Η στάση που έδειξε η κυβέρνηση στην αντιμετώπιση των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, των ναυτεργατών, των φτωχών αγροτών, η επιστράτευση των δικαστικών διώξεων και των κλομπ των ΜΑΤ για την αντιμετώπιση των απεργιών και των λαϊκών κινητοποιήσεων φανερώνει την αποφασιστικότητα στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία ως κατεύθυνση εκφράζει συνολικότερες ανάγκες του κεφαλαίου. Φανερώνει ταυτόχρονα και μια συνολική προσπάθεια να περιοριστεί η δράση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, να περιοριστούν οι απεργίες, οι λαϊκές κινητοποιήσεις. Η προσπάθεια αυτή πάει χέρι χέρι με την αντίστοιχη των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα για διαμόρφωση ενός νέου τύπου «κυβερνητικού συνδικαλισμού», αυτού που θα στηρίξει την ανάδειξη μιας «κυβέρνησης της αριστεράς». Παρατηρούνται διάφορα φαινόμενα και πρακτικές, όπως: Δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ν' αποφασίζουν υπέρ απεργιών αλλά να μη μάχονται για την επιτυχία τους ή να εκφράζουν γενικά συμπαράσταση στους αγώνες των αγροτών ρίχνοντας όλο το ανάθεμα στα μνημόνια, αλλά να μην καταδικάζουν την αγροτική πολιτική της ΕΕ. Συνδικαλιστικές δυνάμεις που είχαν συγκροτηθεί ως παράταξη του ΠΑΣΟΚ να επιχειρούν την ανασυγκρότηση της ΠΑΣΕΓΕΣ, διαμαρτυρόμενοι για την αγροτική πολιτική τουλάχιστον και των τριών τελευταίων κυβερνήσεων και για τη μη στήριξη της εγχώριας παραγωγής, αλλά να μην καταδικάζουν την αγροτική πολιτική της ΕΕ. Ετσι εντείνονται η συζήτηση και οι παρεμβάσεις για τις αλλαγές που θα πρέπει να γίνουν στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, στην οργάνωση αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, με στόχο να διαμορφωθούν νέοι όροι χειραγώγησης και ενσωμάτωσης.

Phasma

Βέβαια, οι Θέσεις στέκονται με ιδιαίτερη προσοχή στην ανάγκη στις σημερινές συνθήκες να σπάσει η ακινησία, η παθητικότητα, η μοιρολατρική αποδοχή της σημερινής κατάστασης, ανεξάρτητα αν υπάρχουν άμεσες κατακτήσεις. Οι εργαζόμενοι πρέπει να δείξουν το ανάστημα, τη δύναμή τους, να σπάσει ο φόβος, αλλά και να διαλυθούν οι αυταπάτες. Τέτοια χαρακτηριστικά είχαν αγωνιστικές κινητοποιήσεις που εκδηλώθηκαν το προηγούμενο διάστημα τόσο σε τμήματα μισθωτών (π.χ., απεργία των ναυτεργατών), όσο και σε τμήματα φτωχών αυτοαπασχολούμενων, ιδιαίτερα των αγροτών.

Συχνά τα βήματα είναι μικρά και όχι σταθερά. Εδώ ιδιαίτερα μετράει η ευθύνη των κομμουνιστών, η σταθερότητά τους, η ικανότητά τους να οργανώνουν, να διαφωτίζουν, να εμψυχώνουν και να προετοιμάζουν για το πέρασμα σε νέες μορφές, που θα εξασφαλίζουν ανοδική συμμετοχή. Είναι στην ευθύνη των κομμουνιστών και κομμουνιστριών να κατακτηθεί ως μέσο οργάνωσης και συμμετοχής η Συνέλευση στο χώρο εργασίας, στο σωματείο, στο χωριό, στους αγροτικούς συλλόγους που συμμετέχουν στα μπλόκα, στο σχολείο, στη σχολή μαθητείας κ.λπ., η αντιπροσώπευση για το κλαδικό σωματείο, για την επιτροπή αγώνα, για τη Συντονιστική Επιτροπή των αγωνιζόμενων αγροτών κ.λπ.

