Είναι μερικοί -όπως κάποιοι σχολιογράφοι του συγκροτήματος- που εξακολουθούν, σχεδόν αυτιστικά, να επιμένουν ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας προκαλείται από το μεγάλο μέγεθος του δημόσιου τομέα, ο οποίος αν δε ...μικρύνει, τότε προβλήματα θα γινουν ακόμα πιο έντονα, πολύ περισσότερο, λένε, που η τρόικα θα απαιτήσει και νέες μειώσεις - απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων.

Είναι ολοφάνερο ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια λογική που όχι μόνον παραβλέπει το κύριο, που δεν είναι άλλο από την οικονομική κρίση και τις πολλαπλές της επιπτώσεις σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, αλλά στοχευμένα επιχειρεί να κουκουλώσει τη φιλομονοπωλιακή πολιτική που ακολουθείται για την αντιμετώπισή της.

Είναι πολύ βαθιά νυχτωμένος όποιος τόσα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης επιμένει να μιλάει για ευρύ δημόσιο τομέα, τη στιγμή που ο δημόσιος τομέας που υπάρχει σήμερα δεν έχει τίποτα κοινό με το δημόσιο τομέα του 2010. Κι αυτό δεν είναι λόγια. Είναι το αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερα σκληρής και βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής, που «κατάφερε» μέσα σε τέσσερα χρόνια να ανατρέψει όλα τα δεδομένα για το σύνολο των κρατικών δαπανών. Δεδομένα που στο φόντο της κρίσης αναποδογύρισαν με τον πλέον βίαιο τρόπο. Το κύριο είναι ότι οι κυβερνώντες - διαχειριστές της κρίσης, κατάφεραν μέσα σε ελάχιστο χρόνο να αναθεωρήσουν κάθε εκτίμηση και αξιολόγηση που υπήρχε για τις κρατικές δαπάνες. Ετσι, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις θεωρούνταν επί δεκαετίες «ανελαστικές δαπάνες», μέσα σε ένα βράδυ τις μετέτρεψαν σε ....ελαστικές, με αποτέλεσμα να ροκανιστούν, να μειωθούν, να καταβαραθρωθούν, ακόμα και ονομαστικά, όλοι οι μισθοί και όλες οι συντάξεις, ενώ με δεκάδες δισεκατομμύρια μπουκώθηκαν οι λογής λογής τραπεζίτες που θησαύρισαν και θησαυρίζουν με δάνεια προς το κράτος.

Το γεγονός όμως ότι ο δημόσιος τομέας πληρώνει πολύ λιγότερους μισθούς και συντάξεις, το γεγονός ότι έχει κατακρεουργήσει τις δαπάνες που έχουν κοινωνικό χαρακτήρα, το γεγονός ότι σαρώθηκε κάθε δημόσιος χαρακτήρας στην Υγεία και στην Παιδεία, σε αυτούς δεν είναι αρκετό. Αυτοί και μαζί οι σχολιογράφοι του συγκροτήματος, θα αναμασούν τα περί μεγάλου δημόσιου τομέα, μέχρι να βάλουν στο χέρι οριστικά όλα τα κρατικά και προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και μέχρι οι μισθοί να πλησιάσουν ακόμα περισσότερο τους «μισθούς» της Κίνας και της Ινδίας.