Η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη σύσταση «Εθνικού Δικτύου Αμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης» για «αντιμετώπιση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού» μέσα από «ψυχοκοινωνική και υλική υποστήριξη» ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ, αφορά στη δημιουργία ή συνέχιση ήδη υπαρχόντων «Κοινωνικών Δομών» όπως τα λεγόμενα κοινωνικά φαρμακεία και παντοπωλεία, προγράμματα σίτισης και υπνωτήρια αστέγων, σε συνολικά 40 δήμους πανελλαδικά. Τέτοιες δράσεις μπορεί να αναλάβουν και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις με το αζημίωτο. Η διάρκεια του προγράμματος ορίστηκε σε 24 μήνες με τους όποιους εργαζομένους του να είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, μόνον όσο διαρκεί το πρόγραμμα και με μισθούς πείνας.

Σε συνεργασία με την Τοπική Διοίκηση και κάτω από την όξυνση των προβλημάτων που δημιουργεί η πολιτική τους σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, κάτω και από την πίεση και διεκδίκηση μέτρων άμεσης ανακούφισης για τα πληττόμενα πλατιά λαϊκά στρώματα (μέτρα προστασίας για τους άνεργους, τους άστεγους, τα παιδιά που υποσιτίζονται μαζικά) επιχειρεί να αντιμετωπίσει μέρος των εκρηκτικών προβλημάτων, χωρίς να αγγίζει την ουσία του ζητήματος. Οι δομές που σπεύδει να δημιουργήσει, και όσες άλλες ήδη λειτουργούν σε κάποιους δήμους (κοινωνικά παντοπωλεία και κοινωνικά φαρμακεία, διανομή κάποιων τροφίμων σε καλύτερες τιμές, σίτιση ορισμένων μόνο παιδιών στα δημοτικά, φιλοξενία άστεγων μόνο στην βαρυχειμωνιά) κάνουν μια προσπάθεια για επιδερμικές λύσεις στα εξαθλιωμένα από την πολιτική τους φτωχά λαϊκά στρώματα, ίσα να φυτοζωούν. «Να σε κάψω Γιάννη, να σ'αλείψω λάδι». Δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του. Θα πει κάποιος, από την πείνα ας είναι και ένα πιάτο φαΐ. Αλλά θα ανεχτεί ο λαός μιά τέτοια πραγματικότητα; Κυβέρνηση και δήμοι λένε ξεκάθαρα ότι με τέτοιες δράσεις έχουν σαν στόχο τη διατήρηση της «κοινωνικής συνοχής». Δηλαδή υποταγή του λαού.

Απευθύνονται σε ένα οπωσδήποτε σημαντικό (και διευρυνόμενο ελέω πολιτικής του ευρωμονόδρομου) εξαθλιωμένο κομμάτι του λαού, μα δεν προσφέρουν τίποτε παραπάνω από μια μερίδα φαγητό, μια διανυκτέρευση, μιαν ασπιρίνη, παλιά ρούχα συγκεντρωμένα στον έρανο «διά τους πτωχούς». Καλλωπίζουν δε το προφίλ των ίδιων των εκμεταλλευτών, εκείνων που δημιουργούν και συντηρούν την κατάσταση αυτή για τον λαό, προκειμένου να μην διακοπεί η κερδοφορία τους. Και αποπροσανατολίζουν τις στρατιές ημιπαπασχολήσιμων, ανέργων, γλίσχρα αμειβομένων, ανασφάλιστων, χαρατσωμένων άγρια ανθρώπων, από το κύριο: Οτι δεν είναι δυνατόν να αποδεχτούμε μια τέτοια ζωή, εξαθλιωμένη. Οτι δεν μπορεί η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, τα λαϊκά νοικοκυριά να συμβιβαστούν με κάποια ψίχουλα, με ένα ξεροκόμματο που θα τους πετάξει από το τρελό φαγοπότι της η άρχουσα τάξη, λέγοντάς της και «ευχαριστώ»...

Μέσα σε συνθήκες κατάπτωσης του επιπέδου διαβίωσης της λαϊκής οικογένειας, απέναντι σε ένα τέτοιο οργανωμένο σχέδιο αποπροσανατολισμού της, αναδεικνύεται αναγκαίο όσο ποτέ το πρόταγμα, η πάλη για ριζικές κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές, για διεκδίκηση μιας ζωής με αξιοπρέπεια και προοπτική, με ολόπλευρη ικανοποίηση των αναγκών όλων των ανθρώπων του μόχθου χωρίς καμία απολύτως έκπτωση. Είναι υπερώριμη η δυνατότητα ικανοποίησης των εργατικών και λαϊκών αναγκών με τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Αλλά αυτό μόνο σε ένα πλαίσιο λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό, μπορεί να επιτευχθεί.