Μια ανάπτυξη - στη χώρα που θεωρείται μία από τις με τη μεγαλύτερη ανισότητα παγκοσμίως και τα εκατομμύρια εξαθλιωμένους - η οποία στηρίχθηκε αποκλειστικά στην αφαίμαξη των εργαζομένων και κατά συνέπεια της «παραγωγής» ολόκληρων στρατιών φτωχών και τελικά αστέγων, που κατέφυγαν στην παράδοση της «κατάληψης γης» για την ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών τους, όπως η στέγαση.

Η Βραζιλία των αστών, με τη χρήση της λεγόμενης «ήρεμης δύναμης», προχώρησε την ανάπτυξή της μέσω της συμμετοχής σε περιφερειακούς οργανισμούς, όπως στην Κοινή Αγορά του Νότου (Mercosur) και πολύ πρόσφατα στην Ενωση Κρατών της Νοτίου Αμερικής (Unasur), αλλά και με τη διείσδυσή της κυρίως στην Αφρική. Η θέση της αναβαθμίστηκε, βοηθούσης και της καπιταλιστικής κρίσης, μέσω της «Ομάδας των 20» (G20), αλλά και μέσω των διαφόρων συνεργασιών, όπως της IBSA (Νότια Αφρική, Ινδία και Βραζιλία - συνεργασία που στοχεύει κυρίως στη δημιουργία ενιαίου μετώπου όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις με την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και την ΕΕ) και της BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα). Την ίδια στιγμή, ηγείται της κατοχικής δύναμης του ΟΗΕ στην Αϊτή (της Minustah) και ο ρόλος της στα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή και το Ιράν θεωρείται πλέον «σημαντικός», ειδικά μετά τη συμφωνία μεταξύ Τουρκίας - Ιράν και Βραζιλίας για πρόγραμμα ανταλλαγής ελαφρώς εμπλουτισμένου ιρανικού ουρανίου με υψηλά εμπλουτισμένο πυρηνικό καύσιμο, η επεξεργασία του οποίου θα γίνει στην Τουρκία. Τελευταίο και μη εξαιρετέο είναι ότι θα διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, με ό,τι αυτό σημαίνει για το φαγοπότι ντόπιων και ξένων επιχειρηματικών ομίλων.