Η κορυφαία ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ, παρότι υπερήλικη και τυφλή πλέον, παραμένει μια ακάματη και οικουμενική παιδαγωγός. Αγωνιώντας για τις συνέπειες της πολύπλευρης κοινωνικής κρίσης (πολιτική, οικονομική, ηθική), βλέποντας τη νεολαία «να χάνει κάθε εμπιστοσύνη για το μέλλον», όλο και περισσότεροι άνθρωποι «να σέρνονται χωρίς δουλιά, δικαιώματα, κατοικία, πραγματική ελπίδα», τις προόδους της επιστήμης «να προκαλούν διαφόρους κινδύνους, παντού γύρω μας», τη βία να είναι «πληγή» και του σχολείου, την εκπαίδευση- «μέρος της νοσηρής» κοινωνίας» - να αφήνει αγράμματους - λ.χ. στη Γαλλία - περισσότερο από το 40% των νέων και πιστεύοντας ότι «η εκπαίδευση προετοιμάζει την κοινωνία του αύριο» η Ρομιγύ έγραψε ένα βιβλίο που απευθύνεται σε κάθε εκπαιδευτικό, γονιό και νέο. Τίτλος του «Ο Θησαυρός των λησμονημένων γνώσεων», το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αστυ», σε μετάφραση Μπάμπης Αθανασίου - Κατερίνας Μηλιαρέση και επιμέλεια Θεώνης Παγκάλου - Ζερβού.

Θυμίζοντας ότι «η κουλτούρα είναι εκείνο που παραμένει όταν όλα έχουν ξεχαστεί», η συγγραφέας υπογραμμίζει το χρέος της σύγχρονης εκπαίδευσης για «διανοητική, συναισθηματική, ηθική διαμόρφωση και κριτική αντίληψη» των ανθρώπων, με το «θησαυρό των λησμονημένων γνώσεων», με ξεχασμένες και κρυμμένες μνήμες, που ανά τους αιώνες «διείσδυσαν» μέσα μας τόσο που συνιστούν το «DNA» της ανθρώπινης ουσίας και υπόστασης. Η Ρομιγύ θεωρεί ζωτικά αναγκαία την «αναμόχλευση» της «μνήμης» του ανθρώπου και του κόσμου. Της «μνήμης» που «υπόκειται πάντοτε στις εντολές της καρδιάς». Που «κουβαλά» θα λέγαμε εμείς ό,τι καλύτερο από το παρελθόν της ανθρωπότητας (γνώση, πολιτισμός, ιστορία, ιδέες, αισθήματα, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, κλπ.) και μπορεί να διαμορφώσει τα ορθά κριτήρια, τις αληθινές προτεραιότητες, τις ωφέλιμες επιλογές για την αυριανή κοινωνία. Τη «μνήμη» που πλάθεται με το καλό και το ωραίο και μπορεί να πλάσει την αληθινή κοινωνία του ανθρώπου. Του αληθινά ελεύθερου ανθρώπου. Και καθώς η ανθρωπότητα έχει μνήμη επειδή διαθέτει λέξεις, λόγο και ο λόγος - γραπτός και προφορικός - συμβάλλει στην ατομική και συλλογική μνήμη, το εκπαιδευτικό σύστημα και κάθε δάσκαλος οφείλουν, διά της επανάληψης και τρόπους ευχάριστους και δημιουργικούς, να «μυήσει» τους σημερινούς και αυριανούς νέους σε όλα τα λησμονημένα «κειμήλια» του Πνεύματος, των Γραμμάτων, των Τεχνών και στη διαχρονική αξία τους (ενδεικτικά αναφέρει, πολλά η Ρομιγύ). Να τους πείσει ότι «το μνημονικό είναι εργαλείο θαυμαστής εξυπηρέτησης και δίχως αυτό η κρίση κάνει πολύ δύσκολα τη δουλιά της», όπως έλεγε ο Montaigne.