Εχουμε ξαναγράψει ότι τα όρια της αστικής διαχείρισης είναι ασφυκτικά στενά, τόσο που οι επίδοξοι διαχειριστές να σκουντουφλάνε ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, αν μόνο άκουγε κανείς και δεν έβλεπε ποιος μιλάει στη Βουλή, κάλλιστα θα μπορούσε να πιστέψει ότι βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι του ΣΥΡΙΖΑ και αντίστροφα. Για παράδειγμα, ο Γ. Δημαράς πρότεινε μεταξύ άλλων σεισάχθεια, πρόταση που έχει διατυπώσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα έβαλε με την Μέρκελ, όπως κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρότεινε αλλαγή «φαρμάκου», που ήδη έχει προταθεί κι από τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή άλλο μείγμα διαχείρισης, που έχει δοκιμαστεί σε άλλες χώρες με τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα για τους λαούς τους. Κατόπιν τούτων και άλλων πολλών που ειπώθηκαν, έχει πράγματι μια βάση η απορία του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων: «Γιατί δεν αλλάζουμε το φάρμακο με την εγρήγορση του ελληνικού λαού, με την έμπνευση που μπορεί το Ελληνικό Κοινοβούλιο να του παρέχει με όποιες πολιτικές προσεγγίσεις και με όποιες, μικρές ή μεγαλύτερες, ιδεολογικές διαφορές έχουμε; Μπορούμε να το κάνουμε. Γιατί δεν το κάνουμε;»... Να τα βρουν δηλαδή σε ένα μείγμα διαχείρισης προς όφελος των αστών και να χειραγωγήσουν το λαό στην υποστήριξή του με την αυταπάτη ότι αυτό θα αποδώσει οφέλη και στον ίδιο. Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια...