Η προεκλογική εκστρατεία στην Ιταλία έχει ξεκινήσει για τα καλά, και έχουν διαμορφωθεί οι πολιτικές συμμαχίες, έχουν καταληχθεί τα ανταλλάγματα και δίνονται υποσχέσεις για τη διαχείριση της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου, με τα λαϊκά στρώματα να βλέπουν την καθημερινή τους διαβίωση να χειροτερεύει.

Στις κάλπες προσέρχονται στις 24 και 25 Φλεβάρη οι Ιταλοί ψηφοφόροι έχοντας να ...διαλέξουν ανάμεσα στη λεγόμενη «κεντροαριστερή» συμμαχία (Δημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα Αριστερά και Ελευθερία και το νεοσυσταθέν Δημοκρατικό Κέντρο), στην «κεντροδεξιά» (Λαός της Ελευθερίας, Η Δεξιά, Αδελφοί της Ιταλίας, Λέγκα του Βορρά κ.ά.), στο συνασπισμό των κεντρώων δυνάμεων υπό τον Μάριο Μόντι (Ενωση Κέντρου, Μέλλον και Ελευθερία και Επιλογή Πολιτών), καθώς και στο Κίνημα Πέντε Αστέρια, του ηθοποιού Μπέπε Γκρίλο, αλλά και στα οπορτουνιστικά κόμματα, το Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών και την Κομμουνιστική Επανίδρυση, που χρησιμοποιούν ακόμα το σύμβολο και μιλούν στο όνομα του κομμουνισμού και συμμετέχουν σε ένα συνασπισμό διαφόρων δυνάμεων με τίτλο «Επανάσταση των Πολιτών», που όμως τίποτα το επαναστατικό δεν πρεσβεύει.

Με στόχο την αύξηση του εκλογικού ποσοστού, εκμεταλλευόμενο την οργή και την αγανάκτηση του λαού, πριν λίγες μέρες, η εφημερίδα «Ιλ Μεσατζέρο», του ομίλου του πρώην πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δημοσίευσε πως άλλοι 150.000 Ιταλοί εργαζόμενοι που είχαν δεχθεί την «εθελούσια έξοδο» και εγκατέλειψαν τη δουλειά τους κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς σύνταξη. Και αυτό λόγω των μεταρρυθμίσεων και της αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, ενέργειες που εγκρίθηκαν δύο μήνες μετά την πρόταση για «εθελούσια έξοδο», με αποτέλεσμα αρκετοί να πρέπει να περιμένουν επτά, ακόμα και δέκα χρόνια πριν βγουν στη σύνταξη - ενώ πέρσι πίστευαν ότι η αναμονή δε θα υπερέβαινε τη διετία.

Ο αριθμός των «esodati» (των εργαζομένων που έφυγαν από τη δουλειά τους αλλά χωρίς να πάρουν σύνταξη) δεν έχει εξακριβωθεί καθώς υπάρχουν διαφορετικές προβλέψεις και εκτιμήσεις. Μάλιστα, η υπουργός Εργασίας, Ελσα Φορνέρο, υποστηρίζει πως δεν έχει λάβει «νέα στοιχεία από τους αρμόδιους ασφαλιστικούς οργανισμούς». Αρχικά, πέρσι, η κυβέρνηση έκανε λόγο για 65.000 ανθρώπους, ενώ η Κρατική Υπηρεσία Συντάξεων είχε ανακοινώσει πως τελικά πρόκειται για 390.000 που κυριολεκτικά βρίσκονται χωρίς δουλειά και χωρίς σύνταξη. Μέχρι το τέλος του 2012, η κυβέρνηση του Μάριο Μόντι διέθεσε 9 δισεκατομμύρια ευρώ για την κάλυψη των αναγκών 140.000 πολιτών, που στην προκειμένη περίπτωση, αν εξακριβωθεί πως πρόκειται για σχεδόν 400.000 ανθρώπους, είναι ψίχουλα...

