α. Της θαλάσσης καλήτερα

φουσκωμένα τα κύματα

να πνίξουν την πατρίδα μου

ωσάν απελπισμένην,

έρημον βάρκαν.

*

β. Στην στεριάν, στα νησία

καλήτερα μίαν φλόγα

να ιδώ παντού χυμένην,

τρώγουσαν πόλεις, δάση,

λαούς και ελπίδας.

*

γ. Καλήτερα, καλήτερα

διασκορπισμένοι οι Ελληνες

να τρέχωσι τον κόσμον,

με εξαπλωμένην χείρα

ψωμοζητούντες

*

δ. Παρά προστάτας να 'χωμεν.

Με ποτέ δεν εθάμβωσαν

πλούτη ή μεγάλα ονόματα,

με ποτέ δεν εθάμβωσαν

σκήπτρων ακτίνες.

*

ε. Αν οπόταν πεθαίνη

πονηρός βασιλεύς

έσβυν' η νύκτα εν' άστρον,

ήθελον μείνει ολίγα

ουράνια φώτα.

*

στ. Το χέρι οπού προσφέρετε

ως προστασίας σημείον

εις ξένον έθνος,

έπνιξε και πνίγει τους λαούς σας,

πάλαι, και ακόμα.

*

ζ. Πόσοι πατέρες δίδουσιν,

όχι ψωμί, φιλήματα

στα πεινασμένα τέκνα τους,

ενώ λάμπουν στα χείλη σας

χρυσά ποτήρια!

*

η. Οταν υπό τα σκήπτρα σας

νέους λαούς καλείτε,

νέους ιδρώτας θέλετε

εσείς δια να πληρώσητε

πλουσιοπαρόχως,

*

θ. Τα ξίφη οπού φυλάγουσι

τα τρέμοντα βασίλεια σας

τα ξίφη οπού τρομάζουσι

την αρετήν, και σφάζουσι

τους λειτουργούς της.

*

ι. Θέλετε θησαυρούς

πολλούς δια ν' αγοράσητε

κρότους χειρών και επαίνους,

και τ' άπιστον θυμίαμα

της κολακείας.

*

ια. Ημείς δια τον σταυρόν

ανδρείως υπερμαχόμεθα

και σεις εβοηθήσατε

κρυφά τους πολεμούντας

σταυρόν και αλήθειαν.

*

ιβ. Δια να θεμελιώσητε

την τυραννίαν τιμάτε

τον σταυρόν εις τας πόλεις σας,

και αυτόν επολεμήσατε

εις την Ελλάδα.

*

ιγ. Και τώρα εις προστασίαν μας

τα χέρια σας απλόνετε!

τραβήξετέ τα οπίσω.

βλέπει ο Θεός και αστράπτει

δια τους πανούργους.

*

ιδ. Οταν το δένδρον νέον

εβασάνιζον οι άνεμοι,

τότε βοήθειαν ήθελεν,

ενδυναμώθη τώρα

φθάνει η ισχύς του.

*

ιε. Το ξίφος σφίγξατ' Ελληνες-

-τα ομμάτια σας σηκώσατε-

-ιδού - εις τους ουρανούς

προστάτης ο Θεός

μόνος σάς είναι. (...)

*

ιζ. Παρά... Αι, όσον είναι

τυφλή και σκληροτέρα

η τυραννίς, τοσούτον

ταχυτέρως ανοίγονται

σωτήριοι θύραι (...).

*

(Ανδρέας Κάλβος - Αι Ευχαί)