Τον «ταξικό πόλεμο» ανακάλυψε ξαφνικά χτες ο Αλ. Τσίπρας, σε δηλώσεις του μετά τη συνάντηση με συνδικαλιστικές οργανώσεις, για να ισχυριστεί ότι το κόμμα του - που όχι μόνο δεν επιθυμεί σύγκρουση με την εξουσία της αστικής τάξης, αλλά καθημερινά καταθέτει διαπιστευτήρια ικανού διαχειριστή των υποθέσεών της - θα τον δώσει αυτόν τον πόλεμο και θα νικήσει! Την ίδια ώρα που ξεστόμιζε κορόνες για «ταξικό πόλεμο», καλούσε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να στηρίξουν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αν κυβερνήσει, ζητώντας επί της ουσίας ταξική συνεργασία και αφοπλισμό του εργατικού κινήματος, όπως έκανε σε παρόμοια συνάντηση στη διάρκεια των διερευνητικών εντολών.

Από την άλλη, χρειάζεται θράσος απέναντι στο λαό για να επικαλείται τον ταξικό πόλεμο ο επικεφαλής ενός κόμματος οι δυνάμεις του οποίου στο συνδικαλιστικό κίνημα αποτελούν διαχρονικά ουρά των συμβιβασμένων πλειοψηφιών, συνδράμοντας στην προσπάθεια ευνουχισμού των κινήματος.

Ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ακόμα ότι απ' τις 6 του Μάη και μετά «άρχισε η πραγματική διαπραγμάτευση» του μνημονίου, «αυτή που δεν έκαναν ποτέ ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς», συγκαλύπτοντας το ρόλο τους ως εκπροσώπων της ντόπιας αστικής τάξης, για λογαριασμό της οποίας διαπραγματεύονταν με την τρόικα. Πρόσθεσε ότι «μετά τις 6 του Μάη βλέπουμε ότι οι αντεργατικοί, οι αντιλαϊκοί νόμοι δεν ήρθαν για να σώσουν τη χώρα και την οικονομία, ήρθαν για να σώσουν τα συμφέροντα των Ελλήνων επιχειρηματιών. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι ο πόλεμος που έχουμε είναι ένας ταξικός πόλεμος (...) Αυτή τη μάχη θέλουμε να κερδίσουμε οριστικά στις επόμενες εκλογές στις 17 του Ιούνη».

Αφού επί μήνες κατήγγειλε τους «κακούς» Μέρκελ και Σαρκοζί για την επιβολή του μνημονίου, χαρακτηρίζοντας ταυτόχρονα «υποτελείς» τους εδώ συνεταίρους τους, τώρα ανακαλύπτει δημαγωγικά ότι οι μνημονιακοί νόμοι φτιάχτηκαν για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Ο ίδιος ωστόσο επιμένει συνειδητά να ταυτίζει γενικόλογα την «οικονομία» με τα συμφέροντα του λαού, αποκρύπτοντας ότι αυτή έχει ταξικό πρόσημο, ελέγχεται απ' τους καπιταλιστές, για τους οποίους φτιάχνονται οι αντεργατικοί - αντιλαϊκοί νόμοι.

Κριτικάροντας τη στάση του Ευ. Βενιζέλου στις Βρυξέλλες, είπε ότι «φάνηκε να εκλιπαρεί χαμηλόφωνα για μια δήλωση τιμωρίας του ελληνικού λαού και της πατρίδας μας». Για τον Α. Σαμαρά είπε ότι «φάνηκε να αισθάνεται άνετα απέναντι σε αυτούς που, μέχρι να γίνει ουραγός και δέσμιος των ακραίων νεοφιλελεύθερων και της κας Μπακογιάννη, τους θεωρούσε αντίπαλους». Ολα αυτά για να πλασάρει τον εαυτό του σαν τον ικανότερο διαχειριστή, λέγοντας ότι «η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση που να μπορεί να την εκπροσωπεί με αξιοπρέπεια και επάξια στην Ευρώπη, χρειάζεται ηγεσία που (...) να λέει αυτά που ο ελληνικός λαός θέλει να ειπωθούν, να βάζει κόκκινες γραμμές».

Κοροϊδεύοντας ωμά το λαό και καλλιεργώντας φρούδες προσδοκίες, έφτασε να ισχυρίζεται ότι «η ανατροπή της 6ης Μαΐου πάγωσε τα μνημονιακά μέτρα», θέλοντας να βάλει το κίνημα στον πάγο, για να μη στέκεται εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις που ετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ με τους εταίρους του στις Βρυξέλλες.