Είναι στην ευθύνη των κομμουνιστών θαρρετά και επιχειρηματολογημένα να εξηγούν τις αιτίες των προβλημάτων και τις προϋποθέσεις για τη λύση τους, αλλά και να σέβονται τις συλλογικά παρμένες αποφάσεις σε σχέση με τις διαθέσεις για τις μορφές της πάλης, με επιμονή και υπομονή να καταρρίψουν αντικομμουνιστικές φοβίες, επιφυλάξεις κι αναστολές που έχει καλλιεργήσει χρόνια και χρόνια το κράτος του κεφαλαίου.

Οταν οι κομμουνιστές λένε την αλήθεια και με πράξεις υποστηρίζουν το δίκιο του εργάτη, του φτωχού αγρότη και αυτοαπασχολούμενου, αργά ή γρήγορα θα συναντήσουν μεγαλύτερη αποδοχή. Π.χ., στη δεκαετία του 1990 οι αγρότες είχαν πολύ αρνητική στάση στις Θέσεις του ΚΚΕ για την ΚΑΠ, τις επιδοτήσεις που συνδέονταν με αλλαγή καλλιεργειών, με απόσυρση και καταστροφή προϊόντων, ενώ σήμερα συνειδητοποιούν τον καταστροφικό ρόλο της ΚΑΠ στην εγχώρια παραγωγή, στη διόγκωση των εισαγωγών αγροτικών προϊόντων, ακόμα και στις πιο παραδοσιακές καλλιέργειες, όπως τα κηπευτικά και τα όσπρια. Ολο και περισσότερο γίνεται συνείδηση, ιδιαίτερα στους αγρότες που συσπειρώθηκαν με το μπλόκο της Νίκαιας, ότι ο αγώνας των αγροτών για την επιβίωση με τη δουλειά τους είναι κοινός με τον αγώνα των εργατοϋπαλλήλων για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, ότι η ανεργία και των δικών τους παιδιών εξαρτάται από το ποιος διαφεντεύει βιομηχανίες, μέσα μαζικών μεταφορών, υποδομές, τράπεζες, ποιοι συγκεντρώνουν το εμπόριο, ποιοι έχουν στα χέρια τους τη μεγάλη αγροτική παραγωγή, οργανωμένη ως καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Φυσικά υπάρχουν συγχύσεις, ταλαντεύσεις, επιδράσεις από παλιά και νέα στελέχη φθαρμένων και νέων κομμάτων που διασυνδέονται με τους κρατικούς μηχανισμούς, τα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια, μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις κ.λπ. Ομως, είναι η ίδια η αμείλικτη πραγματικότητα - τα δάνεια, τα χαράτσια, οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, του νερού, του πετρελαίου κ.λπ. - που φέρνει αλλαγές στον τρόπο πολιτικής σκέψης και στάσης.

Σε αυτές τις συνθήκες γίνεται επιτακτική, αποκτά νέες διαστάσεις η ανάγκη να ανέβει η προπαγανδιστική και οργανωτική ικανότητα των μελών και στελεχών του ΚΚΕ, η τόλμη και ικανότητα να εξηγήσουν ποιον παραγωγικό συνεταιρισμό υποστηρίζουν, με ποιες προϋποθέσεις, με πρώτη απ' όλες να γίνουν λαϊκή, κοινωνική ιδιοκτησία οι βιομηχανίες, οι τράπεζες, τα μέσα μεταφοράς και αποθήκευσης, να γίνει κρατικό το εμπόριο. Να εξηγήσουν το πώς οι ανατροπές στην οικονομία και στην πολιτική, στην ιδιοκτησία και στην εξουσία θα φέρουν πολύ καλύτερες συνθήκες ζωής στον αγρότη και την οικογένειά του που είναι ο σκοπός της δουλειάς του.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι πρωτοπόροι εργατοϋπάλληλοι παίρνουν πρωτοβουλίες έμπρακτης αλληλεγγύης αλλά και συντονισμένου αγώνα, εξηγούν γιατί είναι ρεαλιστικό να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας παίρνοντας στα χέρια τους, ως κοινωνική ιδιοκτησία, μέσα παραγωγής, πρώτες ύλες, αποθεματικά. Δείχνουν υπομονετικά και πειστικά το δρόμο επίλυσης του προβλήματος της εξουσίας.

