Πληθαίνουν οι εκκλήσεις των αστικών επιτελείων για «ενότητα» των πολιτικών δυνάμεων στη στήριξη των αντιδραστικών ανατροπών και μέτρων που φέρνει μαζί της η συμφωνία για το «κούρεμα» του χρέους και η νέα δανειακή συνθήκη με την τρόικα. Οι παραινέσεις απευθύνονται στα κόμματα και τις δυνάμεις που συμμετέχουν στη διαχείριση της κρίσης υπέρ των γενικών συμφερόντων της αστικής τάξης και του πολιτικού της συστήματος, είτε σαν συνέταιροι στη συγκυβέρνηση, είτε σαν εκφραστές θέσεων και προτάσεων που διαφοροποιούνται στα επιμέρους μόνο από την κυρίαρχη πολιτική γραμμή. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που επιδιώκουν είναι να εμπεδωθεί η αντιδραστική συναίνεση στο λαό, που βράζει σαν καζάνι, μπροστά και στη νέα κλιμάκωση της επίθεσης που εξελίσσεται σε βάρος του.

Η πίεση που ασκεί ο λαϊκός παράγοντας δημιουργεί ολοένα και μεγαλύτερα ζόρια στη διαχείριση της κρίσης από τους αστούς και τα κόμματά τους. Είναι χαρακτηριστική η ανακούφιση με την οποία τα αστικά επιτελεία αντιμετώπισαν τη συγκρότηση της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, φιλοδοξώντας ότι η κυβερνητική συμμαχία του σκληρού πυρήνα των κομμάτων του κεφαλαίου, θα μπορούσε να δώσει μακρόπνοη «ανάσα» στο σύστημα, με ένταση της τρομοκρατίας στο λαό και θωράκιση της προπαγάνδας υπέρ του μέτρων που υπηρετούν την πλουτοκρατία. Δυόμισι μήνες μετά, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως ήθελαν και τα σχεδίαζαν. Η βαθιά καπιταλιστική κρίση γεννά ολοένα και περισσότερα αδιέξοδα στην προσπάθεια των αστών να τη διαχειριστούν υπέρ τους. Οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της ΕΕ αυξάνονται, όπως και ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της πλουτοκρατίας, εντός και εκτός Ελλάδας.

Ακόμα και οι προσδοκίες τους για θεαματική μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους, πάνω στα οποία στήριξαν την προπαγάνδα για τη λήψη βάρβαρων μέτρων, εξανεμίζονται, αποκαλύπτοντας ότι άλλος ήταν εξ αρχής ο στόχος τους: Στο όνομα της κρίσης, την οποία σκόπιμα και αποπροσανατολιστικά, μαζί με τους οπορτουνιστές, την παρουσίαζαν και συνεχίζουν να την παρουσιάζουν σαν «κρίση χρέους», να προωθήσουν προαποφασισμένα μέτρα, που ρίχνουν ακόμα πιο κάτω για τα μονοπώλια την τιμή της εργατικής δύναμης. Απ' αυτή την άποψη, στις εκκλήσεις για αρραγές μέτωπο προκειμένου να περάσουν τα νέα μέτρα, ο λαός δικαιούται να βλέπει τη δύναμη που έχει να δυσκολεύει τη βάρβαρη πολιτική, ακόμα κι αν σήμερα η πάλη του δεν είναι αναντίστοιχη με τις πραγματικές ανάγκες. Μπορεί όμως ο ίδιος να την κάνει αντίστοιχη, ακατανίκητη και να τους σαρώσει.

Το γεγονός ότι το αστικό σύστημα δεν έχει καταφέρει να ενσωματώσει την αγανάκτησή του, ανησυχώντας για τη ριζοσπαστικοποίησή της, δείχνει ότι για το κεφάλαιο και τα κόμματά του, ο «νούμερο ένα» κίνδυνος είναι να έρθουν οι εργαζόμενοι και ο λαός στο προσκήνιο, η συμμαχία τους να καθορίσει τις εξελίξεις. Πυξίδα γι' αυτό, αποτελεί η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, οι μάχες που δίνουν καθημερινά οι ταξικές δυνάμεις στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές, για να εμποδίσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, συγκεντρώνοντας δυνάμεις για την ανατροπή της πολιτικής που τα επιβάλλει. Οι αγώνες και η συσπείρωση μ' αυτό το περιεχόμενο πρέπει να ενταθούν το επόμενο διάστημα. Να μεγαλώσουν τα ρήγματα που ήδη υπάρχουν στο αστικό σύστημα, μέχρι να το καταστήσουν ανήμπορο να σταθεί στα πόδια του.