Η πρακτική των πραξικοπημάτων στη Λατινική Αμερική, από τους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους, επανήλθε στις 30 Σεπτέμβρη 2010 με την απόπειρα, που τελικά απέτυχε, ανατροπής του προέδρου του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα. Αυτή η ενέργεια είναι ένας κρίκος στην ενιαία αλυσίδα που περιλαμβάνει το αποτυχημένο πραξικόπημα ενάντια στον Πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες το 2002, την ανατροπή του Προέδρου Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ στην Αϊτή το 2004 και την επιβολή της κατοχής, την προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης της Βολιβίας, του Εβο Μοράλες, το 2008, το πραξικόπημα ενάντια στον Πρόεδρο της Ονδούρας Μανουέλ Σελάγια στις 29 Ιούνη 2009.

Ο ουσιαστικός λόγος αυτής της ενέργειας ήταν οι μετριοπαθείς αστικοδημοκρατικές αλλαγές που προωθεί ο Ρ. Κορέα, για τον έλεγχο του φυσικού πλούτου της χώρας, η μη ανανέωση της συμφωνίας της στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ στη Μάντα, που σήμανε την υποχρεωτική αποχώρησή τους το 2009.

Το πραξικόπημα ξεκίνησε ως στάση αστυνομικών που αντιδρούσαν για την περικοπή επιδομάτων τους, οι οποίοι κατέλαβαν το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας, απήγαγαν τον πρόεδρο και τον τραυμάτισαν. Το όλο εγχείρημα όμως απέτυχε γιατί ο στρατός δεν κινήθηκε ενάντια στον πρόεδρο και υπήρξε σημαντική και άμεση κινητοποίηση λαϊκών δυνάμεων. Ωστόσο, είναι η απτή απόδειξη ότι ο ιμπεριαλισμός, οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες (όπως και στο πετυχημένο πραξικόπημα του 2009 στην Ονδούρα) θα κλιμακώσουν την επιθετικότητά τους όχι μόνο ενάντια σε ανεπιθύμητες κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, αλλά κυρίως ενάντια στα λαϊκά κινήματα, που όλο και περισσότερο συνειδητοποιούν την ανάγκη βαθύτερων αλλαγών, που δεν μπορούν παρά να έρθουν με ένταση της ταξικής πάλης και σύγκρουση με τις καπιταλιστικές δομές. Δομές που εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες, παρά τις αντιιμπεριαλιστικές διακηρύξεις κυβερνήσεων ή τη σοσιαλδημοκρατική θεωρία περί «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», θεωρία που επιχειρεί να ...εξανθρωπίσει τον καπιταλισμό.