Η αστική τάξη ξέρει πολύ καλά από ποια γραμμή πάλης και ποια εξουσία προοπτικά κινδυνεύει, γι' αυτό στρέφει τα πυρά της ενάντια στο ΚΚΕ με διάφορα μέσα και φορείς και με το μαστίγιο και με το καρότο. Ετσι, δίνει έδαφος σε παλιούς και νέους φορείς του οπορτουνισμού, να διαδίδεται μαζικά η φωνή τους, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους πως δήθεν υπερασπίζονται το ΚΚΕ από τη σημερινή σεχταριστική γραμμή του, την απομόνωσή του από τις μάζες, με το επιχείρημα ότι με την πολιτική της Λαϊκής Συμμαχίας τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό, ενώ η πολιτική του ΑΑΔΜ είχε πλαίσιο πάλης υπεράσπισης του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος και σε συνθήκες κρίσης.

Συνειδητά, επεξεργασμένα από διάφορα αντι-ΚΚΕ κέντρα, γίνεται παραποίηση της πραγματικότητας, γκεμπελίστικη προπαγάνδα, «πες το ψέμα κι ό,τι μείνει».

Είναι συνειδητό ψέμα ότι το πλαίσιο πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας είναι το Πρόγραμμα του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό. Η Θέση 63 περιλαμβάνει πολύ αναλυτικά το πλαίσιο πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας, από τους μισθούς και τις συλλογικές συμβάσεις μέχρι τις τιμές πώλησης των αγροτικών προϊόντων και τη μετακίνηση - στέγαση - σίτιση των φοιτητών/σπουδαστών/μαθητών, που κάθε άλλο παρά είναι στόχοι του Σοσιαλιστικού Προγράμματος του ΚΚΕ. Φυσικά, έχει ενοποιητικό αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό πλαίσιο, την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό, την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους.

Ομως, άλλο είναι πλαίσιο πάλης κι άλλο μεταβατικό κυβερνητικό πρόγραμμα στο έδαφος του καπιταλισμού, με την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων και με άθικτους τους μηχανισμούς της πολιτικής εξουσίας τους.

Το ΚΚΕ έχει συσσωρεύσει πολλή αρνητική και θετική πείρα, δική του και διεθνή, που δεν του επιτρέπει να πέσει στο λάθος να γίνει κυβερνητικό κόμμα στην υπηρεσία του καπιταλιστικού συστήματος.

Η διαμόρφωση της ύλης του 2ου τεύχους της ΚΟΜΕΠ (Μάρτης - Απρίλης 2013) πήρε υπόψη της ερωτήματα που προκύπτουν κατά τη συζήτηση των Θέσεων στις ΚΟ, στις Οργανώσεις της ΚΝΕ αλλά και σε συσκέψεις με οπαδούς και φίλους του Κόμματος. Πάρθηκαν επίσης υπόψη οι ανάγκες της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης αλλά και το γεγονός ότι η ημερομηνία της 8ης Μάρτη (αφιερωμένη στις απεργούς εργάτριες στις κλωστοϋφαντουργίες της Νέας Υόρκης το 1857) αξιοποιείται από τις ΚΟ αλλά και από συλλόγους του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος της ΟΓΕ, από το ταξικό ρεύμα στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, για συζητήσεις και εκδηλώσεις σχετικά με το γυναικείο ζήτημα και τη δουλειά για την οργάνωση των γυναικών της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

«Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες αποδείξεις ότι η κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, σχηματισμένη με το γενικό εκλογικό δικαίωμα, δεν μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για να ξεσπάσει επαναστατική κατάσταση, αφού αυτή έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, αλλά ούτε να υποχρεώσει τους καπιταλιστές να δεχθούν πλήγματα στην κερδοφορία τους υπέρ των εργαζομένων(...)».