Δυσοίωνη είναι η κατάσταση στη γειτονική χώρα, όπου, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ιταλίας, η ύφεση θα είναι χειρότερη απ' ό,τι προβλεπόταν. Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η στατιστική υπηρεσία «ISTAT», η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 5,4% πέρσι, η παραγωγή είναι 25% κάτω από το όριο του 2008, ενώ το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας έφτασε τα 2 τρισεκατομμύρια ευρώ, και το κρατικό χρέος ως προς το ΑΕΠ εμφανίζεται στο 126%. Εν μέσω κρίσης, το Νοέμβρη του 2011, έλαβε τα ηνία της εξουσίας η κυβέρνηση «τεχνοκρατών» υπό τον πρώην Ευρωπαίο επίτροπο Μάριο Μόντι, ο οποίος είχε την ευρεία στήριξη τόσο του κόμματος Λαός της Ελευθερίας του Μπερλουσκόνι όσο και του «κεντροαριστερού» Δημοκρατικού Κόμματος, και η Ιταλία εσκεμμένα προβαλλόταν ως «πρότυπο» για την πολιτική συναίνεσης των κομμάτων, προκειμένου να περάσουν όλα τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, όπως εξάλλου σε μια σειρά άλλες χώρες. Αποτελεί πάγια και κοινή στρατηγική του κεφαλαίου, που θα συνεχίζεται όσο οι εργαζόμενοι δεν οργανώνουν τον ταξικό αγώνα.

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μόντι, έχοντας λάβει τη σκυτάλη της αντιλαϊκής πολιτικής από τον Μπερλουσκόνι, εφάρμοσε μια βάρβαρη πολιτική λιτότητας, ισοπεδώνοντας τα εργασιακά δικαιώματα, αύξησε τη συντάξιμη ηλικία, επέβαλε αφόρητη φορολογία. Η ανεργία σκαρφάλωσε σε περισσότερο από 11%, ενώ ανάμεσα στους νέους έφτασε μέσα σε ένα μόλις χρόνο στο 37% από το 30%. Στο εξαθλιωμένο νότο, όπου ένας στους τέσσερις είναι χωρίς δουλειά, σχεδόν 1,5 εκατ. κάτοικοι έχουν αναγκαστεί να φύγουν, ενώ μέσα σε μόλις ένα χρόνο, ένα εκατομμύριο Ιταλοί εντάχθηκαν στη στρατιά των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με συνολικό αριθμό 10 εκατομμύρια.

Οι όποιες αντιπαραθέσεις και αν εμφανίζονται ανάμεσα στους μνηστήρες της αστικής διαχείρισης έχουν το βλέμμα στραμμένο προς τις μετεκλογικές συνεργασίες. Ο Μπερλουσκόνι έλαβε τη στήριξη της Λέγκας του Βορρά προσφέροντας πολιτικά ανταλλάγματα, με συμφωνία να μην είναι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο, ενώ ο αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος, Λ. Μπερσάνι, και ο Μόντι διαπραγματεύονται με όρους μετεκλογικής συνεργασίας για τη συνέχιση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως επιθυμεί η ιταλική αστική τάξη.

Από άλλη οπτική γωνία βλέπει την καπιταλιστική κρίση, τις συνέπειές της αλλά και τη διέξοδο το Κομμουνιστικό Κόμμα - Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά. Ο Γραμματέας του κόμματος, Μάρκο Ρίτσο, με αφορμή την πρόσφατη συμπλήρωση των 92 χρόνων από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (21 Γενάρη), σημείωσε πως «οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης είναι όλο και πιο καταστροφικές για τους εργαζόμενους. Φτώχεια, ανεργία, τσάκισμα των δικαιωμάτων, καταστροφή του περιβάλλοντος, πόλεμος. Η μοναδική λύση για την πραγματική αλλαγή περνάει από την ανοικοδόμηση του Κομμουνιστικού Κόμματος». Οσον αφορά στο κόμμα σημείωσε πως «εμείς προτιμάμε να είμαστε μέσα στους αγώνες, να τους οργανώνουμε και να τους κατευθύνουμε, παρά να εκλέξουμε μερικούς βουλευτές. Οταν οι Κομμουνιστές ξαναμπούν στη Βουλή θα είναι από την κύρια πόρτα με το σύμβολό τους και τις σημαίες τους». Καταλήγοντας υπογράμμισε πως «θέλουμε από σήμερα να χτίσουμε το πραγματικό Κομμουνιστικό Κόμμα (...) Χωρίς να αφήσουμε έξω το μαρξισμό - λενινισμό, το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, τη δικτατορία του προλεταριάτου. Σήμερα δεν είναι δυνατές ενδιάμεσες καταστάσεις, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να καλυτερεύσει. Χρειάζεται μια καθαρή εναλλακτική λύση σε αυτό το σύστημα. Χρειάζεται ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός. Είναι χρέος όλων μας να χτίσουμε το κόμμα που μπορεί να το κάνει πράξη. Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα!».