Η συζήτηση για νέο «κούρεμα» του κρατικού χρέους της Ελλάδας ή όχι νέο «κούρεμα» καλά κρατεί. Δεν είναι βεβαίως καινούρια, άλλωστε διάφορα αστικά οικονομικά επιτελεία, αστοί οικονομολόγοι, ινστιτούτα, ακόμη και στη Γερμανία θεωρούν ότι, αν το κρατικό χρέος της Ελλάδας δεν «κουρευτεί» η καπιταλιστική οικονομία της οδεύει σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Αλλά, όταν αυτή η συζήτηση ανοίγεται από τη διευθύντρια του ΔΝΤ, που μιλά για την αναγκαιότητα «κουρέματος» και απαντά αρνητικά ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, γιατί η συγκεκριμένη πρόταση είναι «αντιπαραγωγική», σημαίνει ότι οι κόντρες και οι αντιθέσεις ξεπερνούν κατά πολύ τη διαχείριση του κρατικού χρέους της Ελλάδας. Το ΔΝΤ είχε προχωρήσει παραπέρα το ζήτημα, δηλώνοντας ότι αν το χρέος δεν καταστεί βιώσιμο, τότε δε θα συνεχίσει να συμμετέχει στη χρηματοδότηση της Ελλάδας. Για να καταστεί, λοιπόν, βιώσιμο προτείνει ένα νέο «κούρεμα» με τη συμμετοχή αυτή τη φορά και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και των κρατών - μελών δανειστών. Ουσιαστικά, το ΔΝΤ με μια έννοια «απειλεί» και «εκβιάζει» σε μια κατεύθυνση, στην οποία πράγματι μέχρι τώρα αντιδρά η Γερμανία, αφού η πρότασή του εκτός από το ότι σημαίνει νέα καταστροφή κεφαλαίου, ουσιαστικά ωθεί να πληρώσει την καταστροφή αυτή η Ευρωζώνη και η ΕΚΤ.

Είναι γεγονός ότι το πρόβλημα δε βρίσκεται μόνο ή κυρίως στη διαχείριση του κρατικού χρέους της Ελλάδας, αλλά, μέσω της διαχείρισής του, στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Κρίση υπερσυσσώρευσης είναι, δηλαδή από μια χρονική περίοδο μεγάλης κερδοφορίας συσσωρεύτηκαν κεφάλαια, τα οποία τώρα δεν μπορούν να επενδυθούν, γιατί δε θα φέρουν κέρδη, παράχθηκαν πολλά εμπορεύματα που δεν μπορούν να πουληθούν, για να φέρουν κέρδη. Η κρίση οδηγεί σε καταστροφή και κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Η κρίση είναι γενικευμένη στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, βαθιά σε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, ακόμη βαθύτερη στην Ελλάδα. Η οικονομική κρίση έχει εκδηλωθεί και σε άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, ενώ με δεδομένη την αλληλοδιαπλοκή των καπιταλιστικών οικονομιών, αλληλεπιδρά η κατάσταση της μιας οικονομίας στην άλλη, δυσκολεύοντας αφάνταστα τη διαχείρισή της σε κάθε κράτος. Αυτό είναι εντονότερο στην Ευρωζώνη και λόγω ενιαίου νομίσματος, ενώ οξύνει στο έπακρο τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στο κεφάλαιο διαφορετικών κρατών, ακόμη και στο εσωτερικό των κρατών. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις των γερμανικών επιτελείων στη διαχείρισή της («κούρεμα» - όχι «κούρεμα»), αυτό αντανακλά. Εχει, επίσης, δεχτεί κριτική και η Μέρκελ ότι ενισχύει τις επενδύσεις έξω από τη Γερμανία και όχι εντός της Γερμανίας. Υπάρχει διαπάλη ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου που επιμένουν στην ενίσχυση της ευρωατλαντικής σχέσης, δηλαδή με τις ΗΠΑ και σε άλλα που προσβλέπουν σε άλλες στρατηγικές συμμαχίες όπως π.χ. με Ρωσία - Κίνα. Αυτοί οι ανταγωνισμοί αντανακλώνται και στις σχέσεις των ΗΠΑ και Γερμανίας με την Ελλάδα, αλλά και με τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Κάποια τμήματα καλοβλέπουν ακόμη και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, αφού θα επενδύσουν πάμφθηνα λόγω νέου νομίσματος αρκετά υποτιμημένου σε σχέση με το ευρώ και θα κερδοφορήσουν γοργά, αξιοποιώντας πάμφθηνη εργατική δύναμη, αλλά και προσέγγιση με τις ΗΠΑ και άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.

Βεβαίως, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ΗΠΑ - Γερμανία έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Αλλά η κόντρα ΔΝΤ - Γερμανίας δείχνει ότι οι ανταγωνισμοί δεν είναι μόνο ανάμεσα σε ΗΠΑ - Γερμανία. Στο ΔΝΤ έχουν ενισχύσει τη δύναμή τους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και η Κίνα, και η Βραζιλία, και η Ρωσία και τα πράγματα περιπλέκονται. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι και η κινεζική κυβέρνηση ενδιαφέρθηκε για την Ελλάδα και δήλωσε δημόσια, κατά την πρόσφατη επίσκεψη της Α. Μέρκελ στην Κίνα την αναγκαιότητα να βοηθηθεί η Ελλάδα να μείνει στην Ευρωζώνη. Εχει και η Κίνα επενδύσεις στην Ελλάδα ως πύλη για τη δράση του κεφαλαίου της στην Ευρώπη. Αντικειμενικά, λοιπόν, οι δυσκολίες στη διαχείριση μεγαλώνουν, οι ανταγωνισμοί οξύνονται και το τι ακριβώς θα γίνει εξαρτάται από τη διαπάλη για το ποιου κράτους το κεφάλαιο θα έχει τις μικρότερες ζημιές, ενώ δεν αποκλείονται και ανακατατάξεις στις συμμαχίες και ρήξεις στην Ευρωζώνη.

Οσο για το νέο «κούρεμα» του χρέους στην Ελλάδα, οι θιασώτες του λένε πως θα φέρει ανάσες στην οικονομία, αλλά το σίγουρο είναι νέο «κούρεμα» ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων, δημόσιων οργανισμών, άρα και νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, ακόμη πιο βαριά απ' αυτά που ακολούθησαν το προηγούμενο «κούρεμα». Σημαίνει το σφαγιασμό του λαϊκού εισοδήματος, των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα και την πλήρη ισοπέδωση κεκτημένων δεκαετιών. Οχι πως και το «μη κούρεμα» δε θα φέρει νέα μέτρα. Επομένως, για την εργατική τάξη και το λαό, τέτοια διλήμματα διαχειριστικά σε όφελος του κεφαλαίου, σημαίνουν συνεχή καταστροφή τους. Μόνη διέξοδος είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους και να δημιουργήσει ο λαός τις πολιτικές προϋποθέσεις να πάρει την οικονομία από τους καπιταλιστές στα δικά του χέρια κοινωνικοποιώντας τους επιχειρηματικούς ομίλους.