«Πρότυπο ανταγωνιστικής γεωργίας» είναι η καλλιέργεια της φράουλας στη Μανωλάδα, αποφάνθηκε χτες ο Παπανδρέου. Τι γνώμη να 'χουν άραγε οι χιλιάδες αλλοδαποί εργάτες που ματώνουν για τους καπιταλιστές που εμπορεύονται το «κόκκινο διαμάντι»;

Λένε πως άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς μην περιμένεις να το κάνουν άλλοι. Στην περίπτωση της Λιβύης δεν ισχύει. Οι τύποι με τα «Ντάτσουν», που παρουσιάζονται ως «εξεγερμένοι», έχει αποδειχτεί πια καθαρά πως άλλο ρόλο παίζουν. Γι' αυτό και οι συνεχείς εκκλήσεις τους «ρίξτε βόμβες να φύγει ο Καντάφι», που έχουν πια αλλάξει σε «μπείτε μέσα, δεν μπορούμε μόνοι μας». Με απόλυτο τρόπο αποκαλύφθηκε χτες πως παίζουν το ρόλο του λαγού γι' αυτό που μένει να γίνει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων χρησιμοποιούνται ως προκάλυψη για τους πράκτορες που αλωνίζουν, όπως βεβαιώνει ο αμερικανικός Τύπος.

Η είδηση για τις συντεταγμένες της ελληνικής πρεσβείας στην Τρίπολη έχει μια ειδική σημασία: Προαναγγέλλει ισοπέδωση των πάντων αν δε φύγει μόνος του ο Καντάφι. Ενδιαφέρουσα η θέση της ελληνικής κυβέρνησης που απ' τη μια μετέχει ενεργά στην ιμπεριαλιστική επέμβαση κι απ' την άλλη λέει ότι κρατά την ουρά της απέξω.

Κατά τ' άλλα η μάχη για τη δημοκρατία καλά κρατεί. Οπως μας βεβαιώνουν, αυτή δίνεται με sms, αρκεί να μην είναι Παλαιστίνιοι αυτοί που θέλουν να παλέψουν. Τότε η εταιρεία που ελέγχει τα sms κόβει τις συνδέσεις και πάπαλα η μάχη για τη δημοκρατία.

«Σίγουρα στην πυρηνική αυτή κρίση οι Ιάπωνες έδειξαν ένα πρόσωπο αξιολύπητο (...) Η αντιμετώπιση της κρίσης μοιάζει ερασιτεχνική», έγραψε η «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ». Πού πήγαν, αλήθεια, οι διθύραμβοι των πρώτων ημερών για την ιαπωνική ψυχραιμία και το παράδειγμα οργανωτικότητας; Στην πλάτη του λαού της Ιαπωνίας παίζουν ταμπούρλο το ένα μετά το άλλο τα εμπλεκόμενα μονοπώλια κι αυτά που στη συγκεκριμένη κρίση βλέπουν μια ευκαιρία για να μπουν στο παιχνίδι.

Ενα απ' τα κομμάτια της αγοράς που ανοίγει είναι κι αυτό της ανοικοδόμησης. Ειδικά στο θέμα των πυρηνικών. Γι' αυτό και κάθε εκτίμηση ειδικών πρέπει να αντιμετωπίζεται και ως προς το ποια συμφέροντα εκπροσωπεί. Παρ' όλα αυτά, τα στοιχεία που βγαίνουν από τον ανταγωνισμό μεταξύ των μονοπωλίων, κομμάτι κομμάτι δείχνουν τον εφιάλτη. Τώρα πια μιλάνε ανοιχτά για τήξη του πυρήνα. Και για τρομακτικούς αριθμούς συγκέντρωσης ραδιενεργών υλικών στο νερό, στη γη, στον αέρα. Εντυπωσιακή, στον αντίποδα, η συνέπεια με την οποία οι υπεύθυνοι επιμένουν να λένε πως δε συντρέχει κίνδυνος. Ετσι κι αλλιώς οι μεταλλάξεις θα αργήσουν να φανούν.

Την αισιοδοξία, πάντως, δε συμμερίζονται οι ντόπιοι, που δεν κλαίνε μόνο για τους κοντά 30.000 χαμένους αλλά και για άλλο μισό εκατομμύριο που προσπαθεί να βρει τρόπο επιβίωσης ανάμεσα στα ερείπια. Το λιγότερο που έπαθαν είναι η διαπιστωμένη κατάθλιψη.

Διά ταύτα: Απ' όπου κι αν το πιάσεις, σ' όποιο κομμάτι της υδρογείου κι αν αναφερθείς, αυτό το σύστημα ζητάει την ανατροπή του. Οχι ν' αλλάξουν οι κυβερνήσεις του, αλλά να πέσει αυτό καθαυτό. Και τούτο είναι πλέον ζήτημα ζωής για τους ανθρώπους που παράγουν τα πάντα και τα χάνουν όλα στη μάχη που δίνουν τα μονοπώλια μεταξύ τους με αναλώσιμους τους παραγωγούς του πλούτου.

Οπως εξελίσσονται τα πράγματα πλέον κάθε «επιμέρους» πρόβλημα - καθόλου επιμέρους για την πραγματική ζωή των ανθρώπων - ανάγεται στο κεντρικό πρόβλημα: Πώς θα φύγουν απ τη' μέση οι δυνάστες, πώς θα γίνει ο λαός αφέντης του κόπου του. Κι εδώ οι απαντήσεις δεν υπακούουν στους κανόνες του «πλουραλισμού». Εδώ ισχύει πια μόνο το «ή εμείς ή αυτοί».

Ασχετο: Στο εσωτερικό μέτωπο ένα από τα νέα στοιχεία της επικαιρότητας που περνά ασχολίαστο είναι η απόφαση της κυβέρνησης να φορολογήσει πια και τους τόκους των παλαιών δανείων για την πρώτη κατοικία. Με δεδομένο ότι πολλοί οριακά πλέον εξοφλούν τις δόσεις τους, κάθε πρόσθετη επιβάρυνση τους χώνει πιο βαθιά στην αγκαλιά των τραπεζών που έχουν ήδη πάρει τα κεφάλαιά τους, έχουν πάρει και ένα μέρος των τόκων, κι εμφανίζονται γαλαντόμες προσφέροντας στους δανεισμένους αναχρηματοδότηση των δανείων με δέλεαρ τη μικρότερη δόση. Στην πράξη ανοίγει κύκλος για νέα χρέη.