Το ΚΚΕ έγκαιρα ανέδειξε την ανάγκη της ανυπακοής στην κυρίαρχη πολιτική (σποτ του Κόμματος για τις βουλευτικές εκλογές του 2007)

Με μόνιμη επωδό ότι η γενικευμένη λαϊκή ανυπακοή καλλιεργεί τη «ανομία» και βάζει σε κίνδυνο τη «δημοκρατία», στελέχη της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, μαζί με τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, απαιτούν να επιβληθεί το «νόμος και τάξη». Από τα τηλεπαράθυρα και με τις επίσημες δηλώσεις τους, χαρακτηρίζουν «ανομία» τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια σε νόμους και ρυθμίσεις που τσεκουρώνουν τα δικαιώματά τους, με σκοπό να μην ψηφιστούν, να αποσυρθούν, να μην εφαρμοστούν ή να ανατραπούν.

Στον αντίποδα, θεωρούν απόλυτα «νόμιμο» εννιά στις δέκα απεργίες να κρίνονται από την ταξική Δικαιοσύνη παράνομες και καταχρηστικές, εργοδότες που βαρύνονται με θανατηφόρα εγκλήματα στους τόπους δουλειάς να παραμένουν ατιμώρητοι, μεγαλοεπιχειρήσεις να απασχολούν συλλήβδην ανασφάλιστους εργαζόμενους και να ασκούν πραγματική βία πίσω από τις κλειστές πόρτες των εργοστασίων.

Για το αστικό πολιτικό σύστημα «νόμιμο» είναι οι εφοπλιστές και τα άλλα παράσιτα να χρωστούν δισ. ευρώ στο κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία και την ίδια ώρα η κυβέρνηση να φέρνει νόμους που χαρίζουν 24 δισ. από οφειλές επιχειρήσεων, ή να νομοθετεί τη γενικευμένη απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές. Θεωρούν, όμως, «ανομία» τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια σε νόμους που αυξάνουν τις ώρες εργασίας, μειώνουν τους μισθούς, βαθαίνουν την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας, μετατρέπουν τις θάλασσες σε τσιφλίκι των εφοπλιστών και βυθίζουν την εργατική λαϊκή οικογένεια πιο βαθιά στη φτώχεια.

Στην κορύφωση της υποκρισίας, καλούν όποιον αισθάνεται ότι θίγεται από τα αντιλαϊκά μέτρα, είτε να κάτσει στα αυγά του, αφού «ο νόμος είναι νόμος», είτε να εκφράσει την αντίρρησή του μέσα στα όρια που προβλέπει το θεσμικό πλαίσιο που έφτιαξε το αστικό πολιτικό σύστημα, για να θωρακίσει τα συμφέροντά του. Για να θωρακίσει, δηλαδή, τους αντιλαϊκούς του νόμους!

Κρύβουν από το λαό ότι το δίκιο σε κανένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα δεν είναι αταξικό και πως η διαμόρφωσή του είναι κάθε φορά ζήτημα συσχετισμών. Σε τελική ανάλυση, αυτό που προσπαθούν να αποτρέψουν είναι η πάλη του λαού, δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας, να αλλάξει τους συσχετισμούς προς όφελός του και να διαμορφώσει το δίκιο με βάση τα δικά τους συμφέροντα.

Τι είναι όμως αυτό που πυροδοτεί σήμερα τη λυσσαλέα επίθεση των αστών στο εργατικό και λαϊκό κίνημα; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο φόβος τους μεγαλώνει από το γεγονός ότι κερδίζει διαρκώς έδαφος το κάλεσμα που έγκαιρα απηύθυνε το ΚΚΕ στα λαϊκά στρώματα για ανυπακοή και απειθαρχία στους άδικους αντιλαϊκούς νόμους και στην πολιτική που τους επιβάλλει.

