Μέχρι τώρα έδιναν στην κρίση διάφορα ονόματα για να μην την πουν με το όνομά της, για να μην μπορούν οι εργάτες να καταλάβουν ποιος είναι ο αντίπαλος κι ακόμα χειρότερα για να νιώθουν οι εργάτες ένοχοι οι ίδιοι για την κρίση.

Τώρα, όμως, δεν μπορούν πια να κρύψουν αυτό που συμβαίνει. Τώρα, πια, είναι υποχρεωμένοι να μιλήσουν για «ωρολογιακή βόμβα» αναφερόμενοι στην εξέλιξη της κρίσης στην ίδια τη Γαλλία. Τώρα, χωρίς να το λένε, ομολογούν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη συγχρονισμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Και πλέον δεν κρύβουν ότι το κρίσιμο γι' αυτούς είναι να τσακίσουν τον εργατικό μισθό παντού. Το λένε ωμά για τη Γαλλία. Το ομολογούν και για τη Γερμανία, όπου παρότι πήραν μέτρα από το 2000 σήμερα ξαναβουλιάζουν στην ύφεση.

Σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή για το σύστημα, έχει γι' αυτούς τεράστια σημασία να βασιλεύει άκρα του τάφου σιωπή στο στρατόπεδο των εργατών. Στήνουν φασιστικές ομάδες που παρουσιάζονται δήθεν αντικαπιταλιστικές και στη συνέχεια τις επικαλούνται για να καλέσουν την εργατική τάξη να σταθεί στο πλάι των καπιταλιστών για την υπεράσπιση του συστήματός τους. Δηλαδή την υπεράσπιση της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Τους προδίδει η γλώσσα. Οταν αποκαλούν ζώα τους εργάτες. Οταν αποκαλούν όχλο όποιον διαδηλώνει. Οταν στέλνουν χιλιάδες και χιλιάδες σε τσαντίρια που τα ονομάζουν «πάρκα κοινωνικής στέγασης».

Ας κρατήσει ο εργάτης τα κρίσιμα: Την καπιταλιστική κρίση, και τις δυσκολίες των καπιταλιστών να την ξεπεράσουν. Την επιδίωξη των καπιταλιστών να πληρώσει την κρίση ο εργάτης.

Να κρατήσει ο εργάτης την ανάγκη: Να οργανωθεί, να οργανωθεί, να οργανωθεί. Οχι γενικά κι αόριστα, αλλά σαν τάξη απέναντι σε τάξη. Να συσπειρωθεί γύρω από τις πρωτοπόρες δυνάμεις του εργατικού κινήματος, τους κομμουνιστές.

Να 'χει καθαρό ο εργάτης ότι απέναντί του έχει τη δικτατορία των μονοπωλίων, όσο κι αν ενοχλεί την «Αυγή» ο όρος (χτες σχολιάζοντας την ανακοίνωση του ΚΚΕ για το Πολυτεχνείο έγραψε: «η εμμονή του ΚΚΕ στο θεωρητικό σχήμα περί "πλουτοκρατίας και Μονοπωλίων" οδηγεί σε τοποθετήσεις που προκαλούν αίσθηση (...) καθώς η Ευρωπαϊκή Ενωση χαρακτηρίζεται ως δικτατορία»).

Η αστική τάξη προσπαθεί να σκεπάσει την καθημερινή βία που ασκεί στην εργατική τάξη, χρησιμοποιεί τη βία των φασιστών - γέννημα θρέμμα της, που τους έχει ξαμολύσει ενάντια στο εργατικό κίνημα και επικαλούμενη τη βία τους επιχειρεί να τους ταυτίσει με το εργατικό κίνημα που είναι και ο πραγματικός στόχος.

Για τον εργάτη, ένα το κρατούμενο: Η ταξική συσπείρωση. Δύο τα κρατούμενα: Ενάντια στον κοινό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων. Τρία τα κρατούμενα: Για τη δική του εξουσία!

Είναι κρίσιμο για το εργατικό κίνημα να κατανοεί ότι όσες πολεμίστρες κι αν υπερασπίσει στο επίπεδο των κατακτήσεων της καθημερινότητας, όσο δεν έχει δικό του όλο το κάστρο, η μάχη θα 'ναι στα χαρακώματα και εν τέλει χαμένη για την εργατική τάξη. Οι καπιταλιστές στην κρίση τους δεν ανέχονται γαλατικά χωριά. Και οι Γαλάτες είναι υποχρεωμένοι να βγουν επιθετικά από το χωριό, να χτυπήσουν στα ίσα τον αντίπαλο, που μπορεί να φαντάζει άτρωτος αλλά έχει πήλινα πόδια.

Η καπιταλιστική κρίση είναι αμείλικτη: Καταστρέφει την εργατική τάξη (καταστρέφει και μέρος του κεφαλαίου).

Αμείλικτο πρέπει να 'ναι και το εργατικό κίνημα αντιμετωπίζοντας τους καπιταλιστές.