Κυριακή 10 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 18
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Κοινωνική Συμμαχία ή κομματική συνεργασία;

Η πολιτική συμμαχιών των Κομμουνιστικών Κομμάτων ήταν ανέκαθεν ένα ζήτημα που απασχολούσε τόσο το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, όσο και την αστική τάξη. Προφανώς από διαφορετική αφετηρία και εκ διαμέτρου αντίθετους σκοπούς. Στην πολιτική συμμαχιών κάθε κομμουνιστικού κόμματος αντανακλάται και η στρατηγική του.

Μπροστά και στο 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας μεγάλο μέρος της συζήτησης καταλαμβάνει - και είναι λογικό - η πρόταση του ΚΚΕ για τη Λαϊκή Συμμαχία. Το δρόμο συγκέντρωσης, δηλαδή, προετοιμασμένων και αποφασισμένων δυνάμεων που θα καταλάβουν την εξουσία αφαιρώντας τη από την αστική τάξη. Η συντριπτική πλειοψηφία του κομματικού δυναμικού (μέλη και οπαδοί) εκφράζει τη συνειδητή συμφωνία του . Φυσικά, απαιτείται πολλή δουλειά για να στεριώσει και να εδραιωθεί η συμφωνία αυτή με την αντιστοίχιση της δράσης μας στο σχέδιο οικοδόμησης του Κόμματος, πρώτα και κύρια εκεί που κρίνεται η ταξική συνείδηση και αποκτιέται η πολιτική πείρα, στους χώρους δουλειάς.

Υπάρχουν και ορισμένες διαφωνίες. Εκφράζονται ποικιλότροπα: Από το ότι δήθεν στενεύει η γραμμή μας και δε συσπειρώνουμε, ότι δήθεν δεν έχει αποτελέσματα η δουλειά μας, κρίνοντας από τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, μέχρι και τη διατύπωση ότι «ισχυρό ΚΚΕ» σημαίνει ΚΚΕ με πολλούς βουλευτές και μόνο. Αλλες διαφωνίες παραγνωρίζουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες δρα το Κόμμα, άλλοι εκφράζουν τους διακαείς πόθους τους να «ενωθούμε όλοι οι αριστεροί». Μέχρι και την απαράδεκτη πρόταση που διατυπώθηκε, από τις στήλες του προσυνεδριακού διαλόγου μάλιστα, ουσιαστικά να καθιερωθούν τάσεις μέσα στο επαναστατικό Κόμμα Νέου Τύπου. Αυτή η τελευταία εκφράζει αντικειμενικά τον εκφυλισμό και τη διάλυση του ΚΚΕ.

Οι παραπάνω διαφωνίες, αλλά και διάφορες άλλες παρανοήσεις έχουν τον εξής κοινό τόπο: Αντιλαμβάνονται τη Λαϊκή Συμμαχία ως συνεργασία και μάλιστα εκλογική και σε επίπεδο προφανώς κομμάτων. Δεν την αντιλαμβάνονται - ή δεν θέλουν κάποιοι συνειδητά να την αντιληφθούν - ως την πιο πλατιά συμμαχία της εργατικής τάξης (η οποία έχει ιστορική αποστολή την ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο) με τα φτωχά λαϊκά στρώματα που, ανεξάρτητα αν το αντιλαμβάνονται σήμερα, έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η Λαϊκή Συμμαχία ΔΕΝ αποτελεί τη συνεργασία του ΚΚΕ με κάποια κόμματα που στόχο θα έχουν έναν κοινοβουλευτικό αχταρμά, η οποία μάλιστα δεν εξασφαλίζει καν την εκλογική άνοδο του ΚΚΕ. ΔΕΝ είναι συμμαχία του ΚΚΕ με την εργατική τάξη. Πώς άλλωστε είναι δυνατό όταν το ίδιο το ΚΚΕ αποτελεί την συνειδητή οργανωμένη πρωτοπορία του προλεταριάτου.

Η Λαϊκή Συμμαχία αποτελεί την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για συμμαχία σε επίπεδο κοινωνικών δυνάμεων και την απευθύνει πρώτα και κύρια στην εργατική τάξη. Γιατί η ίδια η εργατική τάξη πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι στόχος της πρέπει να είναι η κατάκτηση της εξουσίας. Και για να το πετύχει αυτό χρειάζεται να εξασφαλίσει τη συμμαχία της με τα φτωχά λαϊκά σύμμαχα στρώματα. Είναι η μόνη πολιτική πρόταση που πατάει στην αντικειμενική πραγματικότητα για να βρει διέξοδο ο λαός από τα δεινά του, είναι η πιο «πλατιά» πολιτική πρόταση που φέρνει ταυτόχρονα τον ίδιο τον παραγωγό του πλούτου στην εξουσία. Αφήνει έξω την αντίπαλη τάξη, όσους βρίσκονται από ταξική θέση δίπλα στα μονοπώλια και τους εχθρούς των εργατών, δηλαδή κάθε λογής οπορτουνιστή και αριστερίστικη γκρούπα.