Το ΚΚΕ μίλησε, από την πρώτη ώρα, για πόλεμο της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, καλώντας σε γενικευμένη αντεπίθεση με ανυπακοή και απειθαρχία στην αντιλαϊκή πολιτική και την τρομοκρατική προπαγάνδα που τη συνοδεύει. Το γεγονός ότι οι εργατικές κινητοποιήσεις και οι άλλες λαϊκές πρωτοβουλίες πυκνώνουν, αψηφώντας τα κελεύσματα της υποταγής που θέλουν να περάσουν ανεμπόδιστα τα σκληρά μέτρα, έχει χτυπήσει καμπανάκι στα επιτελεία της πλουτοκρατίας.

Γι' αυτό το αστικό σύστημα επιτίθεται σε κάθε κινητοποίηση, λαϊκή πρωτοβουλία, σύνθημα, δράση που απειλεί τα συμφέροντά του, ιδιαίτερα μάλιστα όταν διαπιστώνει ότι η λαϊκή οργή βρίσκει όλο και πιο ξεκάθαρα το δρόμο της στο ρυάκι τής μαζικά και συλλογικά οργανωμένης απειθαρχίας και ανυπακοής. Με την προπαγάνδα περί «ανομίας», η αστική τάξη θέλει να αφυπνίσει τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά, για να νομιμοποιήσει την καταστολή ενάντια σε όποιον αγωνίζεται.

Γι' αυτούς, «θεμιτή» διαφωνία είναι αυτή που εκφράζεται στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων», όπου νομιμοποιούνται προειλημμένες αποφάσεις. «Θεμιτή» είναι η σιωπηλή διαμαρτυρία, που πνίγεται στο λαιμό των εργαζομένων, ποτίζοντάς τους με μοιρολατρία. Η διαμαρτυρία που περιορίζεται το πολύ στην έκφραση της αγανάκτησης στα μικρόφωνα των αστικών ΜΜΕ, που δε διακρίνει την αιτία των λαϊκών προβλημάτων, γι' αυτό και δε στρέφεται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και - κυρίως - στην εξουσία των μονοπωλίων.

Ανυπακοή δε σημαίνει ούτε ανομία ούτε χάος. Ανυπακοή είναι ο νόμος των εργαζομένων και του λαού απέναντι στη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των νόμων του πολιτικού συστήματος που την αναπαράγει. Ανυπακοή είναι, πρώτα και κύρια, να μη νομιμοποιείται στη συνείδηση των εργατοϋπαλλήλων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας η αντιδραστική αντιλαϊκή πολιτική. Αποτελεί, δηλαδή, ένα στοιχείο ουσιώδες στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων, στην αφύπνιση των λαϊκών στρωμάτων από την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική.

Ανυπακοή σημαίνει να μην «καταπίνουν» οι εργαζόμενοι αμάσητα τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης που επιχειρεί να τους πείσει ότι για την καπιταλιστική οικονομική κρίση ευθύνονται «όλοι» και ως εκ τούτου οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν «το μάρμαρο». Προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η προπαγάνδα της αστικής τάξης βρίσκει σοβαρά εμπόδια και ο λαός αναπτύσσει πολύμορφες αντιστάσεις.

Ανυπακοή είναι να μπαίνουν σε δράση οι λαϊκές δυνάμεις για να ανατρέψουν αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική ή επιμέρους πλευρές της αντιλαϊκής νομοθεσίας που κάθε φορά βάζει το εργατικό κίνημα στην αιχμή του δόρατος. Είναι η οργάνωση της εργατικής και λαϊκής πάλης, κόντρα σε νόμους και ρυθμίσεις που κατοχυρώνουν την αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Είναι η οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων σε κάθε τόπο δουλειάς, προκειμένου να μην περάσουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις, να μη γενικευτούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, να μην περάσει η εκ περιτροπής απασχόληση.

Ανυπακοή είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων στη δουλειά με αξιοπρέπεια, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στη σύνταξη, στην Υγεία, στην Παιδεία κ.λπ. Είναι το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία και η παλικαρίσια στάση των απεργών που εξακολουθούν να θέτουν αυτό τους το δικαίωμα πάνω από το «δικαίωμα» της πλουτοκρατίας και της αστικής Δικαιοσύνης να χαρακτηρίζει τις απεργίες - σχεδόν πάντα - ως παράνομες ή καταχρηστικές.

