«Για μας το ζητούμενο είναι ο άνθρωπος να ανακαλύψει τις δυνάμεις του. Δε δίνουμε καμιά ουσία, δε δίνουμε το χαπάκι της συνειδητοποίησης, της ωριμότητας, της ευθύνης»...

Οι περισσότεροι χρήστες έχουν εμφανή τα σημάδια της χρήσης και της εξαθλίωσης στο σώμα τους, ενώ υπάρχουν και νέα παιδιά που διανύουν τα πρώτα χρόνια στο «λούκι» της εξάρτησης. Ενα μεγάλο ποσοστό τους αποτελείται από άτομα που βρίσκονται στα προγράμματα χορήγησης του ΟΚΑΝΑ, έχουν δηλαδή μια δωρεάν και νόμιμη ναρκωτική ουσία από το κράτος και ψάχνουν και άλλες συμπληρωματικές. «Αν πάρεις βουπρενορφίνη μαζί με ηρωίνη παθαίνεις ανακοπή». «Αν πιεις και αλκοόλ πεθαίνεις». «Εκανα 13 υποτροπές (δηλαδή παράλληλη χρήση κι άλλων ουσιών) σ' ένα χρόνο στον ΟΚΑΝΑ και τελικά με έδιωξαν. Τώρα μπήκα στη βουπρενορφίνη. Πάω στο νοσοκομείο, παίρνω το χάπι και φεύγω». «Παίρνω μεθαδόνη από το 2002». «Περιμένω να με καλέσουν στο νοσοκομείο "Αγ. Ολγα" για να θεραπευτώ».

Είναι μόνο μερικά απ' όσα ειπώθηκαν εκείνο το μεσημέρι, με οποιαδήποτε αφορμή, «ένα τσιγάρο» ή της σχέσης που ήδη έχει δημιουργηθεί, καθώς οι περισσότεροι χρήστες γνωρίζουν την ομάδα. Εικόνες και ιστορίες που αποκαλύπτουν την «πετυχημένη» εγκληματική προπαγάνδα των τελευταίων δεκαετιών, που βάζει στο στόχαστρο την ανθρώπινη ζωή.

«Ο κόσμος ακούει για τις λίστες του ΟΚΑΝΑ και πιστεύει ότι θα γίνει καλά αν μπει. Δεν είναι αλήθεια. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι 15 χρόνια στον ΟΚΑΝΑ και είναι κάθε μέρα στην πιάτσα και παίρνουν διάφορα. Στο ΚΕΘΕΑ όταν τελειώνει κάποιος το πρόγραμμα απεξάρτησης, αποτελεί λειτουργικό κομμάτι της κοινωνίας και κάθε χρόνο εκατοντάδες άνθρωποι βγαίνουν καθαροί στην κοινωνία. Δεν έχω υπόψη μου ανθρώπους που έχουν καθαρίσει στα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ», λέει ο Δημήτρης.

«Προκαλεί ερωτηματικά γιατί η πιάτσα σπρώχτηκε στο συγκεκριμένο χώρο, δίπλα στο Πολυτεχνείο. Είναι φανερό ότι εξυπηρετεί σκοπιμότητες και συγκεκριμένα συμφέροντα», επισημαίνει ο Ιορδάνης, ενώ η Μυρτώ αναδεικνύει άλλη μια συνέπεια της συνολικής αντιλαϊκής πολιτικής. «Είναι ένας πληθυσμός με υψηλή θνησιμότητα και πολλά ιατρικά προβλήματα. Οι περισσότεροι δεν έχουν ούτε βιβλιάριο απορίας. Δεκάδες απ' αυτούς τους παίρνουν καθημερινά ασθενοφόρα. Χρειάζεται να κάνουν εξετάσεις, δωρεάν. Πλέον οι ιατρικές παραπομπές στα νοσοκομεία είναι πολύ δύσκολες. Κλείνουν μονάδες, δεν ξέρουν πού να κάνουν εξετάσεις. Πώς θα κάνουμε μείωση της βλάβης; Πώς θα ξέρουμε αν κάποιος έχει ηπατίτιδα; Θα ρίχνουμε τα χαρτιά;».

Την Ομάδα Street Work αποτελούν 8 άτομα που βλέπουν χιλιάδες χρήστες το χρόνο! Οι προσλήψεις στο ΚΕΘΕΑ έχουν παγώσει εδώ και 6 χρόνια. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για εξειδικευμένη δουλειά, που δεν μπορεί να την κάνει οποιοσδήποτε. «Αν με την εφεδρεία φύγουν 3 άτομα μειώνεται στο 50% η δουλειά που κάνουμε έξω, η οποία ήδη είναι πολύ περιορισμένη σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες που υπάρχουν», λένε και συνεχίζουν να μοιράζουν προφυλακτικά, να συζητούν με τους χρήστες, να τους παραπέμπουν στο «OFF CLUB».

Λειτουργεί καθημερινά εκτός Σαββατοκύριακου, παρέχοντας στους εξαρτημένους έναν ασφαλή και ελεύθερο από ουσίες χώρο. Το στέκι μετράει 16 χρόνια ζωής, οι ενεργοί χρήστες (δηλαδή εκείνοι που κάνουν χρήση, δεν έχουν αίτημα θεραπείας ή είναι μέλη των προγραμμάτων χορήγησης υποκαταστάτων του ΟΚΑΝΑ) - άστεγοι και μη - δέχονται ψυχοκοινωνική υποστήριξη από το προσωπικό, μπορούν να τρώνε, να πλύνουν τα ρούχα τους, να κάνουν μπάνιο, να συμμετέχουν σε διάφορες δραστηριότητες, όπως ομαδικά παιχνίδια, να φτιάξουν τα δόντια τους. Ολα εντελώς δωρεάν. Στο χώρο απαγορεύεται η βία, η χρήση και κατοχή ουσιών.

Μέσα από τη συμμετοχή στις παραπάνω δραστηριότητες και από τις συζητήσεις με το εξειδικευμένο προσωπικό, στόχος είναι ο χρήστης να κινητοποιηθεί μελλοντικά και να ζητήσει θεραπεία. Το σημαντικότερο στοιχείο της Μονάδας είναι η φροντίδα να βρεθούν κάποιες ώρες μακριά από την πιάτσα, να νιώσουν πιο ανθρώπινα. Να κάνουν ένα πρώτο «κλικ», μια μικρή αλλαγή στη ζωή τους κόντρα στην παραίτηση, για να ενεργοποιηθούν και σ' ένα βάθος χρόνου - διαφορετικό για τον καθένα - να ζητήσουν πιο ανθρώπινη ζωή και να μπουν σε κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης.

Ο προϋπολογισμός του ΚΕΘΕΑ των προηγούμενων ετών ίσα που έφτανε για να λειτουργεί ο χώρος στο όριο. Τώρα οι εργαζόμενοι αγωνιούν «πώς θα εξασφαλίσουμε να τρώνε οι άνθρωποι που έρχονται εδώ; Πώς θα πληρώσουμε το ρεύμα; Το προσωπικό πόσο θα αντέξει να δουλεύει απλήρωτο;».