«Φως»... Οπως λέμε, φούσκες. `Η, όπως λέμε φαμφάρες. Διότι ο κ. Αβραμόπουλος το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί είναι η συνέχιση της ίδιας πολιτικής, που για χρόνια ακολουθείται στον τόπο. Δεν το λέμε εμείς. Ο ίδιος το είχε πει (μιλώντας προ των δημοτικών εκλογών στον «902»), όταν:

α) Υπεραμύνθηκε της απόφασης για αφαίμαξη 10 δισ. δραχμών από τα ταμεία των ΟΤΑ και της κατάθεσής τους (!) υπέρ της ΟΝΕ, διότι «η ΟΝΕ είναι εθνική υπόθεση», όπως είπε τότε.

β) Δήλωσε ότι η αύξηση κατά 57% των τελών στο δήμο επί των ημερών του, θα συνεχιζόταν και στη δεύτερη θητεία του, αφού - κατά τη ρητορική του - από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πόροι «πρέπει οι πολίτες να βοηθούν».

γ) Ομολόγησε ότι ποτέ δε ...σπατάλησε τη φωνή του, με την έννοια ότι ποτέ δεν την ένωσε με όλους αυτούς που τόσα χρόνια διαδηλώνουν στους δρόμους της Αθήνας για τα δικαιώματά τους, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία ότι «δεν είχε αρμοδιότητες»...

***

Ο κ. Αβραμόπουλος, ωστόσο, παρά την απουσία του από τις λαϊκές αγωνίες, εμφανίζεται τώρα να δίνει το ...παρόν στο «ραντεβού του με την ιστορία». Η αλήθεια είναι ότι ο δήμαρχος Αθήνας δίνει το παρόν στην κεντρική πολιτική σκηνή, διότι αυτή ήταν η απόφαση της ολιγαρχίας: Να τον ανακαλέσει από την εφεδρεία.

Μόνο αν υπάρξει σοβαρός λόγος, θα πάψω να είμαι δήμαρχος, έλεγε ο κ. Αβραμόπουλος, πριν λίγο καιρό. Ο «σοβαρός» λόγος υπήρξε: Πρόκειται για την ανάγκη της πλουτοκρατίας να «ανανεώσει» το πολιτικό προσωπικό της, να φτιάξει αναχώματα απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, να παγιδεύσει λαϊκά στρώματα, που χειραφετούνται από το δικομματισμό. Δεν ήταν οι ...χιλιάδες του λαού που ...κατέκλυζαν νυχθημερόν την πλατεία του δημαρχιακού μεγάρου, εκλιπαρώντας τον δήμαρχο να φτιάξει κόμμα. Ηταν η ολιγαρχία, που μόλις θεώρησε ότι ήρθε η στιγμή μιας ελεγχόμενης ανασύνθεσης του συστήματος, πέταξε τον κ. Αβραμόπουλο στην αρένα και τον διαφημίζει σαν «θαυματουργό προϊόν».

Ο κ. Αβραμόπουλος ανταποκρίθηκε, λέει, στην «απαίτηση του λαού και της κοινωνίας»... Στην πραγματικότητα, ανταποκρίθηκε στην απαίτηση εκείνων που φτιάχνουν τις δημοσκοπήσεις στα μέτρα τους. Ανταποκρίθηκε, παράλληλα, στις απαιτήσεις και κείνων που τον στηρίζουν. Παρακολουθώντας τα καθημερινά δελτία Αβραμοπουλειάδας - που κάποτε λέγονταν δελτία ειδήσεων - όλο και κάπου πάει το μυαλό μας (σχετικά με το ποιοι τον στηρίζουν...) Γι' αυτό, όταν λέει ότι «ήρθε η ώρα να μπουν κανόνες», κανείς από τους «διαπλεκόμενους» δεν κρύβει εκείνο το - εύγλωττο σε αυτές τις περιπτώσεις - υπομειδίαμα...

***

Κατάλληλος χρόνος για ποιον, όμως; Προφανώς, για κείνους, που βλέπουν ότι το πολιτικό τους σύστημα, μόλις 8 μήνες μετά τις εκλογές, μπάζει νερά. Αρα, έπρεπε να ξεμυτίσει ο νεογνός. Μόνο, που το «βρέφος» μοιάζει καταπληκτικά και με τον κ. Σημίτη, αλλά και με τον κ. Καραμανλή (σ.σ.: η κλωνοποίηση που λέγαμε...). Η ομοιότητα δεν είναι καθόλου τυχαία. Η άρχουσα τάξη φαίνεται να λειτουργεί ως εξής:

Κύριε ψηφοφόρε, σου λέει, άμα δε θέλεις κάποιον «γαλάζιο», άμα δε θέλεις ούτε κάποιον «πράσινο», σου 'χω εδώ ένα νέο προϊόν: Πάρε έναν «γαλαζοπράσινο»!

***

Από δω και πέρα, όμως, αρχίζουν μερικά αξιοπρόσεκτα.

Πρώτο αξιοσημείωτο: Ο τρόπος, με τον οποίο η ολιγαρχία αναδεικνύει τους ηγέτες της. Η αστική τάξη, όσο περνάει ο καιρός, δείχνει να κατεβάζει τον πήχη των απαιτήσεών της. Προσέξτε πώς «δημιουργούνται» πλέον οι πρωθυπουργοί: Ο νυν, ο κ. Σημίτης, είναι ένας πρωθυπουργός, που η εύνοια που δείχνουν τα ΜΜΕ στο πρόσωπό του, μόνο με την υπερπροβολή των δραστηριοτήτων της κ. Μαριάνας Βαρδινογιάννη από το ΜΕΓΚΑ μπορεί να συγκριθεί. Πίσω του, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, που θέλει κι αυτός να γίνει πρωθυπουργός, με εφόδιο ότι τον λένε Παπανδρέου και ότι έχει Αμερικανίδα μαμά. Από την άλλη μεριά, ο κ. Καραμανλής, που ήταν αρκετό το όνομά του για να αναδειχτεί από ένας απλός βουλευτής σε υποψήφιο πρωθυπουργό. Και, τώρα, ο κύριος Αβραμόπουλος.

Δεύτερο αξιοπρόσεκτο: Τι διαφορετικό φέρνει ο κ. Αβραμόπουλος στην πολιτική ζωή; Προσέξτε: Μέχρι τώρα, είχαμε το εξής: Το ΠΑΣΟΚ είναι ίδιο με τη ΝΔ, αλλά πάσχιζε και πασχίζει να πείσει ότι είναι διαφορετικό από τη ΝΔ. Η ΝΔ, από τη δική της πλευρά, είναι ίδια με το ΠΑΣΟΚ, αλλά πασχίζει να πείσει ότι υπάρχουν και μερικά στοιχεία της πολιτικής της, που δεν της τα έχει κλέψει το ΠΑΣΟΚ, και άρα διαφέρει από το ΠΑΣΟΚ. Εδώ είναι που έρχεται ο κ. Αβραμόπουλος και ...«κάνει τη διαφορά» (!):

Εκεί που το ΠΑΣΟΚ λέει ότι δε μοιάζει με τη ΝΔ και εκεί που η ΝΔ λέει ότι δε μοιάζει με το ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται, με τη γνωστή του αρχοντιά, ο κ. Αβραμόπουλος και δηλώνει: Εγώ μοιάζω και με το ΠΑΣΟΚ και με τη ΝΔ! Εξ ου και το «γαλαζοπράσινον»...

Συμπέρασμα: Ιδού το «νέο», που φέρνει ο κ. Αβραμόπουλος στο πολιτικό σύστημα. Πρόκειται για την ομολογία του ότι αποτελεί σάρκα από τη σάρκα εκείνων των κομμάτων που τα αποκαλεί «παλιά». Ιδού η «προσφορά» του στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Ακριβώς αντίστοιχη της «προσφοράς» του σε κάγκελα και καγκελάκια στους δρόμους της Αθήνας, συν την «προσφορά» του (μην την ξεχάσουμε...), σχετικά με το υψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης...

***

Ομως, οι πολίτες αυτής της χώρας, είτε δηλώνουν δημότες Αθήνας, είτε δημότες Ανδραβίδας, έχουν αρκετό χρόνο. Είναι ο χρόνος, που θα τραβήξει όλη αυτή η ιστορία με το κόμμα Αβραμόπουλου. Μέσα σε αυτό το διάστημα, ας είναι παρατηρητικοί. Γιατί αυτές οι καραμπόλες είναι καραμπόλες από το μπιλιάρδο που παίζεται στην πλάτη τους.

Οσο για το χρόνο της «Αβραμοπουλειάδας», θα είναι μακρύς, διότι έτσι γίνεται με όλα τα «σουξέ». Οταν πρωτοβγαίνει ένα σκυλοτράγουδο, οι εταιρίες φροντίζουν, για κανένα τρίμηνο, να το ακούς όπου κι βρίσκεσαι. Ετσι, σιγά - σιγά, το συνηθίζεις. Ασε, που μπορεί, στο τέλος, από τη διαρκή πλύση εγκεφάλου, να σου αρέσει κιόλας. Αλλά αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι ο καινούριος δίσκος του κ. Ρουβά. Μόνο, που, δυστυχώς, κι αυτό είναι πολιτική, γιατί, τελικά, όλα είναι πολιτική σε αυτή τη ζωή και, συνεπώς, όλα θα τα χρησιμοποιήσει η άρχουσα τάξη για να περάσει την πολιτική της.

Προς το παρόν, γινόμαστε μάρτυρες ενός στημένου τηλεσόου, στο οποίο οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ κραυγάζουν με τα μαρκούτσια παρατεταγμένα: «Να ο δήμαρχος», «τώρα βγήκε από την πόρτα του σπιτιού του ο δήμαρχος», «τώρα έξυσε τη μύτη του ο δήμαρχος», «και τι να σημαίνει που έξυσε τη μύτη του ο δήμαρχος;»...

Μάλλον θα σημαίνει ότι εδώ «κάτι βρωμάει». Κι αυτό που βρωμάει φαίνεται κιόλας. Καιρός να το ξεβρωμίσουμε...