Η στάση που κράτησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια κλάδοι όπως οι ναυτεργάτες, όπου στην οργάνωση της πάλης πρωτοστατούν τα ταξικά σωματεία, καρπίζει σήμερα πλατιά στις λαϊκές συνειδήσεις. Η αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν την απεργία κάθε φορά που αυτή κρινόταν παράνομη ή πολεμούνταν με επιστράτευση, άφησε μεγάλη παρακαταθήκη στο κίνημα, έδειξε τη δύναμη που κρύβει το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Καθοριστική σ' αυτό ήταν και παραμένει η συμβολή του ΠΑΜΕ, από την ίδρυσή του το 1999. Ο πρωτοπόρος ρόλος του στην οργάνωση της μαζικής λαϊκής ανυπακοής, σε κοινό μέτωπο με την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και την ΟΓΕ, αναγνωρίζεται σήμερα πλατύτερα από εργατοϋπαλλήλους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς και μεσαίους αγρότες, νεολαίους και γυναίκες. Κινητοποιήσεις στις οποίες πρωτοστάτησε τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΜΕ, όπως το άνοιγμα των διοδίων, με αίτημα την πλήρη κατάργησή τους, βρίσκουν σήμερα μεγάλη απήχηση.

Γι' αυτό, η ισχυροποίηση της λαϊκής συμμαχίας αποτελεί αγκάθι στο μάτι του αντίπαλου, που προσπαθεί με κάθε μέσο να αποδυναμώσει το κάλεσμα σε ανυπακοή πριν αυτό εκδηλωθεί με ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων, με πολιτικοποίηση της εργατικής λαϊκής πάλης.

Στον πυρήνα του πολιτικού συνθήματος για ανυπακοή και κριτήριο της ορθότητάς της είναι το δίκιο του εργάτη. Αυτό είναι που κρίνει αν είναι «σωστός» ένας αγώνας, ή το ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του. Από αυτήν τη σκοπιά, το ΚΚΕ καλεί σε ανυπακοή και από την αντίπερα όχθη οι δυνάμεις του κεφαλαίου λιθοβολούν την αγωνιστική δράση των εργαζομένων. Το πώς αντιλαμβάνεται, κανείς, την ανυπακοή, εξαρτάται από το μετερίζι στο οποίο στέκεται και δρα στο πλαίσιο της ταξικής πάλης: Αν βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων ή των μονοπωλίων.

Είναι, λοιπόν, ζήτημα συσχετισμού δύναμης. Ο δοσμένος συσχετισμός δύναμης στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας είναι που επιβάλλει σήμερα τη βάρβαρη επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Ο δοσμένος συσχετισμός δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι που διευκολύνει αυτήν την επέλαση. Το γεγονός ότι ο συσχετισμός δύναμης αποτελεί προϊόν δημοκρατικοφανών διαδικασιών, δε σημαίνει ότι μέσα από αυτόν εκφράζεται το δίκιο της πλειοψηφίας, δηλαδή των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Προς το συμφέρον του λαού είναι να αλλάξει τους συσχετισμούς, να γυρίσει την πλάτη στα κόμματα που στέλνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα τα δικαιώματά του και να πυκνώσει τις γραμμές των συσπειρώσεων που αποτελούν τα φύτρα της λαϊκής συμμαχίας.

Σε μια τέτοια πορεία ανασύνταξης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, οργάνωσης της λαϊκής πάλης και αντεπίθεσης, θα κερδίζει έδαφος το σύνθημα της ανυπακοής, θα φουντώνει το λαϊκό ποτάμι που θα θέτει στην ημερήσια διάταξη ριζοσπαστικά αιτήματα και στόχους, που θα φτάνουν μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την αντικατάστασή της από τη λαϊκή εξουσία, για λαϊκή οικονομία.