Η συζήτηση περί....μεγέθους (στενή γραμμή) είναι εκ του πονηρού. Εκείνοι που το εκφράζουν επιθυμούν είτε «ενότητα στο πρόβλημα» (με τη λογική αυτή π.χ. πολέμιοι της ανεργίας είναι όλα τα αστικά κόμματα και ο ίδιος ο Βρούτσης) είτε συσπείρωση σε «αντιιμπεριαλιστική βάση», κατανοώντας τον ιμπεριαλισμό ως πολεμική επέμβαση μόνο και αποκλειστικά από τις ηγέτιδες καπιταλιστικές χώρες. Στο διά ταύτα καταλήγει ουσιαστικά στο να διαδηλώνουμε όλοι μαζί παρέα, μαζί με τον Λαλιώτη και το αλήστου μνήμης «άλλο η κυβέρνηση και άλλο το κόμμα».

Την εποχή που ζούμε από τον περασμένο κιόλας αιώνα, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, εποχή κυριαρχίας των μονοπωλίων, θα τη διαδεχτεί νομοτελειακά η εποχή της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Δε μεσολαβεί καμία άλλη εξουσία, κανένα άλλο στάδιο. Επομένως και η γραμμή συσπείρωσης δυνάμεων δεν μπορεί να είναι ούτε μια πολιτική συμμαχία με αστικά ή οπορτουνιστικά κόμματα, ούτε η ενότητα στο πρόβλημα δήθεν για να φέρουμε σιγά σιγά τον κόσμο με το μέρος μας, ούτε να σαλιαρίζουμε με την ιδέα μιας «αριστερής κυβέρνησης» (ή όπως αλλιώς ονομαστεί) και να βάζουμε π.χ. 5 σημεία για να εκθέσουμε δήθεν τον αντίπαλο και έτσι θα πειστεί και θα έρθει η εργατική τάξη με το ΚΚΕ.

Στο ερώτημα επανάσταση ή διαχείριση έχουμε ξεκάθαρα απαντήσει: Επανάσταση! Και αυτό καθορίζει ΚΑΙ το δρόμο μέσω του οποίου θα φτάσουμε στο στρατηγικό μας στόχο ΚΑΙ τα καθημερινά μας καθήκοντα.

Ο ρόλος του ΚΚΕ είναι να διαμορφώνει αντικαπιταλιστικές συνειδήσεις. Αυτό δεν είναι πάλη για τη δευτέρα παρουσία, όπως ξεδιάντροπα λογοκοπούν οι οπορτουνιστές. Είναι για το σήμερα, είναι άμεση, σημερινή πάλη στο κίνημα. Δηλαδή, είναι πιο άμεσο π.χ. να λες «ψήφισέ με και ΘΑ σου λύσω τα προβλήματα» (ΣΥΡΙΖΑ) ή οι κομμουνιστές που καθημερινά παλεύουν ΣΗΜΕΡΑ για την οργάνωση των εργατών σε τόπους δουλειάς και λαϊκές γειτονιές διεκδικώντας, ΣΗΜΕΡΑ και λέγοντας ταυτόχρονα «εργάτη μπορείς και αν το καταλάβεις θα γίνεις ο κυρίαρχος του πλούτου που παράγεις»; Τελικά τι είναι πιο άμεσο; Οι ξεπουλημένοι ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ που όπου σταθούν και όπου βρεθούν υπογράφουν μειώσεις μισθών και λένε ότι ΟΤΑΝ έρθουν στην κυβέρνηση ΘΑ λυθούν όλα (!) ή ο ανυποχώρητος αγώνας του ΠΑΜΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για να μην περάσουν τα κάθε λογής αντεργατικά μέτρα; Και ο κατάλογος με τα παραδείγματα είναι ατελείωτος.

Επομένως, μιλάμε για συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων και σε καμία περίπτωση για συνεργασία σε επίπεδο κομμάτων. Μιλάμε για συμμαχία της ίδιας της τάξης με τους συμμάχους της. Γιατί ο εργάτης της Χαλυβουργίας και της γαλακτοβιομηχανίας, με τον εργάτη που μένει στο Αιγάλεω, το Περιστέρι, με τον άνεργο στο Μενίδι, στο Καματερό δεν διαχωρίζονται με βάση τι ψηφίζουν, αλλά πρέπει να ενωθούν με βάση την ταξική τους θέση. Είναι εργάτες, είναι οι παραγωγοί του πλούτου, είναι αυτοί που θα καταλάβουν νομοτελειακά την εξουσία, τσακίζοντας μέσα σε αυτή τη διαδρομή πολιτικά και ιδεολογικά κάθε λογής οπορτουνιστή που τελικά σκοπό έχει τη συνεργασία των τάξεων.


Βασίλης Βούλγαρης
Μέλος ΝΓ Δυτικού Τομέα της ΚΟΑ, Γραμματέας ΑΕ Νοτιοδυτικών συνοικιών

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Για τη Λαϊκή Συμμαχία(2013-03-29 00:00:00.0)
Επαναστατική θεωρία - επαναστατική δράση(2013-03-10 00:00:00.0)
Μια τοποθέτηση πάνω στις Θέσεις(2013-02-02 00:00:00.0)
Στα 93 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ(2011-11-17 00:00:00.0)
Η λαϊκή συμφωνία(2008-05-17 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