Καλά, να κάνει πλάκα στην κυβέρνηση η «Καθημερινή», αλλά και το «Βήμα»;

Είναι να τη λυπάσαι την κυβέρνηση. Η κριτική που δέχεται από το «δικό» της Τύπο είναι ανελέητη.

Αλλά πάνω που λες είδανε φως και μπήκανε, διαβάζεις παρακάτω και καταλαβαίνεις ότι η κριτική στην κυβέρνηση αφορά στο γεγονός ότι δεν εφαρμόζει όσο γρήγορα θέλει η αστική τάξη την πολιτική της, κι αφήνει να πυροδοτούνται κοινωνικές αντιδράσεις που βάζουν σε κίνδυνο το ίδιο το σύστημα.

Κι έτσι αρχίζουν διάφορες πλευροκοπήσεις. Κριτική, δήθεν, στην κυβέρνηση, παράλληλη επίθεση στο ΚΚΕ που δεν έχει πρόταση που να χωρά στα όρια αυτού του συστήματος. Ψάχνουν για συνενόχους καθώς το καράβι μπάζει νερά και τα ποντίκια ήδη πηδάνε έξω.

Τι είναι αυτό που τους τρομοκρατεί;

Η βουή του κόσμου. Ο οργανωμένος λαός που ήδη δείχνει στο δρόμο πως έχει τη δύναμη να τους μπλοκάρει. Κι αυτό δεν γίνεται μόνο του. Υπάρχει αγωνιστική πρωτοπορία που μπαίνει μπροστά, δίνει το παράδειγμα. Κι αυτό ενοχλεί όσους ήλπιζαν πως η λαϊκή οργή θα εκτονώνεται πάντα χωρίς κόστος για το σύστημα.

Η χειρότερη μορφή συναίνεσης στην κυβερνητική πολιτική, είναι αυτή που δήθεν την αντιπολιτεύεται. Αυτή που χαϊδεύει τη δυσαρέσκεια για να την ξαναστείλει στο μαντρί. Επαγγελματίες σ' αυτήν την τακτική κάτι αρθρογράφοι στην «Ελευθεροτυπία». Στο ένα μετά το άλλο τα άρθρα τους καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι παίρνει άδικα μέτρα σήμερα, γιατί δεν εφάρμοσε τα προηγούμενα άδικα μέτρα. Ποντάρουν ότι είναι τόσο κοντή η μνήμη του αναγνώστη, ώστε να μη θυμάται μερικά δευτερόλεπτα μετά, τι διάβασε λίγο πριν; Ισως να 'χουν δίκιο. Τριάντα χρόνια ΠΑΣΟΚ έχουν προκαλέσει βαριά βλάβη στις συνειδήσεις. Ολα τα αστικά ΜΜΕ, στην ίδια ρότα.

Αυτές τις συνειδήσεις θέλει να κρατήσει στο μαντρί της σοσιαλδημοκρατίας η «Ελευθεροτυπία». Διαβάζει κι αυτή τα σημεία των καιρών. Γνωρίζουν οι αναλυτές της κι ας μην το γράφουν ότι στους δρόμους συναντιώνται πια πολλοί απ' αυτούς που δεν θεωρούν «κραυγή» τις θέσεις του ΚΚΕ, αλλά μια δικαιωμένη από τη ζωή πολιτική ανάλυση και πρόταση. Το ριζοσπαστισμό των συνειδήσεων που γεννιέται στο καμίνι του αγώνα φοβάται η «Ελευθεροτυπία», όντας η ίδια στην πρώτη γραμμή θαψίματος του ταξικού κινήματος και προβολής κάθε φορά όποιου γκρουπούσκουλου υπόσχεται εκτόνωση της έντασης.

Κάτι μας λέει ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρουν τόσο εύκολα, παρότι και πάλι το προσπαθούν.

Το ταξικό κίνημα με μελετημένα τα βήματά του, στηρίζει και στηρίζεται σε κάθε εργαζόμενο που έχει κάνει το βήμα και δεν θέλει πια να αλλάξει Μανωλιό στο γκουβέρνο.

Οσο για την απορία του συγκεκριμένου αρθρογράφου που ρωτάει «πότε ανταποκρίθηκε η αριστερά στις περιστάσεις», δεν έχει νόημα να του θυμίσει κανείς κοντά έναν αιώνα καθημερινής πάλης, ούτε κορυφαίες στιγμές (1940, 1944, 1946, δικτατορία). Οχι βεβαίως η «αριστερά», έτσι το βάζει για να θολώσει τα νερά. Το ΚΚΕ. Ξέρει. Αυτός καίγεται γιατί το εργατικό κίνημα δεν βάζει πλάτη για να σωθεί το σύστημα, όπως η «αριστερά» που την έχει υπό την σκέπη της. Ας παραμείνει με την κάψα του.

Αγωνία στο δελτίο του «Mega»: «Αποφάσεις παίρνονται, αλλά δεν υλοποιούνται!» εκτιμούσαν, με αποτέλεσμα - συνέχιζαν - να βουλιάζουν τα χρηματιστήρια. Ποιος κάνει την εκτίμηση; Η κυρία Λαγκάρντ σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Ιγνατίου. Εψαχναν να βρουν ποιο μυστικό σχέδιο υπάρχει και αντί να σώζεται η χώρα, πάει ντουγρού στη χρεοκοπία! Τελικά βρήκαν τον φταίχτη: Η διγλωσσία, είπαν ότι φταίει. Πράγματι: Ο ένας υπουργός δηλώνει «κοπρίτες οι δημόσιοι υπάλληλοι» κι ο άλλος «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες»...

Αυτό που δεν θέλουν να πουν είναι πως η χρεοκοπία είναι εδώ και τη βιώνει καθημερινά η λαϊκή οικογένεια. Αυτό που δεν θέλουν να πουν είναι πως το σύστημα παραδέρνει ανάμεσα στις κρίσεις του. Αυτό που δεν θέλουν να πουν είναι ότι θέλουν συνένοχο το λαό στη σφαγή του, να κλαίει μαζί τους για τα κέρδη των καπιταλιστών.

Εξω στο δρόμο ο κόσμος έχει άλλες αγωνίες. Κι οργανώνει τον αγώνα του. Ευτυχώς!