«Οι κομμουνιστές, το ΚΚΕ, είχαν οδηγήσει τον εργαζόμενο λαό στην πολιτική συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων του. Τίποτε πλέον δεν ήταν αδύνατο, τίποτε δεν ήταν απρόσιτο. Οι εργάτες των πόλεων, οι αγρότες της υπαίθρου ήσαν κύριοι της τύχης τους και υπεύθυνοι για την ιστορία της γενιάς τους». Τα παραπάνω σημείωσε ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ, μιλώντας το πρωί της περασμένης Κυριακής στο πνευματικό κέντρο της Σιάτιστας, στην εκδήλωση για τα 69 χρόνια από τη μάχη του Φαρδύκαμπου, που διοργάνωσαν η ΝΕ Κοζάνης του ΚΚΕ και τα παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με πορεία προς το μνημείο του Φαρδύκαμπου και την κατάθεση στεφάνων. Με αφορμή την επέτειο της μάχης του Φαρδύκαμπου στις 6 Μάρτη του 1943, ο Γιώργος Μαργαρίτης αναφέρθηκε στα γεγονότα της εποχής και στο ρόλο του ΚΚΕ, που αποτέλεσε την ψυχή, τον αιμοδότη και καθοδηγητή της ΕΑΜικής Αντίστασης.

Οπως είπε, «καθώς τελείωνε ο Φεβρουάριος του 1943, στη δυτική Μακεδονία οι συνθήκες για τον κατακτητή γίνονταν ολοένα και πιο δύσκολες. Η γενική ανυπακοή και αντίσταση στα νέα μέτρα των αρχών για αρπαγή της αγροτικής παραγωγής, είχε εξελιχθεί, τους δύο πρώτους μήνες του χρόνου, σε ανοικτή ένοπλη εξέγερση. Οι μόνιμες ανταρτικές ομάδες του ΕΛΑΣ και οι "δεκαρχίες", οι εφεδρικές ένοπλες ομάδες των χωριών, αφού εξουδετέρωσαν σε πολύ λίγο χρόνο τους συνεργάτες του κατακτητή, τους παράγοντες της κυβέρνησης της Αθήνας και τη Χωροφυλακή, πίεζαν πλέον τις ίδιες τις ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις».

Σημείωσε πως απέναντι στο στρατό κατοχής βρισκόταν ο ΕΛΑΣ, ένας στρατός που μόλις είχε γεννηθεί, αλλά οδήγησε σε ήττα τους Ιταλούς, καθώς γύρω του, μαζί του, πλάι του βρισκόταν ο λαός, τα χωριά, οι κωμοπόλεις της Δυτικής Μακεδονίας, μια ολόκληρη κοινωνία που μόλις έπαιρνε το δρόμο της επανάστασης. «Ο ΕΛΑΣ μόνος του, χωρίς το λαό, δεν θα μπορούσε, η κοινωνία μόνη της, δεν θα μπορούσε, η συνάντηση των δύο αποδείχθηκε παντοδύναμη», είπε.

Μιλώντας για τη σημασία της μάχης, ανέφερε: «Επρόκειτο για την πλέον εντυπωσιακή ως τότε νίκη του αντάρτικου, για το σημείο καμπής που σηματοδοτούσε την έναρξη μιας νέας εποχής. Οι αντάρτες βρίσκονταν πλέον με όλμους και πυροβολικό. Το πιο σπουδαίο όμως ολόκληρες ζώνες της κατεχόμενης χώρας ήσαν πλέον ελεύθερες. Η λαϊκή εξουσία είχε πλέον τόπο να εγκατασταθεί και ν' ανθίσει.

Ιταλικό υπόμνημα, στις 5 Ιουλίου 1943, υπολόγιζε τον αριθμό των ανταρτών σε 30.000 περίπου συγκεντρωμένους κατά μήκος της οροσειράς της Πίνδου, στις ανατολικές και δυτικές της υπώρειες. Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία τους είχε ανατρέψει τα στρατηγικά δεδομένα στο χώρο της νότιας Βαλκανικής, καθώς είχαν πλέον κάτω από τον έλεγχό τους όλους σχεδόν τους χερσαίους διαδρόμους επικοινωνίας από τα δυτικά προς τα ανατολικά: το δρόμο Κορυτσά - Φλώρινα - Θεσσαλονίκη, το δρόμο Γιάννενα - Μέτσοβο - Θεσσαλονίκη και το δρόμο της Αμφισσας.

Η νέα αυτή κατάσταση όχι μόνο χώριζε τις δυνάμεις κατοχής της χώρας σε δύο τμήματα, που το ένα δύσκολα μπορούσε να υποστηρίξει το άλλο σε περίπτωση ανάγκης, αλλά και απειλούσε συνολικά την στρατιωτική παρουσία του Αξονα στην Ελλάδα, προκαλώντας δυσεπίλυτα ζητήματα εφοδιασμού».