τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας.

2. Προσπαθώντας να τεκμηριωθεί το ζήτημα ότι η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση μπορεί να ωθήσει τα πράγματα μπροστά, χρησιμοποιούνται παλιότερα ντοκουμέντα του ΔΚΚ. Γίνεται, επιπλέον, μια λαθροχειρία: απομονώνουν συγκεκριμένα κομμάτια από τα κείμενα του Λένιν, χωρίς να παίρνεται υπόψη ούτε το πότε γράφτηκαν ούτε τις συγκεκριμένες συνθήκες για να τεκμηριώσουν την ανάγκη ενός ξεχωριστού σταδίου ή τη λογική των συνεργασιών με άλλα πολιτικά κόμματα. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται για το 4^ο Συνέδριο της ΚΔ και τον προσδιορισμό των 5 ειδών «εργατικών» κυβερνήσεων που πιθανά θα μπορούσαν να εμφανιστούν χωρίς να είναι δικτατορία του προλεταριάτου. Φυσικά πάνω σε αυτό το ζήτημα αποφεύγουν να το αναφέρουν ολοκληρωμένα και να αναφερθούν στις αποφάσεις του 5^ου και του 6^ου Συνεδρίου της ΚΔ. Μόνο και μόνο γιατί θα εκτεθούν.

Η ιστορία δεν επιβεβαίωσε τη συμβολή τέτοιων κυβερνήσεων στην πρόοδο της επανάστασης. Αντίθετα, έκαναν ζημιά στα ΚΚ που συμμετείχαν. Ενδεικτικότερο παράδειγμα το ΚΚΕ και η συμμετοχή του στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» το 1944 που, αν μη τι άλλο, άμβλυνε τις αντιστάσεις απέναντι στο αστικό κράτος. Εκτός αυτού αντανακλάται και η δυσκολία στα πλαίσια της ΚΔ να δημιουργηθεί ενιαία αντίληψη για την επαναστατική διαδικασία αφού από το 3^ο Συνέδριο και μετά συμμετείχαν και ΚΚ από χώρες καθυστερημένες όπως τότε όριζε ο Λένιν. Ανάλογα, σε άλλη βάση βέβαια, αντιμετωπίζουμε τέτοια προβλήματα και σήμερα στην προσπάθεια να δημιουργήσουμε το «συνεπή» πόλο στο ΔΚΚ. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ενιαία αντίληψη για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, για ορισμένα άλλα, στρατηγικού χαρακτήρα, ζητήματα ανάμεσα στα ΚΚ με ανομοιομορφία στο βαθμό αφομοίωσης της επαναστατικής στρατηγικής.

3. Δεν μπορείς να απομονώσεις την πάλη για έξοδο από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς έστω και σαν σύνθημα που θα συσπειρώσει το λαό, γιατί γίνεσαι ένα με τμήμα της αστικής τάξης που θα είχε συμφέρον από μια αναδιάταξη συμμαχιών που, βέβαια, αυτή τη στιγμή δεν επικρατεί. Η ελληνική αστική τάξη επιλέγει τη συνεργασία, την ενεργή συμμετοχή σε ενώσεις και σχηματισμούς, με άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη για το μοίρασμα της λείας από τα κέρδη που αποσπούν από τους λαούς, είτε σε περιοχές που αυτό γίνεται ειρηνικά (με επενδύσεις και «ανάπτυξη»), είτε εκεί που γίνεται με ένοπλες συγκρούσεις (π.χ. για τα πετρέλαια).

Στη βάση των σχέσεων της Ελλάδας με τα άλλα αστικά κράτη στο σύστημα του ιμπεριαλισμού γίνεται η συζήτηση για το αν η Ελλάδα είναι εξαρτημένη καπιταλιστική - μη ιμπεριαλιστική χώρα με τις ανάλογες προσαρμογές στη στρατηγική του ΚΚΕ. Εδω θα συμφωνήσω ότι, πραγματικά, η Ελλάδα βρίσκεται σε πλέγμα «ανισότιμων αλληλεξαρτήσεων» με ενεργό ρόλο στη διεκδίκηση του δικού της κομματιού στη λεία από τα κλεμμένα των λαών. Φυσικά τη μερίδα του λέοντος την έχουν τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.

4. Χρειάζεται, στη βάση των παραπάνω, κατά τη γνώμη μου προσοχή στο πώς αναδεικνύονται ορισμένες φορές μέσα από στήλες του «Ρ» (π.χ. «Ημεροδρόμος Ρίζος») οι σχέσεις της Ελλάδας και άλλων κρατών, μέσα στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Εμφανίζονται με έναν έντονο βολονταριστικό, μεταφυσικό χαρακτήρα. Εμφανίζονται με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε τα μέτρα (ΔΝΤ, τρόικα κλπ.), ή η συμμετοχή μας στην ΕΕ ή στην Ευρωζώνη μας επιβάλλονται απ' έξω και όχι ότι είναι συνειδητή επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας.

Δουλεύοντας σταθερά, με πυξίδα τη στρατηγική του ΚΚΕ, μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης, να δράσουμε σε οποιεσδήποτε συνθήκες για την υπόθεση της εργατικής τάξης.