Δύο μέτρα επί τρία. Σύνολο έξι τετραγωνικά. Ο κόσμος όλος τελειώνει σε τρεις δρασκελιές. Κανένας ήχος από πουθενά, καμία εικόνα. Μία αποπνικτική απομόνωση. Μία «καταστροφή» που συντελείται σταδιακά μέσα στο εκκωφαντικό ήχο της απόλυτης σιωπής. Ο χρόνος χάνει τη σημασία του, δεν ξέρεις αν είναι μέρα η νύχτα. Μοναδικός σύντροφος η μνήμη και η ελπίδα, που και αυτές αποκτούν τρομακτικές διαστάσεις και γίνονται όρνια έτοιμα ανά πάσα στιγμή να σε καταπιούν, να σε κατασπαράξουν. Ετσι ζωντανό, γιατί δεν έχουν χρόνο να περιμένουν.

Για να διαβείς το κατώφλι των κελιών πρέπει να σκύψεις καθώς οι είσοδοι των κελιών τύπου F, είναι σχεδιασμένοι κατά τα πρότυπα διαμόρφωσης συνείδησης επί οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πρέπει να νιώθεις και να λειτουργείς ως ένας υπόδουλος, οσφυοκάμπτης. Η προσωπικότητά σου πρέπει και αυτή να διαβρωθεί, να αλλοιωθεί να καταστραφεί.

Ο,τι σου έχει απομείνει από τους κατατρεγμούς, τον τρόμο και την ανέχεια, είναι σίγουρο πως θα μπει στη μέγκενη των λευκών κελιών που μοναδική αποστολή τους είναι να συμπληρώσουν με το πιο επονείδιστο τρόπο το έργο των τουρκικών διωκτικών αρχών, που έχουν επιδοθεί σε ένα φρενήρη και μανιασμένο αγώνα κατά των ονείρων για έναν καλύτερο κόσμο, κατά της ελπίδας για μία ελεύθερη και ισότιμη κοινωνία. Οσοι ονειρεύονται και παλεύουν πρέπει να τιμωρηθούν, και όταν η βία, οι δολοφονίες, οι διώξεις, οι φυλακίσεις δε φέρνουν αποτέλεσμα, τότε υπάρχουν και τα λευκά κελιά. Ο αργός και επώδυνος θάνατος, που επιφυλάσσει στους «ονειροπόλους» της η ηγεσία της ευρωπαϊκής Τουρκίας!