Τα όσα έγιναν το Σαββατοκύριακο σε ό,τι αποκάλεσαν «εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ»,

το θέαμα των παρευρισκομένων του κομματικού μηχανισμού της Ιπποκράτους να... χειροκροτούν (!) τον Γ. Παπανδρέου, όταν εκείνος μιλούσε για την ανεργία (την οποία με την πολιτική του εκτίναξε σε πάνω από 20%),

η εικόνα του ακροατηρίου να... επευφημεί (!) τον Παπανδρέου στο άκουσμα του λόγου του ότι τώρα (αυτός που λεηλάτησε μισθούς και συντάξεις) έχει γίνει... «περισσότερο σοσιαλιστής»,

*

αυτός ο σουρεαλισμός,

αυτή η αποθέωση του τίποτα,

αυτό το «μεγαλείο» του «άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω»,

αυτή η ασύλληπτη διαστροφή των εννοιών,

αυτή η ακατάβλητη πορεία βιασμού της κοινής λογικής,

αυτή η αγέρωχη διαστρέβλωση του οτιδήποτε,

αυτή η απαράμιλλη εμμονή στο ψεύδος, στη δημαγωγία και την παραποίηση,

αυτό το αναπάντεχο θράσος να αυτοανάγεται ο «πάτος» σε «αφρό»,

αυτό το άνευ προηγουμένου μοντέλο νομιμοποίησης και καθαγίασης της πολιτικής απάτης,

αυτό το παγκόσμιο υπόδειγμα εξαχρείωσης για το πώς χωρίς ίχνος ντροπής μπορεί κανείς να αυτοθαυμάζεται όταν βαφτίζει το «μαύρο - άσπρο»,

*

έχει ένα και μόνο όνομα, έχει έναν και μόνο τρόπο, έχει μία και μόνο λέξη για να περιγραφεί:

«ΠΑΣΟΚ»!

Ολο αυτό το πράγμα δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, από «ΠΑΣΟΚ».

Τίποτα άλλο δεν μπορεί να το αποδώσει...