Στην ίδια ενότητα δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο «Για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος», στο οποίο γίνεται επισκόπηση των διεργασιών που συντελούνται στα αστικά κόμματα, των συζητήσεων για διαμόρφωση νέων πολιτικών δυνάμεων. Γίνεται προσπάθεια να εξηγηθεί η βάση πάνω στην οποία προχωρά αυτή η αναμόρφωση, δηλαδή οι εξελίξεις στην οικονομία, οι ανάγκες διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η όξυνση των αδυναμιών της διαχείρισης της κρίσης και των ενδοαστικών αντιθέσεων που προκάλεσε. Ετσι, αναγκαστικά η δικομματική εναλλαγή στη διακυβέρνηση αντικαταστάθηκε από κυβερνήσεις συνεργασίας, αναδείχθηκαν νέα κόμματα. Ταυτόχρονα, γίνεται αναφορά σε προβληματισμούς που υπάρχουν για θεσμικές αλλαγές όσον αφορά στη λειτουργία του Κοινοβουλίου, στο ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας κ.λπ., με στόχο τη θωράκιση της αστικής εξουσίας. Η ίδια η διαδικασία της αναμόρφωσης σηματοδοτεί ότι παρ' όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που υπήρξαν το προηγούμενο διάστημα δεν παρουσιάστηκαν στοιχεία συνολικής αδυναμίας της αστικής εξουσίας να επιβάλει την κυριαρχία της. Στο άρθρο αναδεικνύονται οι πιο σύνθετες συνθήκες δράσης για το ΚΚΕ, όπως αυτές διαμορφώνονται στο πλαίσιο αυτής της αναμόρφωσης.

Στην ίδια ενότητα δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο «Ο ναζισμός για τις γυναίκες, χθες και σήμερα». Αφορμή για το άρθρο αποτέλεσε η ανάγκη να αποκαλυφθούν οι πραγματικές θέσεις και η πρακτική της φασιστικής Χρυσής Αυγής που ειδικότερα απευθύνονται στις γυναίκες, έχοντας συγκροτήσει και ειδικό ανάλογο τμήμα. Το άρθρο προσφέρει πολύτιμα στοιχεία σχετικά με την πολιτική που ακολούθησαν οι ναζί απέναντι στις γυναίκες, πώς καλλιέργησαν αντιδραστικές και σκοταδιστικές αντιλήψεις για την γυναίκα σε συνθήκες που η μεγάλη οικονομική κρίση του 1929 - 1933 ευνοούσε την τάση απομάκρυνσης των γυναικών από την κοινωνική παραγωγή. Ενισχύθηκαν τότε αντιδραστικές αντιλήψεις για την επιστροφή της γυναίκας στο σπίτι, για τη σημασία της μητρότητας στη διάσωση του έθνους και της φυλής, φορέας των οποίων αποτέλεσε το ναζιστικό κόμμα και η κυβέρνησή του. Σήμερα η Χρυσή Αυγή προπαγανδίζει αυτές τις αντιλήψεις σε τμήματα των γυναικών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, οργανώνοντας παράλληλα ψευτο-φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, αλλά και δουλεμπορικό γραφείο ευρέσεως εργασίας για τους Ελληνες, ρίχνοντας το ανάθεμα για την ανεργία στους μετανάστες, καλλιεργώντας το μίσος μεταξύ τμημάτων της εργατικής τάξης. Ανάλογα καλλιεργεί την άποψη ότι οι μετανάστες φταίνε για τις ελλείψεις θέσεων στους παιδικούς σταθμούς, στις δομές Πρόνοιας και Υγείας. Στο άρθρο αναδεικνύεται η ανάγκη να πυκνώσουν οι πρωτοβουλίες των φορέων και συσπειρώσεων της λαϊκής συμμαχίας (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ) στην κατεύθυνση άμεσης καταδίκης και απομόνωσης αυτής της δράσης, καθώς βεβαίως και η αυτοτελής δουλειά του ΚΚΕ στην αντιμετώπιση των αντιδραστικών ιδεολογημάτων της Χρυσής Αυγής και της ανάδειξης του αντιδραστικού χαρακτήρα της, ως δύναμης του συστήματος.

Τα κείμενα δημοσιεύονται με ορισμένη ορθογραφική και συντακτική επιμέλεια, αν και την κύρια ευθύνη συντακτικών ζητημάτων των κειμένων διαλόγου έχουν οι συντάκτες τους.

Επίσης, δημοσιεύονται τα Κομματικά Ντοκουμέντα της περιόδου 14.12.2012 - 2.2.2013.