Τι κι αν «χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει»; Ο πρόεδρος του Συνασπισμού - κατά το «καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα» - θεώρησε σκόπιμο να αιτιολογήσει το «αστείο» του πράγματος (της κατηγορίας δηλαδή που εκτόξευσε η Μ. Δαμανάκη), υπενθυμίζοντας τις θέσεις του ΣΥΝ για τα ευρωπαϊκά ζητήματα, την οικονομική πολιτική κ.ά. Και για όποιον διάβασε πίσω από τις κομψές διατυπώσεις του, το συμπέρασμα ήταν ηλίου φαεινότερο: Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα που στηρίζει ευλαβικά την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση να είναι «κομμουνιστικό»; Πώς μπορεί ένα κόμμα με «κυβερνητικές» φιλοδοξίες και βλέψεις στην «εξουσία», με θέσεις διαχείρισης του συστήματος να κατηγορείται για «κομμουνιστική μετάλλαξη»; Πώς γίνεται εμάς που στηρίξαμε από την ΟΝΕ έως τη Συμφωνία του Ελσίνκι, να μας στηλιτεύει κατ' αυτόν τον τρόπο η κ. Δαμανάκη;

Δε θα ασχοληθούμε με το αν υπάρχει ή όχι κενό στα αριστερά του συστήματος, στο βαθμό που ο Ν. Κωνσταντόπουλος καταφέρει να βγάλει το κόμμα του από το «κενό αέρος» που το έχει οδηγήσει η εσωκομματική κρίση. Στο βαθμό που καταφέρει και γεμίσει το κενό από τις απώλειες που είχε κατά την τελευταία εκλογική μάχη, απόρροια της ταύτισής του με τη σοσιαλδημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ας επιχειρήσει να καλύψει και το κενό στα αριστερά του συστήματος...

Ας μας πει, ωστόσο, ο Ν. Κωνσταντόπουλος πώς αντιλαμβάνεται το κόμμα του την «ενότητα στο πρόβλημα» και γιατί αρνήθηκε να συμμετάσχει π.χ. στην πρωτοβουλία και τη συσπείρωση για τις δημοκρατικές ελευθερίες και την αλληλεγγύη; Ας μας πει ακόμα ποιο είναι εκείνο το κόμμα που ένιωσε την ανάγκη να αποφασίσει το Συνέδριό του (όχι κάποιο άλλο όργανο, μα το ίδιο το Συνέδριο) ότι δε θα συνεργαστεί με το ΚΚΕ; Και τέλος πάντων για να αποδείξει ένα κόμμα ότι δεν απομονώνεται, πρέπει να υιοθετήσει την αθροιστική αντίληψη για την ενότητα; Την ενότητα ως αυτοσκοπό, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς καν μια μίνιμουμ συμφωνία; `Η μήπως ο πρόεδρος του ΣΥΝ εκτιμά ότι η απομόνωση ή μη ενός κόμματος κρίνεται από το πόσο καλά επιδίδεται στις «δημόσιες σχέσεις»; Και τι γίνεται με τη δυναμική του, τους δεσμούς του με τα λαϊκά στρώματα, την ικανότητά του να επικοινωνεί μαζί τους, να τα κινητοποιεί, να συμπορεύεται με απλούς αγωνιστές, να επιδιώκει την ενότητα στη βάση και στον αγώνα με συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους;